назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
Поставить где положено запетые.1.прыйшла лисица у зайкаву хатку выгнала зайку и у яго хатцы засталася.2.аднаго разу знайшла курачка каля плота пшаничны каласок узрадавалася и засакатала на увесь двор.3.шчыра служыу сабака свайму гаспадару але праз некаторв час састарэу.4.пойдзем мы да ивана и выпрасим туюсвинку-залатуюшчацинку.