Составьте предложение со словом нічый

Нічый сабака не ўмее так клянчыць ежу, як наш.

Кацяня сядзеў на дарозе не выклікаючы нічыёй жалю і спагады.

Чаму сябры не павінны сварыцца?

Сяброўства не нараджаецца проста так, яго не знойдзеш адмыслова і не купіш за грошы. Сябрамі становяцца на працягу доўгага часу праз выпрабаванні, дапамогу адзін аднаму, шчырасць у стасунках. Калі называеш іншага чалавека сябрам, то гэта азначае, што яму ты верыш, любіш яго і гатовы бараніць і прыйсці на дапамогу ў любую хвіліну.

Спрэчкі і абмеркаванні паміж сябрамі дапушчальныя. Бо ўсе на свеце розныя людзі і могуць мець розныя думкі, погляды на рэчаіснасць. Бывае сяброўства паміж людзьмі з супрацьлеглымі характарамі, розных меркаванняў. Тым не менш, сапраўдныя сябры не могуць пасварыцца ўшчэнт, паміж імі не павінна ўзнікаць варожасці. Мы можам паспрачацца, але ўсё роўна застаецца галоўнае – упэўненасць у сяброўстве. Сябры не павінны сварыцца да крыўды. Бо крыўда ад блізкага чалавека заўсёды вельмі балючая. Каб не спрычыняць болю, сябрам лепш не даводзіць спрэчкі да сваркі.

У такіх выпадках варта задаць сабе пытанне, што найважней: ці перамога ў гэтай канкрэтнай спрэчцы, ці сяброўства назаўжды з гэтым канкрэтным чалавекам? Сапраўдны сябар заўсёды абірае чалавека. І ў гэтым разе двум асобам будзе прасцей прыйсці да кампрамісу і захаваць добрыя, шчырыя адносіны. 

Сяброў трэба шанаваць. Калі ўжо сталі сябрамі, то берагчы і бараніць трэба адзін аднаго ў любой сітуацыі. Без сяброў чалавеку не пражыць, у адзіноце мы не шмат на што здольныя.

 

 

Яшчэ летняе сонца толькі-толькі выглядала першымі промнямі з-за далечыні...Неўзабаве праз нейкія пятнаццаць-дваццаць хвілін луг ўквеціўся людскімі постацямі, і свежыя духмяныя пракосы, роўныя і шырокія, ляглі ўпоперак яго. Часам каса, ўзнятая кімсьці, каб (памянціць - такого слова в белорусском языке нет. Напишите по-русски, что Вы имели в виду), так адлюстоўвала сонца, што здавалася, нібыта яркая маланка пранізвала паветра над лугам. 
Маўклівай сцяной стаяла залацістае жыта, схіліўшы амаль да зямлі ядраныя, вазкія і спелыя каласы. Вецер гнаў з сасновага бору гарачы водар смалы, змешанай з хмельным пахам спелай збажыны, і разносіў яго на вакаліцы. Жытневыя хвалі, не спяшаючыся, збягалі з узгорку, набягалі адна на адну і, разбіваючыся ў нізіне, адступалі назад, заспакоеныя на нейкі момант.