Сачыненне на тэму «я хацеу бы мець талент»

Здольнасці не зводзяцца да наяўных у індывіда ведаў, навыкаў і уменняў. Яны выяўляюцца ў шпаркасці, глыбіні і трываласці авалодання прыёмамі некаторай дзейнасці. Аснову здольнасцяў складаюць прыродныя, фізічныя і псіхічныя ўласцівасці чалавека, спадчынныя ім ад бацькоў (напрыклад, асаблівасці глядзельнага ўспрымання, памяці, наяўнасць слыху і інш ). Гэтыя прыродныя ўласцівасці прынята называць задаткамі. Яны задаюць то, у якім кірунку будуць у далейшым развівацца здольнасці. Якасны ўзровень развіцця здольнасцяў выяўляецца паняццем таленту. Талентам называюць такую ​​сукупнасць здольнасцяў, якая дазваляе атрымаць прадукт дзейнасці, які адрозніваецца навізной, высокім дасканаласцю і грамадскай значнасцю. Таленавіты чалавек цалкам сябе аддае той дзейнасці, да якой у яго схільнасць . Можна нават сказаць , што ён « спальвае сябе цалкам» . Бо ўсё свой ​​вольны час , кожную вольную хвіліну, кожную секунду ён прысвячае сваёй справе . Але ўсё гэта не праходзіць бясследна. Бо вынікам такога ўпартай працы, такіх старанняў звычайна з’яўляецца стварэнне чагосьці новага, якое можа мець значэння для ўсяго чалавецтва. Тым самым гэты чалавек асвятляе шлях іншым і стварае прасторы для наступнага даследаванні і стварэння чагосьці яшчэ больш удасканаліць . Менавіта пры дапамозе таленавітых людзей чалавецтва можа ісці па шляху прагрэсу і рухацца наперад.

Талент – гэта здольнасць верыць у успех. Ён да гэтага часу дзівіць нас сваёй разнастайнасцю. Верагодней за ўсё, талент назапашваецца ад пакалення да пакалення і, аднойчы, выяўляецца ў поўнай сіле. Сучасныя навукоўцы вылучаюць пэўныя тыпы таленту, якімі валодаюць людзі ў той ці іншай ступені. Талантлівы чалавек, як бы асуджаны на талент. Бо гэта дар, які яму дадзены не выкарыстоўваць – вялікая дзёрзкасць і глупства. Многія лічаць, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім. Толькі па -сапраўднаму таленавітыя людзі павінны мець моцны характар ​​і здолець не згубіць свой ​​дар. Гэтыя людзі дамагаюцца найвышэйшых поспехаў і перад імі адкрываюцца ўсё гарызонты для праявы сваіх асаблівасцей. Талент не можа жыць без свабоды, як птушка без паветра . Вельмі важна выявіць талент у самім сабе.

З сказанага вышэй можна зрабіць выснову, што талент – гэта вышэйшая ўзнагарода для чалавека. Бо ён можа пакінуць бясследна след на зямлі, асвятляючы шлях іншым .

Сяброўства - гэта не проста эмацыйная прыхільнасць, гэта блізкія адносіны, заснаваныя на даверы і шчырасці. Я лічу, што сапраўдны сябар не стане цябе падманваць ні пры якіх абставінах. Тады знаходзіць у сабе сілы сказаць праўду, нават калі яму няпроста будзе гэта зрабіць. Свой пункт гледжання я магу пацвердзіць канкрэтнымі прыкладамі. На свеце не так шмат рэчаў, якія з'яўляюцца вечнымі. Бо золата, каштоўныя ўпрыгажэнні, вытанчаная адзенне, дарагія аўтамабілі і дома - усё гэта каштоўнасці ілжывыя, часовыя. З часам яны абясцэньваюцца, ламаюцца, псуюцца, перастаюць быць моднымі. А вось сярод вечных, сапраўдных каштоўнасцяў можна назваць тры рэчы. Гэта вера, любоў і сяброўства. «Сапраўдны сябар - гэта найвялікшы скарб», «верны сябар пазнаецца ў бядзе" - як часта мы з вамі чуем гэтыя прыказкі, але як рэдка задумваемся над іх сапраўдным значэннем.

Объяснение:

Паэзія — гэта вясёлкавы мост ад сэрца людскога да мары

Які бы бедны і пусты быў свет без паэзіі, жывапісу і іншых відаў мастацтва. Яны выконваюць важную ролю ў нашым станаўленні, робяць з нас сапраўднага чалавека, які глыбока адчувае, суперажывае. Кожны від мастацства дапамагае фарміраванню нашага светапогляду, робіць нас інтэлектуальна развітымі, падказвае нам правільны шлях.

Сёння ўспомнім пра адзін з старажытнейшых відаў мастацтва — паэзію. Яна існуе ўжо вельмі даўно, нават уявіць немагчыма, колькі твораў не дайшло да нашага часу. Але і праз стагоддзі паэзія не страціла сваю значнасць.

Паэзія — гэта мастацтва, якое дапамагае нам убачыць і пачуць думкі, якія аўтар выкладае красамоўна, з выкарыстаннем эпітэтаў, параўнанняў, фразеалагізмаў, а самае галоўнае — рыфмы, бо яна выказвае гэтыя думкі нашмат прыгажэй. Чым больш мы будзем пазнаваць думкі розных людзей, тым шырэй стане наш кругагляд, тым больш новых ідэй будзе прыходзіць нам на розум.

Аб паэзіі кажуць, што гэта «музыка слоў», «жывапіс, які чуюць», а мне б хацелася назваць яе так: вяселкавы мост ад сэрца людскога да мары. Бо любы чалавек творчай прафесіі ўкладвае ў свой твор часцінку свайго сэрца, сваёй душы, тым самым ён будуе вясёлкавы мост, які будзе весці нас да мары, дапаможа паверыць у яе ажыццяўленне, дасць надзею рухацца далей.

Менавіта пачуцці, эмоцыі, разважанні — гэта папярэднікі паэзіі, то, што яе нараджае і развівае. Гэта адносіцца і да іншых відах мастацтва. Бліжэй за ўсё да паэзіі па эмацыйна-пачуццёваму ўспрыняццю, на мой погляд, жывапіс і музыка. Напрыклад, Леанарда да Вінчы параўноўваў паэзію з жывапісам. Ён казаў, што “жывапіс — гэта паэзія, якую бачаць, а паэзія — гэта жывапіс, які чуюць». І паэт, і мастак, і музыка твораць усё, прапускаючы свет праз ўласнае сэрца, якое і нараджае шэдэўры, якія жывуць не адно пакаленне.

І кожны з нас можа паспрабаваць напісаць свой першы верш. Гэта сапраўды вельмі проста. Варта ўсяго толькі не саромецца выказваць свае эмоцыі і пачуцці. Упэўненая, што ў многіх атрымаецца напісаць некалькі маленькіх апавяданняў, якія хвалююць іх сэрца. І я не з’яўляюся выключэннем. Таму хачу падзяліцца з вамі адным з маіх першых вершаў. Вось, что ў мяне атрымалася:

Не тое, што трэба

Мы не бачым у людзях сэрца,

А заўважаем толькі твары,

Лічым, што ў нас нешта б’ецца

Паміж рэбраў грудных тканін.

Але, што біцца там можа,

Калі столькі дрэнных хваляў,

Якія ты ніяк не пераможаш,

Бушуюць ў думках нашых і марах.

Хіба можна любіць прыгажосць?

Не характар і не бясконцасць думак,

Не душы маладосць

І не любы яе прытулак.

Калі ласка, кахайце не тое,

Што патрэбна нам ўсім,

Але тады будзеце жыць асобна

Ад эмацыйных пачуццяў і сіл.

А лягчэй — прыслухацца да сэрца

І пачуць, што яно кажа табе.

Ці адчыніць сваёй душы дзверцы,

Каб “той самы чалавек” зачыніў яе