Сачыненне на адзну з тэм: 1)"у пошуках красы i гармонii" (па лiрыцы у.дубоўкi) 2)"хто ж смяецца апошнiм? " (па творах к.крапiвы) 3)агульначалавечая праблематыка апавяданняу м. зарэцкага

2. Супярэчлiвасць характару Тулягi у камедыi Кандрата Крапiвы "Хто смяецца апошнiм".  

 

У камедыi Кандрат Крапiва (К. К. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягi. Драматург паказвае, што Туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. Калi Гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. I няхай сабе пярэчанне Тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. К. знарок ставiць Тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi Тулягi. Туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. Гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе Туляга з рознымi агаворкамi расказвае Левановiчу пра усе сваi няшчасцi. Адчуушы сяброускую падтрымку Веры, Чарнавуса i iншых супрацоунiкау iнсцiтута, Туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. Ен узяуся пiсаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! Насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". У яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне Тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як Гарлахвацкi.

У мяне, каля вокна стаіць дрэва -- бяроза. Яна вельмі прыгожая, и вяликая, з вялікімі галяніма. Дрэва патанае ў галінах. Асабліва гэта відаць летам і вясной. Яно ўсё зялёнае, і вельмі цяжка ўбачыць галіны.
Дрэва гэта старое, але, яно расце амаль са мною разам. Я помятаю яго з маленства, калі дрэва таксама было эшчэ маленькім. Кара яго ужо
парэпалася і абламаўся. Але яно ўсё ройна прыгожае.
Зараз, бяроза дастае да маіх вокан. Я заўсюды назіраю за ёй. Дрэву было вельмі цяжка перажываць першыя зімы, але зараз яно вялікае. Убачыв яго, можна сказаць, што яно перажыло шмат цяжкасцяў.
У зімку дрэва ўся пакрываецца снега. Гэта таксама прыгожа бачыць. Восенью, яно ўсё пакрыта разнакаляровымі лісцямі. Гэта вельмі прыгожа! Асабліва, калі яны зрываюцца з сваіх галін і плаўна падаюць ўніз.
Я люблю гэта дрэва. Я люблю назіраць за ім.

Аднойчы мы з мамай хадзілі па парку. Была ўжо позняя восень. І тут я заўважыў, што нехта варушыцца на тоўстым ствале старога дрэва. Я паглядзеў туды і ўбачыў вавёрку! Яна трымалася на ствале, моцна ўчапіўшыся ў кару кіпцікамі на лапках. 
З першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. Я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. У кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. Спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым. 
Вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. Яны нагадвалі мне вугольчыкі. Вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. Я заўважыў на іх смешныя пэндзля. У школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма. 
Але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! Ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! Я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. Ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі! 
Тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. Маленькая альпіністка знікла за галінамі. Яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй