Улетку я часта хадзіў на рыбалку на возера, што знаходзілася паблізу нашай вёскі. Каля возера расла вольха. Закінуўшы вуду, я любіў ляжаць пад ёю і, не зводзячы вачэй з якога-небудзь воблака, глядзець на неба. Асабліва прыемна такое баўленне часу, калі воддаль раз-пораз вуха ловіць водгалас надыходзячай навальніцы. Я жыву на краю вёскі недалёка ад возера, таму магу ляжаць да таго часу, пакуль ўжо не зазіхацяць водсветы маланак над галавою. Так было і ў гэты аўторак. З адным толькі адрозненнем. Навальніца на гэты раз пачалася ў адно імгненне. Таму я паспеў толькі перабегчы цераз зааранае iржышча і дабегчы да бліжэйшай амшары, дзе і намерыўся перачакаць непагадзь. На зямлю апусцілася такая імгла, што хоць вока выкалі. Мне было вельмі страшна, але я, заціскаючы вушы рукамі, дачакаўся заканчэння гэтага жаху, і атрымаў магчымасць імчацца дадому, дзе ў цяпле і цішыні жаваў ігрушы і распавядаў пра сваю прыгоду маме. Мама сказала, што будзе мне навука, як перад навальніцай на возера хадзіць. Думаю, яна мае рацыю.
fixer2006
17.10.2021
Вялікая айчынная вайна - гэта велізарная душэўная рана ў чалавечых сэрцах. пачалася гэтая страшная трагедыя дваццаць другога чэрвеня тысяча дзевяцьсот сорак першага года, а скончылася толькі праз чатыры гады, праз чатыры цяжкіх года - дзявятага мая тысяча дзевяцьсот сорак пятага года. гэта была самая найвялікшая вайна за ўсю гісторыю чалавецтва. велізарная колькасць людзей загінула ў гэтай вайне. страшна падумаць, што ў гэтай трагедыі прымалі ўдзел нашы аднагодкі - дзеці трынаццаці-чатырнаццаці гадоў. людзі аддавалі свае жыцці за лёс сваёй радзімы, за сваіх таварышаў. нават гарадах, якія выстаялі ўвесь напор гітлераўскай арміі, прысвоілі званне герояў.
Ответить на вопрос
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
Мост, мостик, мостика, на мостику, масточак, маставы, мостика, мастить
Объяснение: Извините, а что нужно сделать?...