Написать сочинение на тему першы снег

Першы снег у гэтым годзе выпаў зусім нечакана. У гэты дзень надвор'е з раніцы стаяла пахмурнае, але ціхая. Дзесьці пасля поўдня з неба сталі зрывацца буйныя сняжынкі. Мы і азірнуцца не паспелі, як яны ператварыліся ў вялікія белыя шматкі. Яны падалі на асфальт і зусім не раставалі, таму што было марозна.

Дзесьці за гадзіну ўсе вакол ужо збялела, а першы снег усё ішоў і ішоў. Ён усё гэтак жа валіў камякамі, а вецер обсыпал гэтымі шматкамі мінакоў.

Да вечара снег перастаў. Да таго часу вакол ужо ляжаў іскрысты казачны дыван. Нават невялікія гурбы намяло. Дрэвы прыкрылі свае голыя галінкі беласнежным покрывам. Асабліва пухнатымі і прыбранымі здаваліся елі ў алеі непадалёк ад нашай школы: яны як быццам надзелі кажушкі са снегу.

Мы з сябрамі высыпалі ў двор і сталі скакаць у гурбы, гуляць у снежкі. Я адразу стаў утоптваць снег на горцы, каб хутчэй можна было катацца на санках або на кардонцы. Дзеці бегалі і крычалі: "з першым снегам!». І кідалі сябар у сябра снежкі, а камякі адразу рассыпаліся. Бо першы снег яшчэ не мерзлы, ён мяккі і паветраны.

Ва ўсіх вакол настрой стала добрым, як быццам у сьвята. Мы весяліліся і радаваліся, хапалі першы снег жменямі і рассыпалі яго над галавой, як феерверк! Ён ззяў у паветры, быццам брыльянтавы дождж!

Найпрыемнейшы у жыцци чалавека час- вясна маладосци, кали, раскрываючы кветку свайго розуму, её дае волю лятушкам песциць у сэрцы вяликия надзеи, не думаючы пра тое, што есць на свеце вихуры и страшныя буры.2) Галасы паступовп змоукали, бо наближауся вечар.3) Малюнки борзда зникали, змянялися новыми, и не было кали спыницца на их, бо поезд имчауся вельми шпарка.4)Лось пастаяу яшчэ, паварочау галавой то управа, то улева, апусциу раги, нибы хацеу каго бадануць, павярнууся и галопам падауся некуды у гору.5) Пасля абеду, адвёушы дачку да суседки, Насця пайшла на поле.

Наверное ты об этом
Міхась БОЛСУН НЕ ДАЙ САБЕ ПРАВА... Не дай сабе права забыць той куток, Дзе зведаў пяшчоту матулі, Дзе першы зрабіў у жыцці сваім крок I голас твой людзі пачулі. Не дай сабе права забыць карані, З якога атожылак роду І хто бараніў нашы светлыя дні, Любіў, нібы сонца, свабоду. Там сёння красуюць густыя жыты, П’яніць востры водар жывіцы I месяц, і россыпы зор залатых Глядзяцца ў люстэрка крыніцы. Не дай сабе права забыць прыгажосць, Якою Радзіма багата, Дзе ў радасць з душою адкрытаю госць, Дзе думкам і песням крылата. Не дай сабе права пустэльнікам жыць, Мазоль шанаваўся спрадвеку. Уласную годнасць і край беражы, Прызванне цані чалавека!