Ві (у чым? ) у тэлеграме, раставаўся(з чым? )з тёлеграмай.подскажите какие склоны .

Тэлеграме - месны склон

З тэлеграмай - творны склон

Я хачу расказаць Вам аб самім лепшым месцы на зямлі. Гэта мая Беларусь.

Хто аднойчы пабываў у нас, на нашай гасціннай, хай і не зусім багатай рэсурсамі зямлі, той ніколі не забудзе добры, талерантны , спагадны народ — беларусаў.

Так, у нас няма нафты і газу, (хоць можа проста не знайшлі яшчэ , нікеля і жалеза, але затое ў нас выдатная прырода, вельмі прыгожыя азёры, а якія там у нас санаторыі! Беларусам туды патрапіць немагчыма. На шмат месяцаў наперад раскупляюць пуцёўкі расіяне.

А людзі! Вядома, мы не такія раскаваныя як расейцы, не такія вясёлыя, як украінцы, не такія гарачыя як грузіны, не такія спакойныя як прыбалты. Мы не лепш і не горш. Мы іншыя. Добрыя і шчырыя, спагадлівыя і сардэчныя. І паверце мне, вельмі разумныя.

Мой родны Бабруйск з кожным годам становіцца больш прыгожым. А Менск у нас які прыгажун!

Жыць у Беларусі — гэта не проста жыць і належаць вызначанага дзяржаве свету, трэба любіць традыцыі, звычаі, ведаць культуру і мастацтва гэтай краіны. Шанаваць і берагчы прыроду і помнікі архітэктуры, каб захаваць іх для будучых пакаленняў такімі, якія яны ёсць, выдатныя, загадкавыя і якія радуюць вочы рускага чалавека і не толькі.

Роднае месца — гэта там, дзе цябе любяць і чакаюць. Куды прыходзіш і не можаш знайсці, дзе яно канчаецца. Калі адчуваеш перад веліччу і значэннем Радзімы сваё нікчэмнасць , бо, калі кахаць, то — не даводзіць да агульнага. Не дарма, існуе столькі выказванняў вядомых людзей з нагоды Радзімы, абавязку перад Радзімай і любові да яе.

На жаль, у нашым сучасным свеце ўсё нашмат складаней, ёсць людзі, якія пойдуць на ўсё дзеля сваёй краіны, а ёсць здраднікі, якія яе прадаюць.

Мая Радзіма — гэта прыгожая Беларусь. Гэта тое месца, куды я вяртаюся і яна заўсёды мне рада. Яна мяне спарадзіла і выхавала. І я вельмі ўдзячная лёсу, што я нарадзілася беларускім чалавекам, у гэтым ганарлівым сэнсе слова.

Жорсткасць. Навошта я буду тлумачыць, што гэта значыць? Кожны, я ўпэўненая, ведае. Але ад гэтага становіцца толькі страшней глядзець на тое, што робіцца ў свеце. Я прывяду некалькі прыкладаў. Далёка хадзіць не будзем, возьмем нашу школу. У кожным класе ёсць чалавек, якога пастаянна зневажаюць і над якім увесь час смяюцца, а чым ён заслужыў такое стаўленне да сабе? Тым, што яго бацькі не зарабляюць на модныя рэчы, або тым, што ён не хоча лаяцца матам, паліць і піць? Няўжо, каб над табой не смяяліся, трэба быць такім, як усе? А вы не задумваліся, што гэты чалавек можа быць значна больш высакародны ўсіх тых, хто над ім смяецца. А можа, варта быць прыязней і больш уважліва да сваіх аднакласнікаў? Гэта можа аказацца прыемным!

Разгледзім іншы прыклад. Як мы ставімся да нашых настаўнікаў? Хіба не жорстка? Яны кожны дзень спрабуюць убіць нам у галаву хоць штосці. Перажываюць за нас больш, чым мы самі. Імкнуцца дапамагчы нам зрабіць правільны выбар у жыцці, а мы? ! Мы над імі проста здзекваемся: ругаемся, смяёмся, не рэагуем на іх словы… Вядома, ёсць такія вучні, якія цэняць і паважаюць працу настаўнікаў, але іх, на жаль, вельмі мала. Можа, хопіць думаць толькі пра сябе? Варта звяртаць увагу на людзей, якія атачаюць нас. Бо яны гэтак стараюцца для нас!

Жорсткасць, яна існуе не толькі ў сценах нашай школы, яна жыве ўсюды! Я вельмі спадзяюся, што людзі знойдуць у сабе сілы змагацца з ёй. І стануць дабрэйшымі і ветлівей ставіцца адзін да аднаго! Кожны з нас патрэбен разумець што без чалавечнасці ніколі не будзе вечнасці. А дарыць людзям усмешку і гаварыць прыемнае слова можа кожны з нас.