Мини-сочинение "на экзамене" использовать фрахеологизмы : выда у рот набраць, дрыжаць як асинавы лист, курам на смех, круциць хвастом.

Даведнік па вышэйшай матэматыцы,

 вывучыцца на слесара,

вызваліць ад займаемай пасады,

загадаць які-небудзь лік,

прывык да ўдзелу ў спаборніцтве,

сумаваць па сябрах, згодна з патрабаваннямі маралі,

прывычны  да холаду,

суддзя вырашыў справу на  карысць  заяўніка, прыняць меры супраць распаўсюджвання грыпу, ехала ў надзеі на кароткую сустрэчу,

назіраць за дзіцем,

 недагледзець многіх памылак,

няўпэўненасць у сабе,

 смуткаваць па загінуўшых,

маці непакоіцца пра сына,

уздзейнічаць на слухача з дапамогай жывога слова,

 ухіляцца ад адказу, дамовіцца пра тэрмін ад'езду,

устрымацца ад дыскусіі,

эпілог да оперы, у надзеі на хуткую сустрэчу, характарыстыка на вучня, спаборнічаць у спрыце і смеласці,  унаследаваць характар ад маці.

Было гэта даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў абліччы старца-жабрака.Пасля доўгіх гадоў вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку. Вялікі гнеў ахапіў бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І пераўтварыў ён тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася да нашых дзён. І пайшоў бог далей. Праз некалькі вёрст, на высокім узгорку, убачыў ён старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя, сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго сэрца той стравай, якую мелі.Узрадаваўся бог і вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся,  не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.Голас бога: «Вялікі дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці, я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».Вакол палаца сталі сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.З таго часу, хто да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.А назва гэтага паселішча — Свіслач.