Зрабице синтаксичны разбор аднаго сказал с адасоблеными членами: лебедзь ляциць, выцягнуушы наперад сваю гнуткую шыю, рассякаючы паветра магутными узмахами вяликих крылау.

Дрэвы спяць. Я гэта бачыў. Да апошніх хвілін каштан утрымліваў лісце - засохлыя, зморшчаныя, але яшчэ жывыя. Да апошніх хвілін ён чакаў сонечнага промня. Нельга кінуць куча жоўтых лісця на волю лёсу, у бруд. Да апошніх хвілін ён чакаў, змагаючыся з восенню, - і дачакаўся сонца ...
      ... Марознае раніца. Каштан засынаў. А лісце - зморшчаныя, засыхаючыя, усё яшчэ былі жывыя. "Да наступнай вясны", - спяваў лісток, пакідаючы галінку, і плаўна слізгаў уніз, падбадзёрваць прамянямі сонца. Куды ні глянь - усюды ляцяць лісце, бліскаючы сонцам, усюды ляцяць ніткі, з якіх ткуцца першыя па-сапраўднаму восеньскія дываны. Лістапад ...
      Дрэвы - як людзі. Увесну - нараджэнне лісця, жыцця, летам - росквіт і радасць, восенню - сон пануры і настальгічны, і зрэдку - развітальны сонечны прамень, апошняя радасць, а пасля яе не шкада пакідаць абалонку і ляцець ўверх. Куды? Лістапад ...
      А ўвечары - зоркі, а ўвечары - неба: не чорнае, але іншага колеру. І колер неба за дзень змяняецца, як часы года. Раніцай - светла-блакітны, днём - асляпляльна-сіні, блакітны, а ўвечары - цёмна-сіні з ружовай аблямоўкай, як чаша, і з гэтай чары льецца на нас жыццё і ўсё добрае. Ноччу колер - сінявата-чорны з зоркамі.
      Вось і прайшоў першы дзень лістапада.

Рамантызм у сусветнай літаратуры ахоплівае перыяд з 1796г. по 30-я гады 19ст. (у некаторых краінах да 50-х гг.). Аўтары эпохі рамантызму звярнуліся да мінулага, міфалогіі, фальклору сваіх краін і краін усходу, прыроды, філасофіі, рэлігіі.
Характэрная рыса рамантызму - адухаўленне з'яў прыроды ў цэлым і як космасу, і як пейзажу.
Пісьменнікі актыўна перараблялі антычныя, сярэдневяковыя міфы. Аднымі з галоўных персанажаў былі: русалкі, ведзьмакі, вадзяннікі, лесавікі, ваўкалакі.
Назіраецца развіццё гістарычнага рамана. Галоўны герой чалавек-бунтар і герой свабодалюбец.