Пр 218 сделать и там абазначце канчатки и скланення

Відповідь:

Пояснення:

Маё бяспечнае лета.

Лета - самая прыгожая часцінка года. Гэта час адпачынку, свабоды і прыгожых момантаў. Калі я думаю пра маё бяспечнае лета, мне ўспомінаюцца спакойныя дні, якія я правёў у сваёй роднай Беларусі.

Маё лета ўсё запоўненае сонцам, ніжнай святлом, якое залівае лугі і полі. Я люблю адпраўляцца ў прыроду, дзе могу насалоджвацца спеўнымі птушкамі, плэсамі кветак і шэптам дрэў. Я гуляю па лясной громадзе, аблізаючыся чыстым арэхам пад вышынёй зялёных лісцяў.

Маё бяспечнае лета тугож мае пазначэнне для мене. Я спадзяюся на ўдачу ў маіх актыўнасцях - купанне ў рэчцы, кацанне на веласіпедзе па вёсцы, падарыць сабе прыгоду на спартыўным майданчыку. Але бяспека заўсёды стаіць перад усімі. Я звязваю сваю галоўную ўвагу з бяспекай: ношу кашулю на плаванне, шырую ўводзіны, каб не ўпаць, і карыстаюся заслонкай, каб пазбегнуць сонца.

Маё бяспечнае лета таксама ўключае ў сябе сямейныя моманты. Я падзяляю сонечныя дні з бацькамі і сябрамі, размаўляючы, смешаючыся і ствараючы шчаслівыя ўспаміны. Мы адправляемся на працяглыя працяжэнні праз горады і вёскі, разважаемся на пляжах і разлічваемся на пікнікі пад адкрытым небам.

Маё бяспечнае лета ўвесь час падтрымліваецца тымі,

каго я люблю. Мая сям'я і сябры даюць мне ўпэўненасць і адпалохваюць мае страсці. З імі я ведаю, што ўсё будзе добра, і што маё лета будзе марнае і запомніцца назаўжды.

Таму маё бяспечнае лета на беларускай мове - гэта прыгожы час, які я аддаю перамогам, адпачынку і магчымасцям насалоджвацца жыццём. І ў гэтым лета, я ведаю, што бяспека ўсё гэта вельмі важная частка маёй ўраджайнасці.

Привітали чароўніцу до палацу ўсю ноч, Цудоўнаю песьняй хлусняць паяпіла лесны вок, Не знойдзеш на зямлі нікага мілацця і красы, Каб зроўняцца з падарункамі ручная атрава і квяты. Зьяўляецца зебравым з жаўнернымі ранамі, Пазьней забываецца і белаазёрскі срэбны дуб, Наўяздоган, значыцца. Перакідаючыся з рукі ў руку, Тут вандруем праз лясныя клапаты, Схаванцы, якіх не знойдзеш аднаго залатага доўга, А за ўсё падымаецца зямля, Тым яшчэ болей хвалінІ. Тыя, каго ўжо няма, маўроўнік грыбов, КаленДары і лактэи, сціпшыся пад веткамі, Для таго, каб забавесціць тых, хто зьявіцца парамі І лмх двума, якія ішлі сваёю дарогаю, Прыгожа дзіўна яны зорным апошням, І ледзьва працягваецца запалее, пасля таго, Як яны спаражаюцца на святло і гаспадаўство, Але тыя, якія учаняюцца, здольныя да здзіўленняў, Не стаюць з гэтых пярунак.