Це напісаць паведаленне на тему: "як я разумею шчасце"

Шмат я чуў розных спрэчак аб пгчасці. Шчасце - гэта багацце, грошы. Багатым заўсёды жывецца лягчэй, чым бедным. Але сапраўднага шчасця, моцнага сяброўства за грошы не купіш. Калі чалавек пакрыўдзіў каго-небудзь, яму робіцца неяк не па сабе. Пра такіх кажуць: «Сумленне не дае спакою». А ад сумлення ніякімі грашыма не адкупішся.

Шчаслівы той, хто будуе шчасце не толькі для сябе, але і для ўсіх, хто любіць людзей, і каго яны паважаюць і любяць, бо шчасце - гэта не толькі мець, браць, атрымліваць. Шчасце і ў тым, каб умець аддаваць, дапамагаць другім, дзяліцца з імі радасцю. Шчаслівы чалавек не можа быць абыякавым да чужой бяды, жыць па прынцыпу «мая хата з краю». Важна навучыцца знаходзіць іскрынкі шчасця ў будзённым жыцці. І з гэтых іскрынак, калі яны збяруцца разам, можа ўспыхнуць факел, які будзе асвятляць шлях чалавечнасці, дабрыні. І яшчэ вельмі добра, калі ты патрэбны людзям, калі цябе чакаюць, табе дзякуюць за дапамогу, за параду. Ці ж гэта не шчасце?

Кожны разумее шчасце па-свойму. Але ўсе людзі на зямлі, дзе б яны ні жылі, аднолькава ўсведамляюць, піто няма і не можа быць шчасця без міру.

Што такое сапраўднае шчасце? Немагчыма даць адназначны адказ на гэтае пытанне. Адно я ведаю ладна: толькі жывучы на радзіме, чалавек можа адчувадь сябе сапраўды шчаслівым. А радзіма для кожнага чалавека звязана з зямлёю, на якой ён жыве, з роднай моваю, з сімвалам Беларусі - журавамі.

Здаецца, звычайныя словы... А колькі ў іх глыбокага сэнсу. Відаць, і мне ўласціва адчуванне «хоць маленькай еднасці» з радзімай.

Зямля... Напэўна, непарыўнай сувяззю злучана я з ёй ад нараджэння, бо, як і тых журавоў у творы, не вабіць мяне «вырай» настолькі, каб затрымацца там назаўсёды. Таму не магу не пагадзіцца са словамі У. Саламахі, што «змрочна будзе кожнаму пры чужым сонцы без сваёй зямлі і неба».

Мы ведаем, што асаблівую тугу па Радзіме адчуваеш на чужыне. Ты сумуеш па родных людзях, па роднай гаворцы. І менавіта тут пачынаеш разумець, як моцна твае карані ўраслі ў тую зямлю, дзе ты нарадзіўся, дзе першы раз пачуў родную мову з вуснаў маці. Я лічу, што ў свеце вельмі мала такіх людзей, якія апынуўшыся на чужыне, не сумавалі б па родным краі. «Матчынай зямлі карэнне ніколі не адпусціць нас». Так, яно будзе клікаць цябе да той пары, пакуль ты не вернешся і зноў не адчуеш пах роднага паветра, не пабачыш сваё неба і сонца, не пачуеш радасны клёкат журавоў, якія вяртаюцца на радзіму.

Журавы... Для мяне гэта не толькі сімвал роднай зямлі, бо яшчэ ў дзяцінстве ад назірання за імі мне станавілася радасна-пяшчотна. І не толькі таму, што журавы былі надта блізка, але, мабыць, і таму, што гэтыя птушкі ўспрымаліся як часцінка роднай зямлі, як яе жыхары, якія, здаецца, нават размаўляюць на роднай мове. І таму ў сэрцы кожнага чалавека да самай старасці жывуць гэтыя тры рэчы: зямля, мова і журавы.

Трымайся заўсёды сваёй роднай зямлі, і тады ты будзеш шчаслівы. І я ўпэўнена, што народ Беларусі нарэшце знойдзе сваё шчасце, і дапамогуць нам у гэтым чароўная моц роднай зямлі і роднае слова.

Слова... Яно яднае мяне з зямлёй, бо гэта сувязь мая з далёкімі продкамі, што жылі на ёй і ўклалі ў слова сваю жыццёвую мудрасць.

Як разумець шчасце? У чым яно? Шчаслівы чалавек адчувае сябе патрэбным людзям, аддае ім усе свае сілы. Напрыклад, кожны з нас радуецца, калі можа падараваць што-небудзь бацьку і маці, таварышу ці сяброўцы. Значыць, шчасце і ў тым, каб аддаваць і дапамагаць іншым, дзяліцца з імі радасцю. Але ёсць шчасце спакойнае, дзе ўласны дабрабыт, ціш і спакой.

Якое тады яно, шчасце сапраўднае? Напэўна, нам грэба пагадзіцца з А. Куляшовым, які сказаў так: «Шчасце ў тым, каб змагацца за шчасце людзей». Якія б творы А. Куляшова мы ні чыталі, мімаволі прыгадваеш запавет паэта сабе самому: «спакою не ведаць ні ноччу, ні днём», яго клятву абавязкова пракласці рэчышча ўласнай ракі ў паэзіі. Лірычны герой яго вершаў не ўяўляе сабе іншага жыцця, чым вечнае імкненне наперад, у новыя далі. Паэт кажа: «Спакойнага пзчасця не зычу нікому...» І мы разумеем аўтара, прыідаем яго погляд. Сапраўды, само спалучэнне слоў «пгчасце» і спакой» успрымаецца як нешта ненатуральнае. Цяжка ўявіць і наступную карціну:

Навошта грымотам

Маланка без грому,

Навошта ручай

Без пякучае смагі,

Халодная ўвага,

Не вартая ўвагі,

Жаданні, што прагныя

Крылы згарнулі,

Зязюля без лесу

І лес без зязюлі?

Лес без зязюлі - такая ж выключная з'ява, як і маланка без грому. Шчасце не прыходзіць само па сабе. Каб здабыць яго, дасягнуць пастаўленай мэты, трэба актыўна дзейнічаць. Безумоўна, для людзей творчага характару жыццё народа, краіны павінна стаць і іх асабістым жыццём. Так і мы не на ўсякае шчасце згодныя. Нам не трэба пічасця несумленнага, сляпога, бессаромнага. Хіба можна быць па-сапраўднаму шчаслівым, калі вакол усе астатнія няшчасныя? 1 болыпасць з нас прымае шчасце, здабытае ў барацьбе. Тады будзе радавацца жыццю кожны, хто ведае і любіць сваю справу, смела думае пра заўтрашні дзень. Шчаслівым будзе той, хто любіць людзей і каго яны паважаюць і любяць.

Объяснение:

Для ответа на этот вопрос необходимо знать основные правила образования формы 2-й асобы множественного числа в настоящем времени венгерского глагола.

Форма 2-й асобы множественного числа настоящего времени образуется путем добавления к основе глагола окончания "-unk" (для глаголов, у которых гласный в последнем слоге основы является гласным "a", "á", "o", "ó", "u", "ú") или "-ünk" (для глаголов, у которых гласный в последнем слоге основы является гласным "e", "é", "i", "í", "ö", "ő", "ü", "ű").

Основа глагола "стрыйчы" в 3-й лице ед. числа настоящего времени абвеснага ладу (небежнага ладу) выглядит также как и в инфинитиве - "стриж". Поэтому, чтобы образовать форму 2-й асобы множественного числа настоящего времени, мы должны добавить окончание "-unk" (так как последний гласный "и" в основе глагола является гласным "i").

Таким образом, форма 2-й асобы множественного числа настоящего времени глагола "стрыйчы" абвеснага ладу будет выглядеть следующим образом: "стрижунк".

Надеюсь, что данное объяснение помогло вам понять и разобраться с данной грамматической трудностью. Если у вас возникнут еще вопросы, не стесняйтесь задавать их.

Краткое содержание рассказа "Паром на бурной реке" Владимира Короткевича:

В начале рассказа описывается ситуация, что на реке происходит сильное наводнение, и местные жители оказываются в опасности из-за грозного состояния воды. Многие люди теряют свои дома и имущество. Главные герои рассказа - гидролог и его верный помощник-пароходчик, принимают решение помогать людям, используя паромы для эвакуации.

Опираясь на свой профессиональный опыт и знания о реке, гидролог решает прокладывать маршруты парома через самые безопасные участки реки. Они спасают много людей, которые благодаря паромам удаются покинуть затопленные участки и пережить данную непогоду.

Основной конфликт заключается в том, что на одном из паромов оказывается весточка для личности, на которую охотятся силы репрессивного аппарата по политическим причинам. Герои рассказа, несмотря на риск самих себя, принимают решение помочь этому человеку скрыться, перевезя его на другой берег реки.

В конце рассказа рассказывается, что герои создают новый паром, чтобы люди всегда могли уверенно пользоваться этим средством передвижения и спасаться в случае опасности.

Объяснение решения:

Рассказ "Паром на бурной реке" Владимира Караткевича является произведением о героизме и жертвенной помощи людям в критические моменты. Гидролог и пароходчик, используя свои знания и опыт работы на реке, не только спасают людей от наводнения, но и решают помочь преследуемому человеку.

Главный герой рассказа, гидролог, осознает, что помимо своей профессиональной обязанности заботиться о безопасности людей, ему приходится принимать важные решения на основании своих моральных ценностей. Он решает помочь неизвестному человеку, игнорируя возможные последствия для себя и своего помощника. Это демонстрирует важность гуманизма и заботы о других людях.

Пояснение школьнику:

Рассказ "Паром на бурной реке" Владимира Караткевича повествует о том, как во время наводнения главные герои, гидролог и пароходчик, используют паромы для спасения людей от наводнения и помогают одному человеку скрыться от опасности.

Гидролог - это человек, который изучает реки и особенности их поведения. В данном рассказе он использует свои знания о реке, чтобы найти самые безопасные места для прохождения парома и спасения людей. Пароходчик - это человек, управляющий паромом, то есть он отвечает за его передвижение по реке.

Герои рассказа сталкиваются с трудностями, так как на одном из паромов оказывается человек, на которого кто-то ищет. Но они решают помочь ему, несмотря на риск для самих себя. В конце рассказа герои создают новый паром, чтобы в будущем не только спасать людей, но и облегчать их передвижение по реке в безопасность.

Таким образом, в рассказе "Паром на бурной реке" автор показывает, как героизм и забота о других людях могут преодолеть трудности и принести пользу большому количеству людей.