Ссочинением пра витаута , нужно ​

Вобраз Князя Вітаўта ў паэме М. Гусоўскага “Песня пра зубра”

" Ідэалам дзяржаўнага ўладара ў паэме М.Гусоўскага «Песня пра зубра» выступав Вітаўт. Ён у часы свайго княжання, як ніхто, узвысіў шляхту. Заручыўшыся яе падтрымкай, Вітаўт скарыў гардыню ўдзельных князёў, дабіўся цэнтралізацыі ўлады. Пры яго княжанні Вялікае княства Літоўскае дасягнула найбольшых граніц і вяло адносна незалежную палітыку. Княжанне Вітаўта паўстае ў паэме як час гераічных спаборніцтваў, у якіх кожны чалавек меў прастору для подзвігаў і сцвярджэння сваёй годнасці:

Доблесць пры ім афіцыйна лічылася першай
Якасцю воіна, і на вайсковых аглядах
Ён, як аптэкар на вагах, узважваў, хто лепшы,
Лепшаму там жа за доблесць і дзякаваў шчодра.
Ох, не любіў баязліўцаў і пестаў з магнатаў!

Услаўляючы Вітаўта і яго гераічны век, Мікола Гусоўскі звяртае ўвагу на тое, што «ён быў набожны і першы з народамі княства сам ахрысціўся», «цэрквы Богу адзінаму скрозь будаваў». Паэт славіць устаноўленыя Вітаўтам паляванні спаборніцтвы як сапраўдную школу вайсковага выхавання:

Ён паміж войнамі ў шапку не спаў і дружыны
Ў дзікіх аблавах на звера прывучваў змагацца
Так, як і ў бітвах з татарам!, і гартаваў іх
Сілу і дух у нягодах няспынных паходаў.

Гусоўскі лічыць Вітаўта выдатным мудрым дзеячам за тое, што ён заахвочваў падданых сцвярджаць сваю грамадзянскую прыдатнасць удзелам у вайсковых спаборніцтвах і сумленным выкананнем даручаных абавязкаў. Паміж князем і падданымі панавала згода.
Уважліва перачытваючы радкі паэмы, няцяжка заўважыць, што аўтар параўноўвае мужнага і моцнага духам князя з зубрам. Зубр, князь і народ беларускай зямлі паўстаюць у творы як адзінае цэлае. Звер набывае чалавечыя і княскія рысы: ён валадар пушчы і адначасова яе сын. Зубр велікадушна адпускае з мірам таго, хто не ўзнімае на яго зброю, і сурова помсціць таму, хто ідзе на яго з мечам. Вобраз зубра асацыіруецца з вобразам вялікага князя Вітаўта:

Вітаўт апекаваў тых, каму дазваляў уладарыць,
Воляю князя васал жыў або траціў жыццё,
Быццам нявольнік які, маскавіт яго зваў уладыкам,
Хоць і магутным царом быў сярод многіх цароў.
Турак, мацак і тады прысылаў дарагія дарункі,
Сведчыў здалёку, што ён князю скарыцца гатоў.
Вітаўт — прадстаўнік той зямлі і таго працавітага
і мужнага народа, якім яму даручана кіраваць:
... адважнага Вітаўта розум.
Сілу радзіме вярнуў, княства вялікім зрабіў

Васіль Быкаў

Уладзімір Караткевіч

Якуб Колас

Алесь Адамовіч

Іван Пташнікаў

Янка Брыль

Іван Шамякін

Іван Мележ

Кузьма Чорны

Беларуская рэвалюцыйна-дэмакратычная літаратура атрымала магчымасць шырокага развіцця толькі з часу першай рускай рэвалюцыі. Гэта тлумачыцца асаблівасцямі грамадска-гістарычнага становішча ў краіне пры царызме, пераважная парасткі нацыянальнай культуры. У гісторыі беларускай літаратуры ганаровае месца займае творчасць пісьменніка дэмакратычнага кірунку Ф. К. Багушэвіча (гл.

арт. «Ф. К. Багушэвіч »). Традыцыі Ф.

Багушэвіча працягнулі народныя пісьменнікі Янка Купала (гл. Арт. «Янка Купала») і Якуб Колас (гл. Арт. «Якуб Колас»). Абодва яны былі заснавальнікамі сучаснай нацыянальнай беларускай літаратуры.

Іх творчасць атрымала прызнанне ўжо ў перыяд першай рускай рэвалюцыі 1905 - 1907 гг., Яно было цесна звязана з рухам народных мас. Творы гэтых пісьменнікаў, а таксама творы Алаізы Пашкевіч (псеўданім - Цётка, 1876 - 1916) аб'ядноўвае думка пра неабходнасць пераўтварэння жыцця шляхам рэвалюцыі. Героі гэтых твораў - людзі моцнай душы, барацьбіты за свабоду і справядлівасць. У гады першай рускай рэвалюцыі Янка Купала стварыў верш «А хто там ідзе? ». Гэты твор Купалы зрабіла велізарнае ўражанне на М.

Нам продкаў кемкасць захавала

Шмат весцяў дзіўных з быўшых год, - метафара

Хоць гэтых весці ўжо нямала

Ў няпамяць кінуў сам народ. - метафара

Усё ж яшчэ штось засталося

Унукам з прадзедаў жыцця...

Няхай жа гэтыя калоссі

Мінуць скаранне небыцця! - эпитет

Няхай той час, што згінуць мусіў

У беспрасветнай векаў мгле, - эпитет

Для беспрыпыннай Беларусі - эпитет

Хоць толькі ў песні ажыве.

Збіраць пачнем зярно к зярняці,

Былое ў думках ускрашаць, - метафара

Каб быт на новы лад пачаці

I сеўбу новую пачаць. - метафара

Пачнём дакапывацца самі

Разгадкі нашых крыўд і бед,

Што леглі цёмнымі лясамі

На нашай долі з даўных лет. - метафара

Пачнём някратаны паданні

Сачыць пад бацькаўскай страхой, - метафара

Шукаць ад рання і да рання,

А толькі хай шукае свой.