Настаўнікі хвалююць дзіўныя думкі: падумаць толькі-пры Таганцы прайшоў адзін з самых выдатных стагоддзяў ! Колькі было за гэты век пераваротаў, адкрыццяў, войнаў, колькі жыло, славілася і памерла вялікіх людзей ! А ён ніколі паняцця не меў пра ўсё гэта. Цэлых сто гадоў бачыў ён толькі гэтыя коноплянники ! І сядзіць ён так пакорліва, так чорныя, высушаныя за стагоддзе рукі перахрысціў скрыўленыя працай пальцы. З-пад насунутай шапкі бачныя вочы рэдкіх броваў, стомлена прыпаднятых. Выцвілыя вочы нічога не выказваюць. Ён, гэты стогадовы чалавек, яшчэ чуе, бачыць, памятае ўсё, што трэба зрабіць па хаце, ведае, дзе што ляжыць ... І ўсё ж ён у забыцці, у свеце сваіх далёкіх успамінаў
ответ:Адзначце сказы, у якіх на месцы пропуску ставіцца працяжнік.
6. Некаторыя з лугінаўцаў займаліся промысламі: рабілі цэбры, кадушкі, колы, выраблялі рагожы _ ды вазілі сваю “прадукцыю” за дваццаць вёрст у горад на продаж.
7. У прыбярэжных кустах, у парку, у зарасніках лазняку _ шчабятала птаства.
8. Зямля, дрэвы, стрэхі _ пакрыліся звонкай ледзяной коркай.
9. У холад і ў спёку, у дождж і пасля дажджу, маладзіком і ў поўню – ён заўсёды прыгожы, наш родны, наш любы край.
10. Здаецца, усё вакол: кветкі, промні, птушыныя песні _ яднаюцца ў непаўторную мелодыю жыцця, якая запаўняе сабой палі, лугі, лясы.
Объяснение:Адзначце сказы, у якіх на месцы пропуску ставіцца працяжнік.
6. Некаторыя з лугінаўцаў займаліся промысламі: рабілі цэбры, кадушкі, колы, выраблялі рагожы _ ды вазілі сваю “прадукцыю” за дваццаць вёрст у горад на продаж.
7. У прыбярэжных кустах, у парку, у зарасніках лазняку _ шчабятала птаства.
8. Зямля, дрэвы, стрэхі _ пакрыліся звонкай ледзяной коркай.
9. У холад і ў спёку, у дождж і пасля дажджу, маладзіком і ў поўню – ён заўсёды прыгожы, наш родны, наш любы край.
10. Здаецца, усё вакол: кветкі, промні, птушыныя песні _ яднаюцца ў непаўторную мелодыю жыцця, якая запаўняе сабой палі, лугі, лясы.
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
Нужно проверить на пунктуальность шчасце. такое простае слова, але што яно значыць для кожнага з нас? у кожнага шчасце рознае. хтосьці шчаслівы ад таго, што багата жыве, хтосьці, што знайшоў любоў усяго свайго жыцця, а хтосьці ўвогуле яго не мае. але я скажу так, мы будзем шчаслівыя, пакуль над нашымі галовамі мірнае неба. ці помніш ты, што было семдзесят пяць гадоў таму? як тады жылі людзі? я табе адкажу. вайна. быў толькі голад, слёзы, кроў. у чалавека не было шчасця, зусім нічога не было. цяпер людзі сталі забываць аб гэтым. не трэба забываць, трэба помніць. помніць усё тое, што перажылі нашы дзяды, прадзеды. помніць за што яны ваявалі, бо яны змагаліся не толькі за радзіму, але і за наша жыццё, а значыць за шчасце! кажуць, што дзеці наша будучае. няхай тады яны захаваюць нашу краіну ў такім стане, у якім яна цяпер - не разбураную, чыстую і прыгожую. я ганаруся тым, што жыву тут. прыгожая наша краіна. багата лясамі, азёрамі, мястэчкамі, жывёламі, а самое галоўнае - мірная. паглядзеўшы на другія краіны разумееш, што лепшай зямлі не знайсці
Вроде все ок, только после дети нужно тире ставить. "... Што дзецi-наша будучае"
Объяснение: