Ці трэба ставіць коску перад ды? ​

калi ды= i, то коску не ставiм

Объяснение:

Узоры пейзажная лірыкі купалы- гэта усім вядомыя вершы \"дзве таполі\", \"адцвітанне\", \"жніво\" і іншыя. для мяне ж выдатнейшы ўзор пейзажнай лірыкі купалы- верш \"явар і каліна\". песняй вясны лебядзінаю, скінуўшы зімнія чары, шэпчуцца явар з калінаю ў сумная даліне над ярам. тым, хто цікавіцца творчасцю беларускага песняра, хто хацеў бы спасцігнуць усю глыбіню яго паэзіі, я бы параіла не пакінуць без увагі, абавязкова прачытаць гэты незвычайна чуллівы, поўны пяшчоты і глыбокага сэнсу верш. пра гэты верш хочацца сказаць \"меладычны\", і нядзіўна, што ён пакладзены на музыку. музыку на словы купалы напісаў беларускі кампазітар ю.семеняка, выконваюсь песню вядомыя беларускія \"песняры\" , а так сама наш суайчыннік з амерыкі багдан андрусішын. не толькі \"явар і каліна\" пакладзены на музыку, але і іншыя вершы купалы : \"я ад вас далёка\", \"зваяваным\", \"спадчына\". \"явар і каліна\"- гэта, сапраўды, больш чым верш пра прыроду. у ім зліліся радасць вясновага абуджэння прыроды, пяшчота і каханне, легенды і паданні беларускай зямлі пра русалак і даўнейшыя павер\'і беларусаў пра тое, што прырода - гэта жываю істота. слухаюць смехаў русалчыных, лопату крылляў начніцы, ветру павеваў ап\'янчаных, плюскату шклістай крыніцы. беларускі пісьменнік іван навуменка сказаў пра верш \"явар і каліна\", што \"гэта выказаная замілаванымі, надзвычай экспрэсіўнымі паэтычнымі радкамі хвала жыццю, у вобразах дрэў шэпчуцца аб чымсьці неразгаданным, таямнічым пад вечным небам\".

Якуб Колас "Новая зямля"

1.

І думка вынікне — праходзіць,

Як тыя хмаркі на заходзе,

Што без слядочка, быццам цені,

У смутным нікнуць задуменні.

2.

Званок, другі і зараз трэці,

І дрыгнуў поезд, быццам чэрці

Яго сярдзіта скаланулі,

Дождж цэлы іскар сыпанулі

І страшным рогатам заржалі

Ды з дымам далей паімчалі.

3.

І люду мноства тут хадзіла,

Найболей моладзь гарадская,

Ды худасочная, благая,

Ўсё панічы-зухі, паненкі,

А станік іх, бы ў восак, ценкі;

Ідуць, шнуруюць па дарожках,

А чаравічкі на іх ножках

Так і паскрыпваюць, спяваюць,

Нібы капыцікі мільгаюць;

Ідуць, спусціўшы вачаняткі,

На погляд ціхі, як ягняткі.

4.

Вось як цяпер, перада мною

Ўстае куточак той прыгожа,

Крынічкі вузенькая ложа

І елка ў пары з хваіною,

Абняўшысь цесна над вадою,

Як маладыя ў час кахання,

Ў апошні вечар расставання.

5.

Хоць я няволяй цяжка змучан

І з родным берагам разлучан,

Ды я душою ажываю,

Як вокам мыслі азіраю

Цябе, мой луг і бераг родны,

Дзе льецца Нёман срэбраводны,

Дубы дзе дружнай чарадою

Стаяць, як вежы, над вадою

Даўнейшых спраў вартаўнікамі

І ззяюць грозна жараламі.