Необходимо написать сочинение на языке но можно и на твоя сестра придумать какие-нибудь интересные или факты без разницы​

Паэма Якуба Коласа «Сымон-музыка» — адзін з найлепшых класічных твораў беларус-кай літаратуры. Яна ўслаўляе таленавітасць бе-ларускага народа. Праз вобраз Сымона, на долю якога з самага пачатку выпалі вялікія выпра-баванні, Колас хацеў паказаць нялегкае жыц-цё свайго народа.

Сымон быў звычайным вясковым хлапчуком. Аднак ужо з самага дзяцінства пачала праяўляц-ца адметнасць яго характару. Хлопчык вельмі глыбока ўспрымаў прыроду, па-свойму тлумачыў розныя яе з'явы. Ён бачыў у гэтых з'явах тое, што іншыя не маглі заўважыць. Але бедната і забітасць перашкаджалі бацькам Сымонкі зразу-мець, што мець такое незвычайнае дараванне, як у іх сына, — вялікае Іпчасце. Таму ўжо ў самым пачатку паэмы мы знаёмімся з нялегкім жыц-цём Сымона ў сям'і. Аўтар параўноўвае лёс хлоп-чыка з лістком на ліпе:

Ён пахілы,

Ён нямілы,

У сям'і не мае сілы.

Тым нялюбы, шпго адметпны,

I брашы з ім непрывешны —

Мусіць лёс тпакі пастылы.

У сям'і Сымонка не мог знайсці аднадумцу, 5о яго ніхто і слухаць не хацеў. Важнай па-дзеяй, якая паўплывала на далейшы лёс хлоп-Іыка, было сяброўства з пастухом, дзедам Ку-рылам. Сымон — рамантык. Дзед Курыла — грактык, рэаліст, ён успрымае свет, зыходзя-ЕЫ са сваіх патрэб жыцця. Таму на пытанні ?ымона ён адказвае на сваё кыцце і веды. Дзед Курыла папярэджвае Сы-Іона, што з яго талентам і імкненнем усё па-наць яго чакае нялёгкая дарога.

Смерць дзеда Курылы паставіла перад Сымонам новыя пытанні— жыцця і смерці.

Чаму так, — думае хлопчык, — дзед памёр, ў прыродзе ўсё засталося, як і было?» Хутка пасля дзедавай смерці Сымонка пакінуў свой дом. Лёс адкрывае перад ім новыя Іляхі, выпрабоўвае хлопчыка. Спачатку Сымон знаёміцца з жабраком, які хітруе і ашукае людзей і думае толькі аб тым, як набіцьваю торбу.

Неяк з-за навальніцы Сымон з жабраком вы-ушаны былі звярнуць з дарогі, каб прасушыц-а і абагрэцца. I тут адбылася галоўная ў жыцці ымона падзея: ён пазнаёміўся з Ганнай. Воб-аз гэтай дзяўчыны не выходзіць з галавы хлоп-а аж да новай сустрэчы. Можна было б зас-шда з Ганнай, ды толькі новая дарога не давала /Іопцу спакою, клікала яго наперад. Прывяла »тая дарога Сымона да карчмы. Але застацца ў карчмара і служыць яму хлопец таксама не змог: быць пад прымусам — не для яго.

Не застаецца жыць Сымон і ў панскім замку, хоць там абяцалі навучыць яго музычнай гра-маце. Іграць аднолькавыя, завучаныя мелодыі юнак не мог, душа поўнілася шчасцем толькі тады, калі мелодыя ішла ад самага сэрца. Бача-чы багацце, у якім жыве князь, хлопчык пачы-нае задумвацца, адкуль жа гэта багацце:

Хто дбаў князю на палацы?

Хто назнёс яму дабра?

Хто выводзіў тыя вежы?

Хто той замак будаваў?..

Потам, кроўю і слязамі

Сцэментованы муры!

Сымон не хацеў жыць пад прымусам. Не-адольным было жаданне свабоды, волі, прага даносіць да людзей сапраўднае мастацтва. Ме-навіта таму не застаўся Сымон ні з жабраком, ні ў княжацкім замку. Ён абраў дарогу ў на-род. Разам з ім пайшла і яго каханая Ганна.

Молодого старшего лейтенанта Гальцева, временно исполняющего обязанности командира батальона, разбудили среди ночи. Возле берега задержан мальчишка лет двенадцати, весь мокрый и дрожащий от холода.Гальцев, не сразу поверив, докладывает о мальчике, лишь кошда тот верно называет фамилии штабных офицеров.

Спустя некоторое время Гальцев вновь встречается с Иваном. Сначала в батальоне появляется тихий и скромный старшина Катасоныч. Но Гальцев не может забыть о маленьком разведчике. После тяжёлого ранения он попадает в Берлин для захвата немецких архивов.