Что критикует дунин марцинкевич в рассказе пинская шляхта​

ответ:beach ama Cloe

Объяснение:oy

Да пуцёў вызвалення сваёй бацькаўшчыны у кожнага чалавека існуе сваё меркаванне. Янка Купала ў сваім творы “Раскіданае гняздо” апісвае найбольш распаўсюджаныя ў краіне барацьбы з хлуснёй.Больш за усіх ў творы мне спадабаўся Сымон. Бо толькі ён адзін дабіваўся заўсёды праўды, няхай і праз суд. Але Сымон ніколі не звяртаўся за дапамогай да пана Геты.
Сымон – малады чалаек, які упэўнены ў сабе і сваіх моцах, ён праўдай жадаў вярнуць родную зямлю. І на мой погляд так Сымона з’яўляецца эфектыўным.
 Што касаецца Зоські, дык тая дабівалась праўды каханнем да пана. Яна быццам бы прыносіла сябе ў ахвяру, такім чынам каб вярнуць сабе родную зямлю, жыццё, дапамагчы сваім родным.
 Данілка таксама меў свій шлях вызвалення радзімы.Даніла думаў, што трэба яму зрабіць скрыпку, з дапамогай яе яго сям’я зможа забыцца на гора, з музыкай стане жыць весялее. Ды і музыка дапамагае ў жыцці чалавеку у моманты цяжкіх абставін.
Сам пісьменнік лічыў, што з дапамогай літаратуры можна расказаць людзям усю праўду чалавечага жыцця. І гэта сапраўды так. З твораў мы даведваемся пра жыцё простых сялян і іх умовы.
Купала у торы апісвае пошукі сваёй радзімы да шляху новага жыця.
Героі твора павінны насйсці шлях ў рэальным становішчы і працягваць жыць далей.
Сымон з Зоськай вельмі не падобныя каб ісці адным шляхам.Сымон вырашае, што трэба адстойваць свой погляд сілай, для гэтага ён носіць з сабой сякеру.
Кветкі з’яўляюцца сімвалам Зоські. Яна сваё жыццё будуе на дабрыні і каханні.

Самы дарагі ў свеце чалавек – гэта, вядома, мама. Бо мама заўсёды далікатная да свайго дзіцяці, заўсёды уважлівая. Хто ведае, колькі болю і кахання можа змясціць у сябе матчына сэрца? Бо калі хварэе дзіця, мама заўсёды і спачувае, і лечыць, і нават хварэе разам з ім. А калі дзеці вырастаюць, то ўсе іх болю дарослага жыцця маці дзеліць з імі.
Маці суправаджаюць нас усё сваё жыццё. І нават на парозе смерці непакоіцца не пра сябе – пра нас, яе дзецях. Сіла мацярынскага кахання перамагае любую адлегласць. І дзе б мы не былі, іх неспакой, іх малітвы захоўваюць нас ад жыццёвых нягод.
Мама – менавіта той чалавек, які сваім прыкладам вучыць пяшчоты і вернасці, кахання да бліжняга.

 Дзяўчынка пераймае ад маці ўсё, нават маленькія звычкі. А хлопчык вучыцца ў яе тых правілах, якія пасля стануць яго жыццёвым крэда : паважаць старэйшых, ня крыўдзіць больш слабых, вучыцца таму асабліваму адносінах да жанчыны, якое пранясе праз усё жыццё. Кажуць, што нават жонак сабе такія хлопчыкі выбіраюць вельмі падобных на сваіх мам.
Колькі маці выпраўляла сына ці дачкі ў дарогу, у далёкі шлях, без надзеі ўбачыць калі – небудзь , але заўсёды чакалі на парозе. Матчына жыллё – гэта дом, дзе мы заўсёды жаданыя госці.

 Мама можа дараваць усё, нават калі закон і людзі дараваць не могуць. І ў гэтым таксама вялікая сіла мацярынскага кахання.
Матчына каханне – вернае, нязменнае. І ведаючы пра гэта, ці заўсёды мы ўдзяляем нашым мамам столькі ўвагі, колькі трэба ? Бо толькі маці будзе любіць нас заўсёды і любых, у любых абставінах.
Для маці яе дзіця – найлепшы ў свеце. Так кажа народная мудрасць. І гэта справядліва. Бо толькі мама можа ўбачыць свайго дзіцяці такім, якім ён павінен і мог бы быць. І мы, дзеці, ніколі не павінны забываць сваіх маці. Мамы нашы заслугоўваюць пастаяннай увагі і разумення, а не толькі паштоўкі і кветкі ў святы. Мы павінны берагчы нашых мам. Бо калі іх не стане, хто будзе берагчы нас? Мама. Успомніце, калі вы бачылі родную матульку без працы ? Я сваю – ніколі. Ні адной хвіліны, не ведаючы адпачынку, мамчыны рукі знаходзяць працу. То яна нешта вышывае, то рыхтуе цеста для пірага ці хлеба , то нешта сцірае або проста папраўляе на стале абрус .
Так шмат у жыцці, перарабіўшы, мамчыны рукі не спыняюцца ні на імгненне, яны ўвесь час у працы.
Мамчыны рукі заўсёды пахнуць нечым. Вымытай і толькі што адпрасаванай бялізнай, або пшанічнай мукой і гарачым хлебам, або кропам з пятрушкай і зваблівай бацвіннем агуркоў  яблыкамі, а то проста восеньскім полем, або снегам, або першымі вясновымі ныркамі.
 
Мамчыны вочы. Ян , пастаянна асветлены знутры мяккім жывым ззяннем, як быццам бачнае выраз яе душы. Гэта погляд самай шчырасці, самога дабра. Здольнасць рабіць дабро, ўлоўліваць прыгажосць роднай зямлі дадзена далёка не ўсім людзям. Але мне здаецца, што маёй маме гэтая рыса характару ўласцівая.
Мама мая вучыла мяне з дзяцінства паважаць людзей, таму што ад таго, як ты ставішся да навакольных, залежыць і іх стаўленне да цябе. Яна навучыла працаваць так, каб прыносіць радасць сабе і іншым. Яна навучыла мяне дабрыні, чалавечнасці, чуласці .
Мамчын уласны прыклад таксама шмат значыць для дзіцяці. І я, гледзячы на маму, якая заўсёды ў працы, навучыўся не марнаваць дарма свой час, а тварыць нейкія, хай і маленькія, але добрыя справы : дапамагаць маме, абараняць малодшых , паважаць старэйшых .
Я ўдзячна сваёй маме, таму што ўсё дабро, што я маю, – ад яе.