Продолжение пословицы "Чужим розумом... "?

Чужим умом век не прожить

Объяснение:

Чужим умом век не прожить.  

Чужим умом в люди не выйдешь.

Ну... Как-то так. Которые со знаком "—" не знаю.

Аднойчы я ішла дадому са школы і зайшла па дарозе ў краму. У мяне было з сабой зусім няшмат кішэнных грошай. Я збіралася купіць за іх якіх-небудзь прысмакаў. Каля паліц з хлебам старэнькая бабуля папрасіла мяне дастаць ёй паўбохана чорнага хлеба. Пасля гэтага я яшчэ трохі пахадзіла па гандлёвай зале, выбрала, што хацела, і падышла да касы.

Так атрымалася, што ў чарзе я стала менавіта за той самай бабуляй. У яе ў карзіне быў няхітры набор: літр кефіру і той самы хлеб. Надышла яе чарга. Касір прабіла бабуліны пакупкі. І тут высветлілася, што ў бабулі не хапае грошай. Яна ледзь не заплакала, бо яна лічыла па ўчарашніх цэнах і ёй хапала. Але касір была няўмольнай. Так, у краме была пераацэнка, але сёння плаціць ужо трэба па новых цэнах. Мне стала да слёз шкада бабулю. Я паклала на паліцу свае прысмакі, дастала з кішэні свае грошы і працягнула ёй. Бабуля здзівілася, збянтэжылася і не хацела іх браць. Але я ўгаварыла яе, яна расплацілася, і мы выйшлі з крамы.

Паколькі я нічога не купіла, бабуля прапанавала мне зайсці да яе выпіць гарбаты. Праўда, адразу ж збянтэжылася, што ў яе няма да гарбаты нічога, акрамя чорнага хлеба. Я ветліва адмовілася, каб не ставіць яе ў няёмкае становішча, і адправілася дадому.

Ужо падыходзячы да свайго дому, я выпадкова заўважыла на абочыне нейкую паперку. З цікаўнасці я падышла бліжэй і ўбачыла, што гэта грошы, прычым амаль тая ж сума, якую я толькі што аддала бабулі.

Цяпер я дакладна ведаю: дабро заўсёды вяртаецца.

Надеюсь правильно)

Чуеце? Птушкі спяваюць ўжо зусім не па-зімоваму. Толькі нядаўна пачалася адліга, але іх песні сталі і званчэй, і весялей. Гэта значыць, што зіма сыходзіць ад нас. Так, яшчэ могуць быць і маразы, і снежныя гурбы, але вясна з кожным днём усё бліжэй.

Дрэвы адчулі яе блізкасць: на замерзлых галінках з'яўляюцца першыя ныркі. Якая неспатольная прага жыцця! Ніякай прагноз надвор'я не зможа пераканаць іх не сьпяшацца і пабыць яшчэ ў зімовай спячцы.

У лесе зараз можна знайсці месцы, дзе снег ужо сышоў. Там, скрозь тоўсты пласт леташняга лісця, прарастаюць пралескі. Гледзячы на ​​гэтыя далікатныя безабаронныя кветачкі, цяжка ўявіць, што праз два-тры тыдні ўся зямля пакрыецца пяшчотным зялёным дываном.
Але гэта - потым. А пакуль, асабліва з надыходам вечара, у паветры вісіць даволі халоднае свежасць.

Вясна ідзе павольна, асцярожна, як бы баючыся напалохаць каго-то. І калі заплюшчыць вочы і прыслухацца, то можна пачуць, як паступова набліжаюцца яе крокі.