Для таго, каб у небе ўзнікла Вясёлка, патрэбныя сонца і вада. Сонечнае святло праламляецца і адлюстроўваецца ў кропельках дажджу або туману, пранізлівых вадзяную смугу, мяняе траекторыю. А так як кропелькі па-рознаму адхіляюць сонечнае святло, і атрымліваецца рознакаляровая вясёлка. Возьмем, да прыкладу, першы колер вясёлкі-чырвоны, і апошні, фіялетавы. Слабей за ўсё адхіляецца чырвоны-на 137°30', а мацней за ўсё фіялетавы — на 139°20'. У выніку белы свет раскладаецца на спектр, на сем колераў вясёлкі. І вы, стоячы спіной да сонца, бачыце ў нябеснай сіні прыгожае рознакаляровае свячэнне, якое зыходзіць з прасторы па канцэнтрычных акружнасцяў-дугам.
Каму пашанцуе, можа ўбачыць двайную, перавернутую або нават кальцавую вясёлку. Апошнія дзве-гэта ўжо з'явы трохі іншага працэсу-праламленне святла ў крышталях лёду, безуважлівага ў атмасферы, і ставяцца да гало. Для ўзнікнення ў небе перавернутай вясёлкі, аднаго з відаў гало, неабходныя спецыфічныя ўмовы надвор'я, характэрныя для Паўночнага і Паўднёвага палюсоў. Такая дуга "рагамі ўверх" утвараецца за кошт праламлення святла, які праходзіць праз ільдзінкі тонкай заслоны аблокаў на вышыні 7-8 тысяч метраў. Колеру ў перавернутай вясёлцы размяшчаюцца таксама наадварот: фіялетавы уверсе, а чырвоны — унізе.
Убачыць "нармальную" вясёлку можна пры высокай вільготнасці паветра, звычайна адразу пасля дажджу або падчас яго. Адукацыя яе звязана з двума аптычнымі з'явамі: дыфракцыі-адхіленнем прамяня святла ад першапачатковага напрамкі пры пераходзе ў сераду з іншай шчыльнасцю, і дысперсіяй-раскладаннем святла на часткі ў спектр-з-за рознага кута адхіленні светлавых хваляў рознай даўжыні.
Вынік гэтых праламленняў - да назіральніка святло вяртаецца ў выглядзе рознакаляровых палос. Такая Вясёлка называецца першаснай, і чырвоны колер размяшчаецца на вонкавым боку яе дугі, а фіялетавы — знізу.
Кожны бачыць сваю вясёлку. Справа ў тым, што святло, адлюстраваны ад дажджавых кропель, адлюстроўваецца ад іншых кропель з зусім рознага кута для кожнага з нас. Два чалавекі не могуць адначасова знаходзіцца ў адным і тым жа месцы, значыць, яны не могуць бачыць адну і тую ж вясёлку. Больш таго, нават кожны наш вока бачыць іншую вясёлку.
Объяснение:
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
1. Сінтаксічны разбор сказа Сосны, прысыпаныя снегам, сустрэлі мяне на паваротцы маўчаннем. 1 узровень. Запісаць сказ, у складзе якога будзе выказнік, дапаўненне, азначэнне. 2 уровень. У прапанаваным сказе знайсці галоўныя члены сказа, вызначыць тып выказніка, 3 узровень. Падкрэсліць члены сказа.
Объяснение:
Стихотворение «Родная земля» А.Ахматова написала в 1961 году двадцать лет с начала Великой Отечественной войны. . Оно вошло в сборник «Венок мертвым». Это образец гражданской лирики.. Эпиграфом послужили строчки из стихотворения поэтессы «Не с теми я, кто бросил землю». Да, она не эмигрировала из страны, хотя ей жилось очень трудно в России. Многих потеряла она: бывшего мужа поэта Николая Гумилева, друзей, пережила неоднократный арест сына. Но не озлобилась, ей по-прежнему дорога родина, родная земля, на которой она живет. Лирической героине трудно смириться с тем, что отношение к родной земле с годами изменилось:
В заветных ладанках не носим на груди,
О ней стихи навзрыд не сочиняем…
Для человека, который живет и трудится на земле, она перестала быть каким-то священным образом. Но в конце своего жизненного пути каждый ложится «в нее и становимся ею,//Оттого и зовем так свободно — своею».
Удивительна и композиция такого небольшого стихотворения, на протяжении которого меняется размер, которым оно написано. Первые восемь строк построены при отрицательных слов (не носим, не сочиняем, не бередит…), и концы фраз совпадают с концами строк, что придает настойчивость содержанию, которая подчеркнута ритмикой пятистопного ямба. После этого следует четверостишие, написанное трехстопным анапестом. Изобразительно-выразительные средства языка (эпитеты «в заветных ладанках», «горький сон», метафоры « сон не бередит и не кажется обетованным раем», «ни в чем не замешанный прах поэтессе передать любовь её лирической героини к родной земле, как нечто незыблемое. Такое же отношение к родной земле было и у самой А.Ахматовой.