Цукерки пересказ на беларускай мове

Была ў Слуцкім павеце адна вёсачка на сто жыхароў. Нічым яна не вылучалася сярод тысяч такіх жа вёсачак нашай радзімы. І была недалёка ад яе сядзіба панская.
У пана была дачка любімая. Прыгажуня, разумніца, усё яе любілі. Любіла паненка нашу вёсачку і часта там бывала. Магчыма, каханы ў яе там жыў, хто ведае.
Аднойчы паненка сур'ёзна захварэла. Лекары толькі разводзілі рукамі і не маглі нічога зрабіць. Калі паненка адчула, што хутка памрэ, папрасілася яна ў бацькі схадзіць у вёску. Бацька, вядома ж, дазволіў.
Хоць ісці было недалёка, але з-за хваробы паненка хутка стамілася. Ўбачыла яна пасярод лугу крынічку і села каля яе адпачыць. Памылася, папіла вады сцюдзёнай - адразу лепей стала.
Вярнулася яна пасля прагулкі дадому, а на раніцу прачнулася зусім здаровай. Сталі яе распытваць - яна і распавяла пра крыніцу.
Пайшлі чуткі сярод людзей, што каля вёскі гэтай ёсць крынічка з жывой вадой (жывіцай па-іншаму). Сталі людзі ездзіць сюды з усяго павета. Стала расці вёска, ажываць. Назвалі яе Зажывіцы, бо ўваскрэсла яна дзякуючы таму, што сюды за жывіцай ездзілі.
Вёска гэта зараз знаходзіцца ў Салігорскім раёне і называецца Зажэвічы. Шкада толькі, што крынічкі даўно ўжо няма, нават сцежкі людскія да яе зараслі.

Хатiкa: Самы лепшы сябар.

Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.