Назоўнікі, якія ўжываюцца толькі ў адзіночным ліку

рэчыўныя: малако, мяса, кісель, капуста, золата, чарніла; зборныя: насенне, калоссе, птаства, бярэзнік, моладзь; абстрактныя: мараль, радасць, сумленне, годнасць; назвы формаў дзяржаўнага і грамадскага ладу, плыняў мастацтва: капіталізм, сацыялізм, класіцызм, рэалізм; назвы напрамкаў свету: поўнач, поўдзень, усход, захад; назвы месяцаў: студзень, люты, сакавік, красавік, май; уласныя імёны: Якуб Колас, Уладзімір Караткевіч, горад Мазыр

Объяснение:

Гэта назоўнікі якія ужываюцца толькі ў адзіночным ліку

Молодость – это, бесспорно, лучшее время в жизни. Каждый пожилой человек вспоминает свою молодость с улыбкой и ностальгией. Я думаю, не найдется такого человека преклонного возраста, который откажется хотя бы ненадолго снова стать молодым. К сожалению, это невозможно.

Подростки же, напротив, все время стремятся побыстрее повзрослеть или хотя бы выглядеть взрослее. Родители твердят нам не спешить с этим, побыть еще хоть немного детьми, но мы не слушаем и рвемся вперед. Есть ли в этом смысл? Не знаю.

В молодом возрасте есть свои недостатки. Это и отсутствие опыта во многих вопросах, и зависимое положение от взрослых, и ограниченность в самостоятельном принятии решений. Думаю, именно это толкает молодежь к скорейшему взрослению. Я понимаю, что взрослые многое знают лучше, могут дать немало хороших советов, где-то уберечь нас от ошибок. Но молодые головы слишком горячи, мы спешим жить.

Такая разность взглядов на жизнь, конфликт поколений существует испокон веков. Во все времена взрослые, умудренные жизненным опытом люди, старались научить жизни молодых, образумить их и направить. Но поспешность и горячность часто не дают молодым прислушиваться к этим советам.

Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)