Соченение на тему Улица белорусси на белорускай мове

У горадзе маім шмат розных вуліц: і вялікія, і маленькія, і шырокія, і вузкія, з высокімі дамамі, і не вельмі, але родная мне вуліца толькі адна.

Гісторыю з'яўлення свайго двара я не ведаю, мае бацькі жылі ў іншым горадзе (раёне), але я ведаю мноства падзей, якія адбываліся на маёй вуліцы, ведаю кожнае дрэва, кожны зацішны куток, куды можна схавацца падчас гульні ў хованкі. Я ведаю практычна ўсіх дзяцей свайго двара. Разам мы часта ладзім розныя спаборніцтвы, гуляем, жартуем, размаўляем.

Я люблю сваю вуліцу ў любы час года. Вясной на дрэвах расцвітае бэз, ад гэтага ўсе вакол прамакаецца прыемным водарам кветак. Улетку ўвесь двор становіцца падобным на мурашнік, таму што на вуліцы з'яўляецца шмат людзей, так як усе жыхары выходзяць пагрэцца на сонейку. Увосень двор афарбоўваецца ва ўсе адценні чырвонага і жоўтага, становіцца незвычайна прыгожа. Зімой усё засынае і вакол становіцца ціха.

Раницай у суботу наш клас накиравауся у парк.Там было шмат жадаючых дапамагчы пасадзиць дрэвы,каб навокал было прыгожа .Я нават абрадавауся таким падзеям.Кожны узяу лапату и накиравауся на сваё месца,адзначанае палачкай.Я старанна выкапау ямку на гэтым месцы,а зямлю адклау у старонку.Потым кожны з нас пасадиу  у свае ямки па маленькаму дрэуцу и палиу яго  вадой.Цяпер у нас будзе расци прыгожы парк.А мы будзем наведвать сваих зялёных"сяброу" и  радавацца кожнаму новаму листочку.Пройдзе шмат гадоу и у гэтым парку будуць гуляць ужо и нашы унуки и праунуки.

Объяснение:

Пра восень часта кажуць: залатая восень. Чаму, здагадацца не цяжка : лісце на дрэвах з зялёных перафарбоўваць ў самыя розныя адценні залатога і залацістага. Жоўтая охра, чырвоная медзь, зялёная латунь, карычневая бронза, бледна — жоўтае і памяранцава — жоўтае золата — гэтыя колеры перш за ўсё нагадваюць пра восень. Паглядзіш на лес, які ўвесь афарбаваны ў такія адценні і міжволі падумаеш : так, залатая восень. Гэта сапраўды вельмі прыгожая пара, можа быць, самая прыгожая ў годзе. Ва ўсякім выпадку, многія мастакі асабліва любяць пісаць менавіта восеньскія пейзажы. Гэтая тэма дае ім самы багаты выбар фарбаў.

Вызірні ў акно : якая там прыгажосць! Жыхары горада мітусліва і рэдка ўмеюць цаніць прыгажосць напоўненых маўчаннем хвілін. Іншая справа — вёска, якая патанула ў шолаху лістоты і шэпце траў. Я рады, што жыву ў вёсцы, і магу акунуцца ў чароўную цішыню лесу.Восень у самым разгары. Тонуць у рыжым травяным балоце зялёныя астраўкі. Тонкія стволікі белых бяроз — у агні залатога лістапада. Адны толькі елі і хвоі захаваюць да новага года пышны цёмна -зялёны ўбор.

Золата паўсюль: на дрэвах і на зямлі. Залаты нарад навакольных дрэў адцяняе бледна — блакітнае неба. Яно толькі дзе-нідзе прасвечвае скрозь залатую лістоту, з’яўляючыся своеасаблівым фонам для новага строя гэтых прыгажуноў. Нават старое каравае дрэв , якое варта ў двары школы, змянілася, змяніўшы зялёнае сукенка на залатое. Толькі трава яшчэ не зусім памяняла нарад , ды на некаторых лісточках прагледжваюць зялёныя плямы. Але на фоне гэтай неброской зеляніны яшчэ дзівосна глядзіцца восеньскае ўбранне таполяў , маладых бяроз і асін . «Унылая пара! Вачэй зачараванне ! » — Так пісаў пра восень Аляксандр Сяргеевіч Пушкін. Ідзеш і радуешся такой прыгажосці. І пачынаеш разумець , чаму паэты так любілі апяваць восень. А часам проста слоў няма , ну немагчыма апісаць усё тую прыгажосць , якая адкрываецца перад табой.

Шпацыруеш па гаі і не можаш нагуляцца, так не хочацца пакідаць гэтую прыгажосць. Вельмі прыгожа рана раніцай, калі добрае надвор’е. Залатыя дрэвы проста ззяюць на фоне яркага блакітнага неба. Нельга не захапляцца прыродай, няма нічога выдатней яе. Ах ! Як выдатна, проста дух захоплівае ад усяго гэтага хараства.

Шкада, што пара гэтая зусім нядоўгая. Калі каляндарная восень доўжыцца тры месяцы , то залатая восень — калі ўсе дрэвы стаяць жоўтыя — усяго два-тры тыдні. І, вось пацешыўшы воччы чыстымі залатымі адценнямі, лісце раптам пачынаюць хутка абсыпаюцца Лістота, якая засталася на дрэвах, радзее штодня, лістапад узмацняецца. Зямля таксама становіцца пакрытай золатам, гэта золата — апалае лісце — шамаціць пад нагамі. І настрой трохі сумнае ад таго , што гэтая прыгажосць так недаўгавечная.

Чым больш лісця на зямлі, тым менш іх на дрэвах. І аднойчы лісця на дрэвах не застанецца зусім, толькі чорныя голыя ствалы. Гэта таксама ўсё яшчэ восень , але ўжо не залатая.