Аналіз верша М. Багдановіча "Летапісец очень нужно!!♡​p.s. беларуская літаратура:3

У вершы «Литаписец...» Максім Багдановіч апаэтызаваў і ўславіў маладосць – самую прыгожую, самую радасную пару чалавечага жыцця, час светлых надзей і жаданняў. Рамантычны вобраз маладосці, незабыўных дзён чалавечай вясны, юнацкіх мар і парыванняў да высокага, прыгожага, ідэальнага з’яўляецца ідэйна-эмацыянальным асяродкам верша. Лірычнае перажыванне перадаецца як успамін аб красе перажытага. Юнацтва беззваротна прайшло, але ў душы лірычнага героя назаўсёды засталося самае дарагое, самае запаветнае, што ніколі не забываецца, – памяць аб шчасці кахання, аб першых сустрэчах, аб сіле і прыгажосці чалавечага пачуцця.

Галоўная паэтычная думка верша – сцвярджэнне шчасця чалавека быць вечна маладым, любіць і захапляцца красой гэтага чароўнага пачуцця – выказана ў апошняй, заключнай страфе, якая гучыць як гімн маладосці.

У жыцці кожнага чалавека ёсць самы родны яму чалавек - гэта мама. Мая мама самая лепшая на свеце. Я вельмі яе люблю.   Яна пяшчотная, абачлівая і вельмі клапатлівая. Яна ўмее падтрымаць у цяжкую хвіліну і даць добры савет. І кожны раз яна новая, розная - і ўсё-такі тая ж самая - мая, адзіная! Мама вучыць мяне быць добрай, дапамагаць сваім сябрам у цяжкую хвіліну, з павагай ставіцца да старэйшых. Матуля, мама ... Такое роднае, такое душэўны слова якое нясе столькі ўспамінаў, столькі цяпла і дабрыні.

Гэтая гісторыя здарылася з маім сябрам. Праходзіў ён перадпалётны кантроль у аэрапорце Дамадзедава перад вылетам з Масквы ў Кіеў. І вёз з сабой любімую котку, якую ў самалёце належыць трымаць у пераносны клетцы. Усё ішло добра да праходу праз «стакан» сканара, які ў Дамадзедава абсталяваны па апошнім слове тэхнікі. Для праходу праз сканер котку трэба выцягнуць з клеткі і трымаць у руках, а больш канкрэтна - над галавой, каб змясціцца ў «шклянцы» і не перашкаджаць працы сканавальных прылад. А таксама належыць зняць з сябе ўсякія металічныя прадметы, уключаючы рэмень з спражкай. Далей - ад першай асобы ... Уваходжу я ў гэты «стакан», падымаю котку над галавой. І тут мая састарэлая хатняя котка, прыйшоўшы, скажам так, у некаторае замяшанне ад аэропортовой мітусні, а таксама пратэстуючы супраць рэзкага ўзняцця ў паветра, прымяняе адзіна даступнае ў дадзеных абставінах сродак зняць стрэс. А менавіта, яна спраўляе малую патрэбу ... Зверху ... Прама на мяне! ! Рэагую на гэта, мякка кажучы, нечаканае з'ява, маё цела ненатуральна курчылася. І - о жах! - З мяне спадаюць штаны, вызваленыя ад падтрымкі рамяня. А хутка падхапіць іх ніяк не атрымліваецца, таму што ў руках - пісаў кошка! Як гаворыцца, карціна алеем! Тым, якія бачылі гэта мытнікам прыйшлося на некаторы час перапыніць працу, каб справіцца з якія нарынулі эмоцыямі. Затое потым, па шляху ў самалёт і падчас рэйса, я быў практычна пазбаўлены ад звычайнай у такіх выпадках штурхатні, таму як пахла ад мяне гэтак з'едліва, што ніхто не мог доўга знаходзіцца побач. У самалёце мне аднаму выдзелілі цэлы шэраг ...