Запоўніць табліцу, запісаўшы словы з мяккім знакам ці апострафам. Мяккі знак Апостраф Аб..ём, Амудар..я, Афанас..еў Іл..я Арсен..евіч, батал..ён, Васіл..еўскі востраў, Лук..ян Пракоф..евіч Дзям..янаў, з..есці, з..ява, кастан..еты, Кас..ян, куп..ё, Лавуаз..е, Вен..ямін, мадз..яры, Мал..ер, Мантэг..ю, міл..ярд, манпас..е, нал..ю, парц..еры, п..яўка, разал..ю, сен..ёр, сузор..е, Ул..яна Кандрац..еўна.

Хз

Объяснение:

Хахахахахха

У гушчары старых бароў, як сляза, што ўпала з неба, блішчала вялікае возера. Вельмі прыгожае яно было. Расказы пра яго чароўнасць перадаваліся з паселішча ў паселішча і нават у далёкія краіны. А яшчэ казалі людзі, што ў вёсцы, якая прыляпілася да аднаго з берагоў таго возера, жыла дзяўчына-сіраціна Найрыта, аднавяскоўцы звалі яе Нарай. Вочы яе блакітныя, колеру азёрнай хвалі, заўсёды весела ўсміхаліся. Залацістыя валасы тугой касою абкручвалі галаву. Голас у яе быў высокі і гучны. Бывала, сядзе на беразе пад разлапістым клёнам, дзе збіралася звычайна моладзь, на гусельках грае і спявае. Спачатку голас павольна плыве, а пасля ўзлятае высока і ляціць над узбярэжжам. У гэты час і птушкі змаўкалі. Людзі забываліся пра сваё гора. Аднойчы, калі Нара спявала, праязджаў вёскаю пан, стары ўдавец. Пачуў ён дзівосную песню і загадаў спыніць каня. Слухаў, слухаў і сказаў Нары:

— Прыгожая кветка вырасла ў дзікім краі. Табе толькі спяваць у маіх пакоях.

— Кепская з мяне будзе служанка.

— Ты будзеш гаспадыняй, жонкай маёй.

Вакол Нары сядзелі на зялёнай мураве дзяўчаты і хлопцы. Адзін з іх, чарнявы юнак, падышоў да пана.

— Гэта мая нявеста,— сказаў ён,— а пан няхай сярод паноў жонку шукае.

— Ці не сын ты таго Пятра, што бунтаваў мне народ? — успомніў пан, чырванеючы ад злосці. І залямантаваў: — Узяць яго!

Прыслужнікі звязалі Андрэя і павезлі ў маёнтак. Больш яго ніхто не бачыў. Праз некаторы час пан зноў прыехаў да Нары даведацца, ці згодная яна прыняць з ім шлюб. Дзяўчына зрабіла выгляд, што згадзілася. Тут і дамовіліся пра вяселле.

Надышоў гэты дзень. Злосны вецер гнаў цёмныя хмары, а лес спяваў жалобныя песні. Нара ехала на фурманцы ў маёнтак, у руках трымала пакунак. Сустрэлі яе служанкі. Завялі ў панскія пакоі і апранулі ў шлюбнае адзенне. І Нара выйшла такой прыгажуняй; якія толькі ў казках і бываюць. Пакланілася яна пану ды папрасіла, каб перад шлюбам крышку адной пабыць у пакоях. Пан згадзіўся. Ходзіць ён па двары, на служанак пакрыквае і на дзверы паглядвае.

А Нара тым часам з пакунка дастала смалякі ды падпаліла пакоі адзін за адным. І калі шугануў чорны дым з вокнаў, а на даху заскакалі чырвоныя пеўні, выскачыла праз акно і на сваёй фурманцы, паганяючы каня, памчала ў вёску, на тое месца, дзе з Андрэем часта сустракала ўсход сонца, прыхілілася да клёна і горка заплакала.

Ды тут пачуўся конскі тупат. Панскія служкі! Людзей бізунамі білі. Дапытваліся, дзе Нара.

— Вунь яна! — закрычаў нехта.

— Жывую не возьмеце,— крыкнула ворагам дзяўчына і кінулася да возера.

Цёмныя хвалі з белымі баранчыкамі ішлі адна за адной, а на беразе калыхаўся човен. Той човен, у якім Нара з Андрэем не раз каталіся. Спрытна і ўмела ўхапілася яна за карму і, адштурхнуўшыся ад берага, села ў човен.

— Я адпомсціла, пан, за Андрэйку, за яго бацьку і за ўсіх, хто загінуў ад тваіх рук у тваім маёнтку,— прашаптала Нара.

Ад злосці панскія служкі кінулі гуслі ў возера. А човен адплываў усё далей і далей, потым зусім знік. Усю ноч бушавала возера. Стагналі хвалі...

3 таго часу і назвалі людзі возера імем смелай дзяўчыны — Нарач.

В объяснении

Объяснение:

За многія гады нашага быцця слова «прадпрымальнасць» загучала ў поўны голас. Жыццё прымусіла зразумець, што ля вытокаў любога развіцця варта ініцыятыўны, дзелавой, знаходлівы, творча мысліць, прадпрымальны чалавек. Прадпрымальнасць становіцца адным з вырашальных правядзення рэформаў і вядучых прыкмет абнаўлення грамадства. Адначасова яна з'яўляецца своеасаблівым «пускавым механізмам», якія забяспечваюць ўсебаковую інтэнсіфікацыю вытворчасці, асаблівым маторам актыўнасці, якія надаюць эканамічнай сістэме належны дынамізм. Менавіта прадпрымальнасць здольная вылечыць такія хваробы старога эканамічнага паводзінаў, як пасіўнасць і інертнасць, нерашучасць і ўтрыманства. Таму яе развіццё становіцца лёзунгамі й задачай практычнай арганізатарскай работы.

Прадпрымальнасць - рыса асобы, заснаваная на здольнасці чалавека дасягаць канкрэтных мэтаў у гаспадарчай, сацыяльнай або іншых сферах грамадскага жыцця за кошт сваёй ініцыятывы, дзелавітасці, вынаходлівасці, самастойнасці, знаходлівасці, гатоўнасці рызыкаваць і нестандартнасці прымаемых рашэнняў. Стрыжнем яе як вядучага прыкметы эканамічнага паводзінаў гаспадарчых суб'ектаў выступае наватарства ў падыходзе да вырашэння задач.

Канкрэтныя формы праявы прадпрымальнасці, вядома, неаднолькавыя, шмат у чым індывідуальныя. Мабыць, найбольш бачна гэта выяўляецца ў сітуацыях, звязаных з рызыкай. Многія актыўныя дзеянні ўтрымліваюць долю рызыкі, але пазбегнуць яго наогул немагчыма. Вялікі поспех без рызыкі - гэта ўтопія. Ва ўсе часы сацыяльна-эканамічны прагрэс залежаў ад смеласці кіраўніка, яго жадання ісці наперад. Дзейнасць гаспадарніка, пазбаўленага такой магчымасці, губляе рысы прадпрымальнасці, становіцца кансерватыўнай, цураўся навін. У менеджменце, напрыклад, кіраўнік, пазбягаюць прыняцця рызыкоўных рашэнняў, лічыцца небяспечным для арганізацыі, які пакідае яе на застой. Права на рызыку азначае, па сутнасці, права на ўласную пазіцыю, што заслугоўвае падтрымкі. Яно адносіцца да ліку сродкаў папярэджання руціны і коснасці і, выкарыстанае ў разумных межах, як правіла, акупляецца вынікамі дзейнасці.

У прадпрымальнасці ёсць эканамічная, юрыдычная і сацыяльна-псіхалагічная боку. Эканамічны бок арыентавана на рэалізацыю пэўнага эканамічнага інтарэсу. Але, каб гарантаваць выкананне гэтай цікавасці, яго варта аблегчы ў юрыдычную форму. З пункту гледжання сацыяльна-псіхалагічнага аспекту прадпрымальнасць шмат у чым абумоўліваецца характарам і тэмпераментам, а таксама узроўнем агульнага развіцця асобы. Скажам, малаадукаваны чалавек у цісках прадпісанняў, якія рэгламентуюць кожны яго крок, будзе адчуваць сябе зручна і нават камфортна, у той час як чалавека духоўна спелага прыгнятае нават сама думка аб немагчымасці праявіць ініцыятыву. Сэнс абнаўлення грамадства, у канчатковым рахунку, складаецца ва ўліку інтарэсаў, уздзеянні на іх і кіраванні імі і праз іх.