1.Аповесць "Непаўторная вясна" - невялікі эпічны твор, мае ўсяго шэсць раздзелаў. Дайце ім назву. 2.Назавіце галоўных герояў твора. 3.Назавіце час (месяц і год) і месца разгортвання падзей. 4.Дзе пазнаёміліся героі? 5.Колькі гадоў сустракаліся? 6.Хто яны па прафесіі? (фельчар і студэнт дарожнага тэхнікума) 7. Калі мы ўпершыню сустрэліся з Пятро? 8.Што ў яго было з сабой? 9.Чаму адчувае трывогу, няўпэўненасць? 10.Якія рысы характару выявіў эпізод з шафёрам? (пачуццё ўласнай годнасці) 11.Першая рэакцыя ад сустрэчы? (разгубленасць, збянтэжанасць, спужанасць) 12.Як адчувала сябе Саша? 13.Як гаспадыня аднеслася да Пятра? Чаму? 14.Першая размова ў амбулаторыі пра будучае жыццё? Чаго баялася Саша? 15.Думкі Пятра, калі Саша знікла. Яго паводзіны. 16.Чаму яны пасварыліся? 17. Сустрэча з Любай. Як адносіўся да яе ў пачатку сустрэчы? 18.Пачуцці Пятра ў 2-гі прыезд? Чаму? 19. Дакажыце, што Саша сапраўды кахае мужа.

Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)

Фразеологизмы подчеркнуты:

Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. 
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. 
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.