Што симвализуюць кветки, крыж, тапор, торбачки, агонь, скрыпачка, вобраз марыли, вялики сход и раскиданае гняздо у пьесе янки купалы "раскиданае гняздо "

кветки симвализуюць прыгажосць и чысциню зямли;

тапор симвализуе баявы нрау. злобу и помству

агонь симвализуе ачышчэнне

крыж симвализуе духоунасць

скрыпка симвализуе дабро, талант и бязварожьи адносины да людзей

вобраз марыли симвализуе прыгажосць дзяучын беларуси

вялики сход симвализуе паустанне народа и яго свабоду

торбачки я ня

Не пакідайце ж мовы нашей беларускай, каб не умёрлі (ф. багушэвіч) бяссмертнае слова , ты роднае слова ! ты крыўды, няпраўды змагло (я.купала). жывое ў вяках беларускае слова — народа душа і народа хвала. цябе абзывалі “мужыцкаю мовай”, а нам жа ты — матчынай мовай была ( а .бачыла) . магутнае слова, ты, роднае слова! са мной ты на яве і ў сне (я.купала). як ты дорага мне, мая родная мова! мілагучнае, звонкае, спеўнае слова! (н.гілевіч). на беларускай зямлі раней чым дзе ўварвалася ў свет праменнае і мудрае друкаванае слова (м.гамолка). «калі ласка! » - нашей роднай мовы шчырыя і ветлівые словы (п. броўка) слова - радасць, слова - чары (я. колас) (из слова – радасць , слова чары , вобраз – вечна юных вёсен , ёсць ты ўсюды: і ў сонцы, і ў хмары, ты глядзіш праз неба просінь. лашчыш слых мой, слова-ззянне , атуляеш сэрца ласкай, ноч і вечар, дзень, світанне абняло ты, слова-краска) - як гоман крынічны, як звон ручаёвы, як плёскат бязмежных блакітных азёр, тваё [беларусь] зазвінела свабоднае слова, хвалой узляцеўшы да сонца і зор (п.броўка). - імя кранае, свеціць, як бурштын, і, ўдзячны пералівістаму слову, зямное, крэўнае знаходжу ў тым, што вызначае корань і аснову (а.пысін). багата, родная ты мова, цябе стварыў і ўзнёс народ. а вобразы якія ў словах, а параўнанняў што за ў (п. броўка)хто забыў сваіх продкаў - сябе губляе. хто забыў сваю мову - усё згубіў. (ул. караткевіч) родная мова у марах, у песнях, у снах. мае ў ёй кожнае слова свой колер, і смак, і пах. зліваюцца гукі ў словы і ў рэчышчы роднай мовы, як рэкі ў мора, цякуць. ( а. грачанікаў)мова, пявучая родная мова, ты - уладарка нявызнаных скарбаў. столькі значэнняў, гучанняў і фарбаў мае ў сабе тваё кожнае (а. зарыцкі)

Вінцэнт дунін - марцінкевіч - беларускі пісьменнік і драматург , класік беларускай літаратуры .нарадзіўся ў фальварку панюшковичи бабруйскага павета , у сям'і дробнага шляхціца - арандатара ; сярэднюю адукацыю атрымаў у бабруйску , затым быў два гады студэнтам- медыкам віленскага універсітэта ( па іншых дадзеных пецярбургскага ўніверсітэта) ; служыў чыноўнікам у розных установах г. мінска; ў 60- х гадах набыў невялікі маёнтак , у якім і памёр . пахаваны паблізу вёскі падневічы валожынскага раёна , мінскай вобласці.в. дунін -марцінкевіч пісаў на польскай і беларускай мове. у цэнтры яго мастацкіх замалёвак варта беларуская вёска , яе побыт. асаблівая ўвага надаецца беларускаму фальклору. паэт маляўніча прайгравае беларускія абрады ( купальская ноч, дажынкі , « дзяды » , вяселле) . для творчасці в. дуніна - марцінкевіча характэрныя элементы сэнтымэнталізму . фармальна -мастацкія сродкі не адрозніваюцца вялікай разнастайнасцю. яго паэмы апісальнай , ў малюнак сялянскага і шляхецкага побыту ўплятаецца немудрагелістая рамантычная інтрыга. п'есы в. дуніна - марцінкевіча застаюцца актуальным матэрыялам для беларускіх драматычных тэатраў. ўстойлівай папулярнасцю карыстаецца « пінская шляхта» , адрозная жвавасцю дыялогу і ўдалым разгортваннем камічных сітуацый. дадзеная п'еса з'яўляецца класічным беларускім літаратурным творам і ўваходзіць у школьную праграму , гэтак жа як і камедыя « залеты ".