Пазначце ў сказе злучнікі і графічна пакажыце, што яны злучаюць 1. Яшчэ на ўзлессі снег ляжыць, але шпакі ўжо шчабечуць, звіняць да змроку капяжы, і кроплі падаюць на плечы. 2. Ідзе вясна, а не адліга, з вятрамі, з ліўнямі, цяплом: і крыгі крушацца аб крыгі, а хутка грымне першы гром. 3. Заўсёды, як гляне даўніна сівая ў вочы, нібыта настаўнік суровы, свой сэнс першародны тады набываюць і фарбы, і гукі, пачуцці і словы. 4. Мне дзён неставала зрабіць справаздачу, а тут я падумаў: як зроблена мала. 5. Наведвайце бацькоў, пакуль яны жывыя, пакуль дымяцца коміны – нагрэйцеся ў бацькоў.

Пытанні па змесце рамана “Каласы пад сярпом тваім”

1. Колькі год споўнілася Алесю, калі ён вярнуўся ў сваю сям’ю?

2. Люты прыгоннік, стрыечны брат маці галоўнага героя.

3. Мянушка дзеда галоўнага героя.

4. Хто на працягу 20 год не кідаў справу змагання з несправядлівасцю і быў няўлоўны для царскага ўрада?

5. Імя маці галоўнага героя.

6. Імя цесця галоўнага героя.

7. Кіраўнік сялянскіх мас, якога малы Алесь выратаваў ад расправы пана.

8. З якой нагоды ў творы згадваецца Полацк?

9. Падчас першай сумеснай вячэры з бацькамі ў Алеся зваліўся на зямлю хлеб. Як ён з ім абышоўся?

10. Які рытуал чакаў Алеся, калі той дасягнуў падлеткавага ўзросту?​

Объяснение:

Белыя валокны
Сцелюцца над долам.
Не спяваюць птушкі,
Сціхнуў лесу шолам.

Сцелюцца валокны,
Тчэцца павуціна —
Блізка, блізка восень,
Смутная часіна!

Зажурыцца неба,
Схованае ў хмары,
і агорнуць сэрца
Нейкі жаль і мары.

Замірае лета,
Заціхаюць далі,
Сірацее рэчка,
Халадзеюць хвалі.

Стомленасць, знямеласць...
Тояць думку боры...
Шш! што та за гукі
Чуюцца ў прасторы?

Жаласна-прыгожа
Льюцца ў небе гукі,
Слухаюць лясы іх,
Луг, балота, лукі.

У бязмежным небе
Роўненькім шнурочкам
Жураўлі на вырай
Мкнуцца над лясочкам.

Меншыцца шнурочак,
У паднеб'і тае,
Вось ледзь-ледзь чарнее,
Міг — і прападае.

і стаіш ты, смутны,
Доўга пазіраеш,
Як бы нешта страціў,
А што — сам не знаеш.

Так у час расстання
З тым, хто сэрцу любы,
Адчуваеш смутак
Цяжкай страты-згубы

і глядзіш маўкліва
На дарожку тую,
Што нясе ўдалечу
Душу дарагую.

Якуб Колас.