Рака не абураецца не скардзіцца хоць ёй і цяжка пад прыгнётам яна ць чалавека зразумець што лёс у яе з ім адзіны пакуль жыве яна будзе жыць і ён чалавек толькі разам яны змогуць захавацца і выжыць нужно вставить знаки препинания

Я этого не проходил братан.

Конь сталёвы, аўса не просіць, 

А арэ і косіць. (Трактар.)

Ходзіць полем з краю ў край, 

Рэжа чорны каравай. (Трактар.)

Што гэта за машына, 

Што разам і жне і малоціць. 

А ідзе — 

ажно зямлю калоціць. (Камбайн.)

Жалезны конь, у жываце агонь, 

Есці не просіць, а жне і косіць. 

Па полю ўлетку паўзе, 

Траву хутка грызе. (Касілка.)

Не крот, а капае, 

Лап не мае, 

А сеянае з зямлі 

Выкідае. (Бульбакапалка.)

Гусь па вуліцы ідзе, 

Дзюбай вуліцу грызе. (Экскаватар.)

Гудзе, як пчала, ляціць, як страла, 

Крыламі не махае, хто адгадае? (Самалёт.)

Плыве ў прасторы, 

Ды не ў моры, 

Караблём завецца, 

А ля зорак уецца. (Касмічны карабель.)

Па тканаму мору жалезны карабель плыве, 

Мора пад ім шуміць, услед высыхае. 

Сам жа карабель тады кранецца, 

Як да сцяны прыпрэцца. (Электрычны прас.)

Яна на яго злосна бурчэла, 

Кідала яго і вярцела. 

Яно ж пасля гэтага 

Памаладзела. (Пральная машына.)

Мае колы — ды не паравоз, 

Мае стужку, але не матрос. 

Музыкай частуе ён, 

А завуць... (Магнітафон.)

Я не чарапаха — робат, 

Але працаваць люблю, 

Я не слон, але ў свой хобат 

3 дывана ўвесь пыл лаўлю. (Пыласос.)

Праз палі, масты, лясы 

Ляцяць словы-галасы. 

Дзякуючы правадам 

Кажуць тут, а чуюць там. (Тэлефон.)

Пілавінне рассяваю 

I ў час працы я спяваю. 

Лес заўжды мяне чакае, 

Адгадай, хто я такая? (Піла.)

Коўдру, крупы, бохан хлеба –

Я ўмяшчаю ўсё, што трэба. 

А сам еду на спіне. 

Хто я, ведаеш, ці не? (Рукзак, Заплечнік.)

Б'е яго спартсмен ракеткай, 

Ён не крыўдзіцца за гэта. 

I ніколі ён не плача: 

Ні калі ляжыць ці скача. (Тэнісны мяч.)

Залацісты і карысны, 

Вітамінавы, хоць рэзкі, 

Горкі густ мае ён. 

Калі чысціш - сьлёзы льеш. 

(Лук) 

  

У гэтых жоўтых пірамідку 

Сотні зерняў апетытных. 

(Кукуруза) 

  

Некогда на месте Могилёва в лесу был лагерь разбойника Машеки, который защищал бедных и угнетённых людей, борясь с несправедливостью. Машека был человеком необыкновенной силы и даже вырывал с корнями деревья. Раньше он был мирным крестьянином, но когда некий князь украл у него невесту, Машека разозлился и пошёл с войной на князя. Богатырь Машека погиб от руки своей невесты, которая стала женой князя. Похоронен был Машека на высоком берегу Днепра, а над его могилой был насыпан курган. Это место получило название «Могила Льва» , а на нём возник город Могилёв. Расположенная недалеко гора стала называться Мышаковской или «Мышаковкой» .