Трэба паставіць знакі прыпынку ў сказах з мовай Сёння прашу я ў нізка навіслага неба буры – не трэба, не трэба, не трэба! Як мяне сустрэнуць дома ўвесь час тачыла трывожная думка. Тата ўзрадавалася Ганулька, пазнаўшы бацьку па голасе, а куды мы пойдзем? Хату ж сваю расказвала маці ён нам прадаў. Яшўэ сказаў мне сёння тата сынок такім як дзед расці твой дзед сумленным быў аратым і справядлівым ў жыцці. Добры дзень сарамліва прывіталася яна і вінавата –міла ўсміхнуўшыся паправілася добры вечар…” Азаровічу раптам прыгадалася як у маленстве баяўся цемнаты і на яго пытанне адкуль яна бярэцца бацька пасміхваючыся ў вусы адказваў з лесу

Мой друг, Артём, с которым мы познакомились еще в детском саду, - полная мне противоположность. Сейчас ему десять лет. Худенький, с большими задумчивыми голубыми глазами, он всегда аккуратно и со вкусом одет. Еще Артём увлекается лыжным спортом, любит играть на гитаре и в футбол. Артём - отличник. Он очень отзывчивый, и я всегда на него могу положиться. Он очень хороший друг. В жизни таких друзей очень мало. Артем много читает, и знает, кажется, все на свете. С ним интересно. А еще у него есть удивительная черта: потребность делиться всем, что он узнал. Если начнет рассказывать - заслушаешься. Мы любим радоваться вместе, но не жаловаться друг другу на неудачи. Иногда мы ходим на рыбалку. На рыбалке мы ловим щук и окуней. С Артемом мы живём очень дружно.Он с удовольствием слушает рассказы о моих спортивных делах, может оставить все свои заботы и поехать со мной на стадион посмотреть футбольный матч. Мне легче и веселее живется рядом с моим другом! Я очень дорожу нашей дружбой.

Кожны чалавек у свеце думае, што яго мама самая прыгожая. Дзяўчынкі хочуць быць падобнымі да сваіх мам, хлопчыкі мараць аб такой прыгожай жонцы.
Я не выключэнне. Мая мама таксама самая прыгожая.
Маёй маме сорак гадоў, але выглядае яна значна маладзей, таму што яна вельмі стройная і сочыць за сабой. У яе падцягнутая скура, зусім мала маршчын. Сівізну яна хавае фарбай.
Валасы ў мамы пафарбаваныя ў каштанавы колер. Яны ў яе хвалістыя і непаслухмяныя, вельмі густыя, даўжынёй да плячэй. Мама марнуе шмат часу штодня, каб скласці свае валасы ў прыгожую прычоску. Але яно таго варта: яе валасам ўсе зайздросцяць.
Твар у мамы сімпатычны. Самае прыгожае ў ім - гэта вочы. Яны ў яе блакітныя і бяздонныя, нібы азёры. Вочы яе абрамляюць густыя чорныя вейкі, якія з'яўляюцца прадметам маёй ціхай зайздрасці.
Вусны ў мамы пульхныя і ружовыя. Ёй яны здаюцца залішне бледнымі, і яна фарбуе іх ярка-чырвонай памадай. Мне здаецца, ёй вельмі пасуе.
У мамы зграбныя рукі з доўгімі пальцамі. Па яе руках адразу відаць, што калісьці яна грала на раялі. У яе сапраўдныя рукі музыканта. На пазногцях ў мамы заўсёды акуратны манікюр. Яна лічыць, што стан пазногцяў чалавека можа расказаць пра іх гаспадара вельмі многае.
У мамы таксама вельмі зграбныя ступні ног. Яна носіць трыццаць пяты памер абутку. Мы часам жартуем, што яна магла б быць галоўнай гераіняй казкі "Папялушка". А яна незадаволеная памерам сваёй ногі, таму што абутак такога памеру можна знайсці толькі ў дзіцячым аддзеле.
Мама ўмее стыльна і дарэчы апранацца. Мяне яна таксама гэтаму навучыла.
Мне яшчэ трэба будзе навучыцца ў сваёй мамы вельмі шмат чаму. Але яна ўжо цяпер для мяне самая прыгожая жанчына ў свеце.