Напишите 3 исторических факта о правителях Модэ, Джи Джи, Аттиля нужно​

Янка Купала прысвяціў сваю паэму “Бандароўна” гераічнаму мінуламу украінскага народа. У тыя далёкія часы вельмі цяжка жылося украінскаму і беларускаму народу. Сяляне цярпелі не толькі нацыянальны і феадальны прыгнёт, а нават былі пазбаўлены усялякіх чалавечых праў.

Аднак народ не сядзеў на месцы, а змагаўся за сваю незалежнасць і волю.

Паэма “Бандароўна” названа у гонар смелага учынка дзяўчынкі –украіначкі Бандароўны.

У той час на Украіне крыўдзіў і свавольнічаў увесь народ пан Патоцкі. І калі аднойчы на вечарынцы ён убачыў Бандароўну, то вырашыў ён яе абняславіць. Пан сілай стаў прыставаць к дзяўчынцы, аднак тая доўга не думаючы з’ехала яму па твары. Не сцярпеў такіх адносін да сябе пан і прыстраліў Бандароўну. Потым ён вырашыў нейкім чынам згладзіць сваю віну і вырашыў наладзіць пышнае пахаванне Бандароўны. Аднак гэтая вестка вельмі хутка абляцела усю Украіну. Украінскі народ вырашыў зрабіць паўстанне супраць польскіх прыгнятальных паноў.

Асновай сюжэта паэмы “Бандароўна” з’яўляецца канфлікт паміж Бандароўнай і Патоцкім. У гэтым і праяўляецца канфлікт сацыяльнай няроўнасці чалавека.

Бандароўна рашуча адхіляе прапанову пана, з пагардай адмаўляецца ад яго багацця і грошай. У паядынку з панам Бандароўна не адзінокая, на яе баку праўда і падтрымка народа. Бандароўнана — дачка народа. Яна здольна на рашучыя учынкі і самаахярнасць. У вобразе Б. адлюстраваліся выдатныя рысы народнага характару як любоў, непакорлівасць, гераізм, высокая чалавечая годнасць, маральная чысціня.

Яна чалавек палымянай душы, гордая, смелая, непакорлівая. У гэтай простай украінскай дзяўчыны высока развіта пачуцце уласнай чалавечай годнасці. Але самая выдатная рыса яе характару — любоў да свайго народа, да свабоды. Б. ненавідзіць прыгнет, не можа жыць у няволі, не хоча быць палюбоўніцай пана. Свабода для яе даражэй за усе на свеце. У імя свабоды гераіня ахвяруе сваім жыццем.

Объяснение:

Пахне Чабор

Хіба на вечар той можна забыцца?

...Сонца за борам жар-птушкай садзіцца,

Штосьці спявае пяшчотнае бор,

Пахне Чабор,

Пахне Чабор...

Лёгкия кроки на вузкай сцяжынцы.

Дзеўчына ў белай іскрыстая хусцінцы,

Быццам абсыпана промнямі Зор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Выйсці б на сустрач, стаць і прызнацца.

Вось яно - блізкае, яснае шчасце,

Клікнуць хацелася - голас замёр.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Год адзінаццаць, а можа дванаццаць

Сэрца баліць што не здолеў спаткацца,

Сэрца нязменна хвалюе дакор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...

Час той схаваўся за дальняй гарою,

Здасца хвілінай - яна прада мною...

Выйду. Гукаю. Маўклівы прастор.

Пахне чабор,

Пахне чабор...