Почему аповесць Дзикае паляванне караля стаха так называется???

Малады навуковец-фалькларыст Андрэй Беларэцкі, збіўшыся са шляху падчас буры, трапляе ў радавы замак Яноўскіх — Балотныя Яліны. Яго прымае гаспадыня замка Надзея Яноўская — апошняя прадстаўніца свайго роду. Яна распавядае Беларэцкаму, што род Яноўскіх пракляты праз здраду, здзейсненую яе продкам Раманам Старым, на дваццаць пакаленняў. Надзея — дваццатае пакаленне роду, яна чакае хуткай смерці, з якой спыніцца і род Яноўскіх. Яна распавядае пра зданяў, з’яўленне якіх прадвесціць яе гібель — Дзікім паляванні, Малога Чалавека, Блакітнай Жанчыне.

Беларэцкі застаецца ў замку, каб абараніць Надзею і разблытаць клубок падзей. Ён бачыць Малога Чалавека — істоту невялікага росту з вельмі доўгімі пальцамі, якая зазірае ў вокны па начах; Блакітную Жанчыну, якая сыйшла са старадаўняга партрэта, на якую Надзея вельмі падобная. Паступова Беларэцкі знаёміцца з астатнімі жыхарамі — сваякамі Яноўскай Свеціловічам, Берманам, Дубатоўкам, паляўнічым і следапытам Рыгорам. У адзін з вечароў на балоце яго пераследуе Дзікае паляванне — група маўклівых вершнікаў на конях, якія скачуць бясшумна, свабодна перасоўваюцца па дрыгве і пакідаюць сляды старажытных падкоў. Беларэцкі цудам паспявае схавацца ў замку і з падвоенай энергіяй працягвае пошукі людзей, якія хаваюцца за Дзікім паляваннем. Разам з Рыгорам яны раскрываюць тайну гібелі бацькі Надзеі, загнанага ў балота Дзікім паляваннем за два гады да прыезду Беларэцкага. Паступова яны раскрываюць і таямніцу Дзікага палявання. Усе коннікі падпільнованыя і забітыя мясцовымі мужыкамі, коні — прадстаўнікі выміраючай пароды дрыгкантаў — патанулі ў балоце. Знікаюць і прывіды замка. Малы Чалавек аказваецца братам Бермана, вар’ятам-калекай, якога Берман выпускаў з патаемных калідораў, а Блакітная Жанчына — самой Надзяй, якая блукае па замку ў сне.

Беларэцкі ажэніцца з Яноўскай і вывязе яе з Балотных Ялін. З часам яна вылечваецца ад пастаяннага страху і лунатызму, у іх нараджаецца дзіця.

1. Сказ з раскрытымі дужкамі і знакамі прыпынку.

Віхор наляцеў на ліпку. Дрэва густа зашумела. На зямлю пасыпалася насенне. Вецер падхапіў адно зярнятка і панёс над зямлёю. Потым віхор сціх. Зярнятка апусцілася на зямлю. Яно схавалася ў шчылінцы, заснула да вясны.

2. Дзейнік і выказнік у кожным сказе (па нумары).Вецер - дзейнік; наляцеў - выказнік.Дрэва - дзейнік; зашумела - выказнік.Насенне - дзейнік; пасыпалася - выказнік.Вецер - дзейнік; падхапіў - выказнік.Віхор - дзейнік; сціх - выказнік.Зярнятка - дзейнік; апусцілася - выказнік.Яно - дзейнік; схавалася, заснула - выказнік.

3. Склоны назоўнікаў у дужках.

ПАМЯТКА

Назоўны склон (хто? што?)

Родны склон (каго? чаго? адкуль? дзе? куды?)

Давальны склон (каму? чаму? куды?)

Вінавальны склон (каго? што? куды? калі?)

Творны склон (кім? чым? дзе? калі?)

Месны склон (аб кім? аб чым? дзе?)

Наляцеў [на што? куды?] на ліпку - Вінавальны склон

Пасыпалася [на што? куды?] на зямлю - Вінавальны склон

Панёс [над чым? дзе?] над зямлёю - Творны склон

Апусцілася [на што? куды?] на зямлю - Вінавальны склон

Схавалася [у чым? дзе?] ў шчылінцы - Творны склон

Заснула [да чаго?] да вясны - Родны склон

Объяснение:

Вавёрка звычайная — грызун з сямейства вавёркавых. Гэта дробны звярок з выцягнутым стройным целам і пухнатым хвастом з «расчосам». Галава круглая, з вялікімі чорнымі вачыма. Вушы доўгія, з пэндзлікамі, якія асабліва выяўленымі ў зімовы перыяд. На мордзе, пярэдніх лапах і бруху растуць адчувальныя вібрысы. На Беларусі вавёрка пашырана ўсюды, найбольш у сярэдняй паласе. Жыве пераважна ў субарах, яловых і ялова-шыракалістых лясах, на Палессі часта ў дубова-грабавых лясах, у дубровах, радзей у алешніках і чыстых хваёвых лясах. (Гэта напрыклад)