З "А" яна вадою між лугоў цячэ​

Он течет с водой между лугами

Мова — душа народа, векавая праца многіх пакаленняў, люстэрка духоўнага жыцця і творчасці грамадства, наш галоўны і неацэнны скарб. I сёння гонар і абавязак усіх нас — шанаваць родную мову, садзейнічаць яе развіццю і росквіту. Мова ўваходзіць у наша жыццё з вуст маці. Прыгожае гучанне роднага слова мы пачынаем успрымаць з матчыных песень, цудоўных беларускіх казак, легендаў, паданняў. 3 роднай мовай мы пакідаем бацькоўскі парог, выпраўляючыся ў далёкія вандраванні. I пачуццё роднай зямлі, якое неяк губляецца, калі ты жывеш на ёй, асабліва абвастраецца, калі апынешся дзесьці далёка. Тады ўспамінаецца кожны куток роднай зямлі, яе людзі, асабліва мілагучнай становіцца мова.

Аднойчы у летнi цёплы дзень дзяучынка Алеся гуляла на квяцiстым лузе.

Там яна убачыла Бусла, Васiлька i Лянка. Яны моцна спрачалiся мiж сабою. Алеся спалохалася, таму што пачула сварку памiж iмi.

         Бусел, Васiлёк i Лянок спрачалiся, хто з iх самы лепшы i прыгажэйшы на лузе.  Першым выступiу напышлiвы Васiлёк, што ён самы лепшы i прыгожы. У спэчку уступiу ганарлiвы Лянок, што усё ж ён самы лепшы i прыгожы. Бусел таксама даказвау, што ён самы прыгожы i самы лепшы на лузе. Бусел казау, што у яго прыгожы доугi дзюбу, стройныя ногi, вялiкiя прыгожыя крылы, а самае галоунае – ён умее лётаць. Бо нi Васiлёк, нi Лянок лётаць не умеюць. Усе уважлiва выслухалi доказы Бусла i задумалiся.

         Алеся усё гэта чула i вырашыла прыпынiць спрэчку. Яна ласкава i спакойна казала iм:  «Усе вы прыгожыя i блiзкiя нам. Мы вамi усiмi шануем. Вы усе сваiм хараством упрыгожваеце наш луг.  Бо так прыемна глядзець, калi на лузе важна ходзiць выдатны Бусел, растуць, квiтнеюць i смачна пахнуць прыгожыя кветкi»