Прачытайце аўтарскія выслоўі (афарызмы), вызначце іх сэнс. Ціможна сказаць, што беларускія афарызмы даюць магчымасць вывучацьменталітэт, культуру, педагогіку нашага народа?1. Другу баліць мне нялёгка, маме баліць — вельміцяжка, сыну баліць - невыносна, а Радзіме баліць - стынесэрца ад болю (Н. Загорская 2. Дом крэпасць. Бацькікрылы. Дзяды - падмурак крэпасці (У. Ліпскі). 3. У жанчы-ны дзве святасці: сям'я і дзеці (У. Рубанаў). 4. Прыемна ўдом зайсці з дарогі, дзе рады вам гаспадары... (Я. Колас).• Выпішыце па 4 аўтарскія выслоўі на тэмы: «І наша моваз-пад крыла душы...», «Чалавек гэта цэлы свет». (Гл. даведнікі:Н. В. Гаўрош, Н. М. Нямковіч. Афарыстычныя выслоўі беларускіхпісьменнікаў. Мінск, 2012; А. Я. Міхневіч. Якуб Колас разважае, радзіць, смяецца... Мінск, 2002.)10​

Велізарныя скрыпучыя дзверы закінутага ангара павольна адчыніліся перад невялікай групай людзей, якія пасяліліся тут некалькі дзесяцігоддзяў назад.  

У наступную хвіліну некалькі тонкіх пальцаў пашырылі шурпатую шчыліну праходу,   цемная цень хутка слізганула ў пакоі і, праз некалькі крокаў, ужо павісла над бестурботна спячай дзяўчынай.  

Вецер напружанага чакання павольна калыхаў восеньскую траву, бледна-рудую, як і апошнія прамяні сонца, якія запомнілі жыхары гэтых месцаў яшчэ да таго, як неба пакрылі шэрыя хмары.    

І пасля доўгага тысячагоддзя чаканняў вам усе роўна трэба было яшчэ цэлых дзевяць дзен для таго, каб забраць тое, што па праве належыць вам.  

У чалавека былі вялікія і моцныя рукі і чорны плашч па-над беласнежнай формы, толькі гэта і засталося ў галаве хлопчыка праз столькі гадоў: рост, чорны плашч і рукі...  

На яго паглядзела дзяўчына, твара якой быў выбелены для надання ей больш арыстакратычнага выгляду.

Зрабіў ён крок наперад і апынуўся ў палацы. А там стаіць вялікі стол, за якім сядзяць дзве сястры Сінтаксіс і Пунктуацыя. Яны спрачаюцца наконт таго, хто з іх патрэбнейшы. Прывітаўся бусел і спытаў: - Куды гэта я трапіў? - У краіну Сінтаксіс і Пунктуацыя. Куды ты ляціш? - запыталі гаспадары. - Я вандраваў па свеце і згубіўся. Калі вы ведаеце шлях назад, дапамажыце мне калі ласка. - Мы табе пакажам дарогу дамоў, калі ты нам адкажаш: хто з нас галоўны? - Добра.- Адказаў бусел. Тут бусел задумаўся на хвілінку, паразважаў і кажа: - Ты, Сінтаксіс, пішаш прыгожыя тэксты. А ты, Пунктуацыя, вельмі ўмела расстаўляеш у іх знакі прыпынку. Таму вы не можаце існаваць адна без адной. Пераглянуліся яны між сабой: - Але ж, бусел кажа праўду! Падзякавалі яны яму і паказалі шлях дадому. Бусел прыляцеў на Радзіму і расказаў сваім сябрам пра незвычайную вандроўку па краіне Сінтаксіс і Пунктуацыя.