Марфалагичный разбор лічэбніка трыста шэсцьдзясят ​

Египет — дар Нила. На северо-востоке Африканского континента лежат огромные пустыни. Сушь, раскаленный песок, палящее солнце. И в этой пустыне есть оазис, уголок жизни, удивительная страна, лежащая по берегам реки Нил. Мы называем эту страну Египтом. Египет еще в древности называли «даром Нила», потому, что без огромной реки жизнь людей была невозможна. Здесь очень жарко, нещадно палит солнце, почти не бывает дождей, но каждый год в июле, в самое жаркое время года, Нил широко разливается, затапливает свои берега, приносит воду и жизнь в пустыню. По обеим берегам Нила раскинулись густые заросли камыша, папируса, растут пальмы и тамариски, в зарослях водится огромное количество различных животных и птиц. Сами египтяне называли свою страну Черной Землей, потому что плодородная почва Египта черного цвета в отличие от красных безжизненных песков пустынь. Пустыню египтяне называли Красной землей, считали ее враждебной всему живому и доброму и населенной всякими чудовищами.

Люди преобразуют землю. Люди пришли на берега Нила много тысяч лет назад. Жизнь первых поселенцев была очень тяжела. Им пришлось научиться рыть каналы и строить дамбы, чтобы можно было использовать воды Нила для орошения полей, осушать болотистые участки, вырубать кустарники. Постепенно труд людей преобразил эту землю. Появились поля и сады, возникли поселения, а позже и города. Около пяти тысячи лет назад у египтян появилась письменность, они научились делать металлические орудия труда, обрабатывать камень. В долине Нила появилось около 40 мелких государств, которые потом были объединены в большое Египетское царство.

Фасад огромного храма в Абу-Симбеле

Фасад огромного храма в Абу-Симбеле

Чудесные постройки египтян. Египтяне были искусными ремесленниками и земледельцами, в их стране много камня, и они оказались самыми первыми мастерами-строителями на нашей земле. Много построек древних египтян дошло до наших дней. Самые удивительные и величественные из них – пирамиды, гробницы древнеегипетских царей-фараонов. Самая большая пирамида была построена для фараона Хеопса. Она была сооружена около 5 тыс. лет тому назад, когда орудия труда делались еще из меди и камня, потому что египтяне еще не знали железа. Современные ученые и инженеры удивляются, как могли древние мастера возвести такие гигантские сооружения. Пирамида Хеопса выложена из 2 миллионов 300 тыс. каменных глыб. Каждая из них весит несколько тонн. Высота пирамиды – 147 метров. Каменные глыбы так тщательно отшлифованы и так плотно пригнаны друг к другу, что между ними невозможно просунуть даже лезвие бритвы.

Храмы Луксора

Храмы Луксора

Сохранилось и множество других построек. До нас дошли руины храмов, развалины городов, множество гробниц, статуй, вещей древних египтян. И почти все это покрыто рисунками и надписями. Сохранилось до наших дней и много папирусных свитков с письменами (папирус – это особый материал, который египтяне использовали для письма, его готовили из нильского растения, которое так и называется – папирус). Ученые расшифровали надписи.

Крылатый солнечный диск с двумя уреями

Крылатый солнечный диск

с двумя уреями

Боги египтян. Из этих надписей и папирусов можно узнать, как египтяне представляли себе окружающий мир и в каких богов, покровителей земли, воды, неба, воздуха, солнца, луны, людей и животных, они верили. За каждый предмет, вещь или явление этого мира отвечал, по представлениям египтян, какой-то бог. Обычно египтяне представляли себе богов в виде животного или в виде человека с головой какого-нибудь животного или птицы. О богах и их деяниях было у египтян множество мифов. Некоторые из них дошли до нас.

Объяснение:

"Дзеду было за семдзесят. Ён добра памятаў яшчэ першую, "царскую" вайну, з якой прывёз Георгіеўскі крыж, потым "гражданскую", якую, калі верыць яго словам, ён прайшоў у сядле з галошам на адной назе і з лапцем на другой. У калектывізацыю кулакі спалілі яго новую хату і застрэлілі сабаку. Суседзі меркавалі, што сабаку наўрад ці збіраўся хто зводзіць, і загінуў ён праз свой язык. Гэта вайна зачапіла старога мацней: не вярнуўся з фронту сын, а жонку – добрую, рухавую Параску – расстралялі немцы дома. Нехта з "добрых" людзей падаткнуў, што стары ў партызанскім атрадзе."

2. Кастусь наведваўся да дзеда, каб адцягнуць увагу яго і сабакі, пакуль сябрукі кралі цітаўкі ў садзе. Дзед заўсёды сустракаў хлопчыка прыветна, частаваў, расказваў пра сваё жыццё. Ён здагадваўся, што хлопчык прыходзіць не проста так, але дазваляў падманваць сябе, магчыма, ад адзіноцтва.

3. Валік прапанаваў Кастусю зноў наведацца да дзеда, каб за крадзеныя яблыкі трапіць у кіно. Але той не вельмі хацеў ісці, бо здагадваўся, што дзед раскусіў іх кампанію. Аднак жаданне трапіць на фільм бясплатна перамагло.

4. Да дзеда Кастусь прыйшоў з упэўненасцю, што гэта ў апошні раз, быў насцярожаны, але не адчуваў асаблівага страху.

5. Дзед Агей сустрэў хлопчыка з хітрай усмешкай, але быў гасцінны, пачаў частаваць смажаным салам, расказаў пра тое, якім смачным здавалася сала яму ў 43-м годзе падчас вайны. Расказваў ён, як у балоце хаваліся ад немцаў.

Акрамя гэтага дзед пачаставаў яго цітаўкамі, быццам намякаў, што можна было б проста прыйсці і папрасіць яблыкі, а не красці. Хлопцу было няёмка, але ён прымаў гасціннасць дзеда.

6. Характар Кастуся мяняецца з ходам сюжэта. Напачатку ён ходзіць да дзеда і робіць выгляд, што яму цікава яго слухаць, у той час, калі яго сябры крадуць яблыкі, пасля ён баіцца, што дзед здагадваецца, чаму прыходзіць да яго Кастусь, ён не хоча, каб той расказаў яго бацьку. А ў апошні вечар Кастусь сумняваецца, ці жадае ён рабіць тое, што прапануюць яму хлопцы, тым больш, што дзед яму падабаецца, ён добры і не сквапны, наадварот заўсёды частуе хлопчыка яблыкамі. У фінале твора, калі ён бачыць нямоглага дзядулю, яго погляды карэнным чынам мяняюцца, яму становіцца сорамна, ён перажывае за дзядулю, яму прыкра і сумна. Можна зрабіць вывад, што ніколі больш хлопец не будзе такім чынам паступаць.

7. Пасля развітання з вартаўнікоў Кастусь адчуваў роспач, злосць на хлопцаў, жаласць да дзеда (ён гаворыць Валіку, што дзед зусім хворы). А хлопцы хвалююцца і насцярожаны, бо баяцца, што іх пазнаў дзед. Бачачы роспач сябра,яны ціхенька паклалі яблыкі ў кішэні Кастуся і зніклі. Наўрад ці хлопцы да канца зразумелі сябра, але ім таксама было сорамна. Бо яблыню яны абадралі вельмі нядобра – сарвалі лісце, зламалі галіны.

8. Кастусь не пайшоў у кіно, таму што з самага пачатку твора ён збіраўся туды за крадзеныя яблыкі, але пасля таго, што здарылася ўвечары, яму было сорамна. Шкада дзеда, прыкра за свае паводзіны. Магчыма ён зразумеў, што дзед Агей здагадваецца пра яго, але нічога не кажа і не выкрывае яго падманлівыя паводзіны.

Незразумелая ўсмешка дзеда магла азначаць, што пад ёй Агей хавае свой боль, магчыма, ён жадае паказаць, што ўсё добра і ён не пакрыўджаны на хлопца за падман, хоць і пра ўсё здагадаўся. Бо бачыў, што Кастусь добры і жаласлівы хлопчык, у якога ўсё ж ёсць сумленне