Чем занималась ирка в осенний день и в зимний день в рассказе олени ивана пташникава?

Готово! "у мінулым, калі сяляне вялі натуральную гаспадарку, з-за войнаў ды неўраджаеў здараліся так званыя галодныя гады. галодным год называўся тады, калі хлеба і гародніны не хапала да новага ўраджаю, нават калі хлеб пяклі напалову з мякінай, а галоўнымі вітаміннымі прадуктамі былі крапіва, шчаўе ды лебяда.«адным з такіх галодных гадоў, — расказваў мой дзядзька, — быў 1921 год, калі наша тэрыторыя адышла да польшчы. тады ў нашай вёсцы часова па хатах размясцілі польскіх жаўнераў. ім выдавалі сухі паёк — кансервы і хлеб.і вось аднойчы раніцай жаўнер, які жыў у маіх суседзяў, паснедаўшы, паклаў рэштку хлеба на паліцу і пачаў збірацца на службу. за ім з печы ўвесь час уважліва назіраў сямігадовы юзік, сын гаспадароў. і так яму хацелася хлеба, што ён не вытрымаў і, не зводзячы вачэй з паліцы, дзе ляжаў хлеб, пачаў сваё жаданне агучваць, праўда, у выглядзе песні, мяркуючы, напэўна, што так паляк нічога не западозрыць.«салдат пойдез на вуч-о-о-обу-у-у, а я хле-е-е-еба-а-а адрэ-э-эжу-у-у», — некалькі разоў праспяваў малы.жаўнер, пачуўшы юзікаву «песню», адшпіліў свой шырокі рэмень і, паказаўшы яго юзіку, на чыстай беларускай мове, прыпраўленай парай «моцных» слоў, сказаў: «я табе, сукін кот, адрэжу! »«чэрствым, нячулым, — працягваў дзядзька, — аказаўся гэты салдат у адрозненне ад многіх нашых вяскоўцаў, якія ў галодныя гады і адзін аднаму выжыць».далучаюся да гэтых дзядзькавых слоў, бо памятаю, як мая бабуля заўсёды частавала чым-небудзь майго сябра стасіка, калі ён прыходзіў да мяне пагуляць.а аднойчы ён прыйшоў, відаць, зусім галодны, бо, з’еўшы міску «забеленых» малаком клёцак, сказаў: «якія смачныя клёцкі! я такіх клёцак, здаецца, з’еў бы яшчэ мільён мільёнаў хатаў».бабуля засмяялася і наліла яму яшчэ поўную міску гэтых клёцак.вось яна якая, «галодная арыфметыка».цікава, а колькі людзей можна было б накарміць мільёнам мільёнаў хатаў клёцак? а яшчэ бабуля расказвала, што адна маладая жанчына ў галодны год ніяк не магла навучыць малога сына маліцца.«ойчэ на, ктуры…» — спраўна паўтараў ён услед за маці, але, як толькі даходзіў да «хлеба нашэго», далей справа не ішла. малы плакаў і крычаў: «мама, хачу хлеба! » разам з ім пачынала плакаць і маці, бо дзе яго было ўзяць таго хлеба.і толькі калі пачалі пячы духмяны хлеб з жыта новага ўраджаю, хлопчык хутка вывучыў асноўную хрысціянскую малітву, у якой людзі на розных мовах просяць у бога для сябе галоўнага — хлеба."

радзіма - гэта месца, дзе мы нарадзіліся, там дзе жывуць нашы дзядулі і бабулі, мамы і таты. кожны чалавек любіць радзіму па свойму. радзіма гэта самае дарагое табе месца на зямлі. дзе б ты не быў, хоць у італіі, цябе цягне назад на радзіму. для кожнага чалавека рдина займае якое тое месца ў яго душы.на зямлі жыве шмат людзей з розных краін. і для кожнага з іх радзіма свая.я люблю радзіму за яе цудоўнае сапраўднае, за прыгожую прыроду, за тое, што яна ёсць. у апошні час некаторыя людзі зусім забыліся пра радзіму. ім зусім абыякава якая яна зараз і якая яна будзе. і я звяртаюся да ўсіх "беражыце і не забывайце пра радзіму. бо ў нас яна адна! ".