Паставіць змешчаныя ў дужках назоўнікі ў творным склоне множнага ліку. Зрабіць фанетычны разбор слова халодную (першы сказ1. Я моўчкі збіваў парусінавымі (туфлі) халодную расуІ ўсё спяшаўся. 2. Скуратовіч паціснуў (плечы) інаглядзеў на чырвонаармейца. 3. З усіх ваколіцпрыязджалі паны ў маёнтак пана Вашамірскага любавац-ца яго (коні). 4. Калі ў крыўдзе мне сябры гразілісянадчас бацькамі, тады хацелася наўзрыд заплакаць шчырымі (слёзы). 5. Некаторыя пускаліся наўцёкі, анекаторыя камянелі на месцы з выпучанымі ад вялікагадіва і страху (вочы). 6. Галя стаіць за вішняком, упёршыся рукамі і (грудзі) на шэрую жэрдку старой ага-|юджы. 7. Алёша ўжо быў за (дзверы). 8. Запіўся хлопчык (слёзы), а следам за ім і Тубі. ​

У творах Быкава няма ні цудоўных

танкавых сутычак, ні вырашальных аперацый. "Мяне цікавіць, - пісаў ён, - у першую чаргу, не сама вайна, нават не яе побыт і тэхналогія бою, жадаючы ўсё гэта для мастацтва таксама галоўна, але, галоўным чынам, дабранароўны свет чалавека, здольнасці яго духу".

Прынцып арганізацыі аповесці "Жураўліны крык" абумоўлены мэтай-прааналізаваць МАТЫВы паводзін людзей, гераізму і баязлівасці, ваганні паміж доўгам і жахам. У аповесці, якая складаецца з галоў-навел, прысвечаных кожнаму з персанажаў, раскрываецца супярэчлівасць, складанасць унутранага жыцця Пшанічнага, Глечыка, Фішэра. Прасторава часовыя межы аповесці "размыкаюцца" адступленнямі ў мінулае герояў, у даваеннае жыццё. Ва ўспамінах расчыняецца "гісторыя" нораву, яго фармаванне...

"Ім, - піша Быкаў, - хацелася толькі аднаго - дажыць да канца вайны. Толькі б перамагчы фашызм, дачакацца перамогі, убачыць хоць бы адзін мірны дзень без агню і крыві, і больш, здаецца, нічога б не трэба было. Яны згодны былі б на ўсякую працу, на самае сарамлівае месца ў жыцці, ім усюды быў бы ХОЧНЫ ПАКОМ пасля таго пекла, які ЯНЫ перажылі на фронце".

Пад ціскам абставін не ўсе людзі здольныя вытрымаць абстаноўку, але гэтыя людзі ўнутрана гатовы да здрады і баязлівасці. Такі і Іван Пшанічны ў "Франтавой старонцы", Задарожны ў "Трэцяй ракеце", Рыбак у "Сотнікава". Такія людзі свядома здзяйсняюць здраду, але ў той жа час не пазбаўлены жалю.