Падкрэсліце адасобленыя і неадасобленыя дапасаваныя азначэнні і члены сказа, да якіх яны адносяцца. Пастаўце, дзе трэба, знакі прыпынку. 1. Нізкае неба засланае шэраю смугою кожную хвіліну гатова было пырснуць халодным дажджом 2. Стомленыя знясіленыя ад бяссоння і трывогі людзі адразу валіліся на зямлю і засыналі . 3. Скрозь галіны лесу свеціцца шэрае агорнутае воблакамі неба . 4. Стаяла цішыня поўная мудрай велічы і спакою . 5. Адзінокія дрэвы ў палях нерухомыя і бязгуч- ныя не ківалі ні адной сваёй галінкай . 6. Я спыніўся аслеплены сонцам толькі на ўзлеску, перад полем . 7. Пафарбаваныя марозам абмытыя дажджом заснулі ціхія бярозы ўночы пад акном . 8. Глуха парыпваў пад шалёным ветрам апалены ма- ланкаю дубовы сук. 9. Ціхая мяккая плыве жнівеньская ноч над зямлёю асветленай ззяннем Млечнага Шляху.10. А на зямлю клаліся цені густыя і чорныя.

Мне вельмі хацелася паглядзець душэўны фільм пра праўдзівую жыццёвую гісторыю. Стамілася ад спецэфектаў і гламурных камедый. Дадзены фільм паглядзела па рэкамендацыі сяброў. Сцэнарый для гэтай кінастужкі быў напісаны па рэальнай гісторыі, якая адбылася ў 20-х гадах у Японіі, дзе адзін сабака, пасля раптоўнай смерці свайго гаспадара, чакаў яго на вакзале кожны вечар на працягу 9 гадоў. З першых хвілін фільм захапляе пранікнёнай гульнёй галоўнага героя, ролю якога выконвае Рычард Гір. Мне не падалося, дадзены акцёр рэальна палюбіў Хатико. Столькі любові і пяшчоты было ў яго вачах. Безумоўна, усе сабакі, якія гулялі галоўную сабачую ролю былі таксама вельмі таленавітыя. Мяне ўразіла іх пранікнёная гульня на поўнай самааддачы. Цікава, колькі часу спатрэбілася Рычарду Гиру, каб так прыручыць сабаку. Я шмат чаго вынесла для сябе пасля прагляду гэтай драмы. Як можна пражыць жыццё. Можна стаць вядомым, але не пакінуць шчаслівым ні аднаго чалавека побач з сабой. Можна стаць вельмі багатым і паспяховым, але ў канцы зямнога шляху страціць сэнс у самога жыцця. Ёсць і іншы шлях. Можна стаць проста звычайным чалавекам. Вучыцца рупліва, працаваць натхнёна, знайсці каханага чалавека, стварыць моцную сям"ю, выгадаваць шчаслівых дзяцей і ставіцца да навакольных людзей так, як ты б хацеў, каб яны ставіліся да цябе. Тады ты пражывеш жыццё паўнавартаснае і насычанае. Памрэш хутка і без болю шчаслівым чалавекам, як быццам цябе проста выключылі і забралі ў іншы свет для мадэрнізацыі і новага жыцця. Цябе будуць памятаць і шанаваць, хай толькі родныя людзі і сябры, затое аддадзена і назаўжды. Менавіта такое жыццё і пражыў галоўны герой. Як мне падалося, менавіта таму яго і палюбіў так аддадзена Хатико і аддаў яму ўсё жыццё да апошняй кроплі, у падзяку за выхаванне, цярпенне і любоў.