Расставить знаки препинания - например двоеточия и тд​

Што трэба чалавеку для шчасця? адным патрэбны мільёны, матэрыяльная забяспечанасць, а для іншых найвялікшае шчасце — адчуваць сябе патрэбным людзям, прыносіць іншым радасць. жыццё такіх людзей не будзе дарэмным. дзякуючы ім, мы яшчэ не забыліся, што такое дабрыня, чуласць, сардэчнасць, мі            пазнаёміўшыся з вершам пiмена панчанкі, я пераканалася ў тым, што дабрыня — маральная аснова жыцця, той стымул, які рухае чалавецтва да духоўнасці. паэтычныя радкі твора ўсхвалявалі мяне, прымусілі задумацца, паразважаць над іх глыбокім сэнсам.            на мой погляд, адметнаю рысаю верша з'яўляецца шырокае выкарыстанне аўтарам адмоўных часціц не, ня, якія гучаць як перасцярога ўсім людзям: жыць трэба так, каб не прыйшлося кожнаму з нас паўтараць запаэтам: «незрабіў», «не паспрыяў чалавеку», «не дапамог», «няшчырыбыў».            мне і тое, што няма ў вершы гучных заклікаў, якія ўжо сталі прыкметаю нашага часу, як бы лічацца верхам шчырасці. аўтар падбірае простыя, зразумелыя словы, якія ўздзейнічаюць значна мацней, чым заклікі і загады, бо шчырае слова можа зрабіць вялікі цуд — растапіць нават ачарсцвелую душу. усю непатрэбнасць жыцця, пражытага без дабрыні, спагады, калі чалавек жыве толькі для сябе, аўтар перадае праз словы: «той дзень прапаў», «той дзень збяднеў», «той завянуў пустацветам», «той дзень зусім закрэслены табою». вельмі проста і шчыра, але як пераканаўча! мне здаецца, што верш п. панчанкі «той дзень прапаў» — вялікі зварот да ўсіх людзей, а кожны радок — маленькае пасланне ўсім нам паасобку. радкамі з твора я хацела б звярнуцца да беларусаў:  

Ты, мой брат, каго зваць беларусам,
Роднай мовы сваёй не цурайся;
Як не зрокся яе пад прымусам,
Так і вольны цяпер не зракайся...
(А.Гарун)

той дзень прапаў і страчаны навекі, калі ты не зрабіў таго, што мог; калі не паспрыяў ты чалавеку. няшчырым быў, зманіў, недапамог...

На небе толькі і размоў, што аб моры і аб заходзе.Там гавораць, як па-чартоўску здорава назіраць за велізарным агністым шарам, як ён растае ў хвалях, і ледзь бачнае святло нібы ад свечкі гарыць дзесьці ў глыбіні

Баішся— не рабі. Робіш — не бойся. (Чынгіс Хан)