Яна у кватэры кожнаму годзить

родны кут самае мілае, прыгожае месца на зямлі. тут самая прыгожая прырода, самыя цікавыя казкі, самыя прыгожыя і добрыя людзі. тут усё сваё, такое роднае і каханае.

у кожнага чалавека ёсць свой ​​родны кут, куды хочацца ўвесь час вярнуцца. чаму гэта месца так цягне да сябе? чаму многія тужаць аб ім на чужбіне? напэўна, таму, што знаёмства з навакольным светам ўпершыню адбывалася менавіта ў гэтых краях. маленькі чалавек упершыню тут убачыў сонца, пачуў шум дажджу, пайшоў у школу, здабыў сяброў.

родны кут самае прыгожае месца на зямлі, тут жывуць самыя добрыя людзі. а колькі ўсяго цікавага тут было, колькі добрых успамінаў звязана з гэтым месцам. тут родны дом, дзе мама чакала са школы. прыходзіш дадому, а на стале румяныя блінцы з малаком. што можа быць смачней?

дзе б ні быў чалавек, у якой куток зямлі ён бы не зайшоў, ён заўсёды будзе ўспамінаць свой ​​родны кут, такі прыгожы і каханы. прырода, радзіма, народ, крыніца – словы аднаго кораня. зямля і чалавек непадзельныя. дык чаму ж мы, сённяшнія, аглохлі і аслеплі? паветра мы заўважаем тады, калі яго пачынае не хапаць. мы прывыклі, што свет зялёны. ходзім, мнем, топчым, завальваем плітамі і каменеем прыроду. падумаеш ! травы шмат. на ўсіх хопіць. не, гэта мы збяднелі. у сябе скралі.

мяне абураюць чалавечая жорсткасць, абыякавасць. многія наіўна мяркуюць   на наш век хопіць. а нашым дзецям, унукам што пакінем ?

адзін за адным знікаюць на зямлі цэлыя віды жывёл, птушак, раслін. сапсаваныя рэкі, азёры, моры. мы падобныя на дзікуноў. а калі б зямля ўмела гаварыць? хочацца крыкнуць: «чалавек, спыніся! абарані сваю маці! » як тут не ўспомніць нашых продкаў, якія, да зямлі, прасілі дапамогі, абароны, сілы   мудрасці. і зямлёй вылечваюцца раны і жывой, і мёртвай вадой. прыпадзем да зямлі і мы, папросім прабачэння.

счарсцвелі, агрубелі, перасталі слухаць музыку вясновага капяжу, журчашчага пад ручайку, радавацца сонцу, надыходзячаму дню. а можа, мы і прыйшлі ў гэты цудоўны свет, каб радавацца і здзіўляцца. здзівішся   – распусцяцца кветкі, песні жаўрука ў небе  загучаць увідзіш сіні аблокаў – і напоўніцца чалавечая душа дабрынёй і прыгажосцю. цяпер ты багаты. бяжы, дзяліся хутчэй сваімі скарбамі з іншымі і памятай : гэта зямля цябе трымае ў сваіх далонях, песціць і гадуе, як клапатлівая маці .

родны кут самае мілае, прыгожае месца на зямлі. тут самая прыгожая прырода, самыя цікавыя казкі, самыя прыгожыя і добрыя людзі. тут усё сваё, такое роднае і каханае.

у кожнага чалавека ёсць свой ​​родны кут, куды хочацца ўвесь час вярнуцца. чаму гэта месца так цягне да сябе? чаму многія тужаць аб ім на чужбіне? напэўна, таму, што знаёмства з навакольным светам ўпершыню адбывалася менавіта ў гэтых краях. маленькі чалавек упершыню тут убачыў сонца, пачуў шум дажджу, пайшоў у школу, здабыў сяброў.

родны кут самае прыгожае месца на зямлі, тут жывуць самыя добрыя людзі. а колькі ўсяго цікавага тут было, колькі добрых успамінаў звязана з гэтым месцам. тут родны дом, дзе мама чакала са школы. прыходзіш дадому, а на стале румяныя блінцы з малаком. што можа быць смачней?

дзе б ні быў чалавек, у якой куток зямлі ён бы не зайшоў, ён заўсёды будзе ўспамінаць свой ​​родны кут, такі прыгожы і каханы. прырода, радзіма, народ, крыніца – словы аднаго кораня. зямля і чалавек непадзельныя. дык чаму ж мы, сённяшнія, аглохлі і аслеплі? паветра мы заўважаем тады, калі яго пачынае не хапаць. мы прывыклі, што свет зялёны. ходзім, мнем, топчым, завальваем плітамі і каменеем прыроду. падумаеш ! травы шмат. на ўсіх хопіць. не, гэта мы збяднелі. у сябе скралі.

мяне абураюць чалавечая жорсткасць, абыякавасць. многія наіўна мяркуюць   на наш век хопіць. а нашым дзецям, унукам што пакінем ?

адзін за адным знікаюць на зямлі цэлыя віды жывёл, птушак, раслін. сапсаваныя рэкі, азёры, моры. мы падобныя на дзікуноў. а калі б зямля ўмела гаварыць? хочацца крыкнуць: «чалавек, спыніся! абарані сваю маці! » як тут не ўспомніць нашых продкаў, якія, да зямлі, прасілі дапамогі, абароны, сілы   мудрасці. і зямлёй вылечваюцца раны і жывой, і мёртвай вадой. прыпадзем да зямлі і мы, папросім прабачэння.

счарсцвелі, агрубелі, перасталі слухаць музыку вясновага капяжу, журчашчага пад ручайку, радавацца сонцу, надыходзячаму дню. а можа, мы і прыйшлі ў гэты цудоўны свет, каб радавацца і здзіўляцца. здзівішся   – распусцяцца кветкі, песні жаўрука ў небе  загучаць увідзіш сіні аблокаў – і напоўніцца чалавечая душа дабрынёй і прыгажосцю. цяпер ты багаты. бяжы, дзяліся хутчэй сваімі скарбамі з іншымі і памятай : гэта зямля цябе трымае ў сваіх далонях, песціць і гадуе, як клапатлівая маці .