Прачытайце тэкст. дзеясловы ў дужках пастаўце ў форму 2-й асобы адзіночнага ліку.невядома, якая сіла ўзнімае ранкам грыбніка з ложка.хуценька (апранаць) куртку, (браць) кош, (абуваць) боты, (выходзіць) на двор. у вёсцы цішыня і спакойвыходзіць) за браму і (крочыць) у лес. нейкі час (ісці) уздоўж спелага жыта. таропка (праскочыць) малады ельнічак і (трапіць) у стары бор.гэта ўжо баравіковыя месцы. ​

невядома, якая сіла ўзнімае ранкам грыбніка з ложка.

хуценька апранаеш куртку, бярэш кош, абуваеш боты, выходзіш на двор. у вёсцы цішыня і спакой.

выходзіш за браму і крочыш у лес. нейкі час ідзеш уздоўж спелага жыта. таропка праскочыш малады ельнічак і трапіш у стары бор.

гэта ўжо баравіковыя месцы. ​

Прывітанне! можна з табою пазнаёміцца? - канешне! мяне света завуць. а цябе? - а мяне алесь. - прыгожае імя. - мяне назвалі ў гонар дзядулі, які загінуў у час вялікай айчыннай вайны. - эх, а мяне ў гонар гераіні любімага матулінага рамана. - у цябе таксама прыгожае імя. вельмі мілагучнае. - дзякуй! алесь, а ты з нашай школы? - не. але з верасня пайду туды. мы толькі што пераехалі ў гэты раён. - выдатна! зможам часта сустракацца. - света, было вельмі прыемна з табою пазнаёміцца. на жаль, трэба бегчы, бо спазнюся да рэпетытара. дай мне свой нумар. я табе пазваню. - пішы: 333-44-66. - запісаў. пазваню абавязкова. - буду чакаць. да пабачэння! - да пабачэння!

Некаторыя людзі думаюць, што няма ніякіх цудаў і загадак у іх паўсядзённым жыцці. я думаў гэтак жа, як жа, пакуль што-то асаблівае не здарылася са мной. мінулым летам я паехаў у вёску, дзе жывуць мае бабуля і дзядуля. у пачатку майго адпачынку нічога дзіўнага не адбылося. я зрабіў шмат новых сяброў там, з кім я правёў шмат часу хадзіць пікнікоў і гуляць у футбол. але ў адзін выдатны дзень я і мае сябры пайшлі ў лес, каб нарваць ягад і грыбоў. мы былі шчаслівыя, каб хадзіць і размаўляць адзін з адным. мы таксама мелі выдатным ідэя зрабіць вогнішча і перакусіць. усё было гатова вельмі хутка - мы зрабілі вогнішча і смажаныя бульба і іншыя vegetables.it было вельмі смешна, мы смяяліся вельмі гучна і плакаў. я не , колькі часу мы правялі там, пакуль мы не звярнуў увагі на раптам насталай цішыні прыроды. усё адразу стала цёмна, як у глыбокай ночы (мы ведалі, што гэта было рана вечарам), і мы не маглі чуць гукі птушак і жывёл. мы былі напалоханыя, каб рухацца ці казаць. вогнішча ярка свяціла ў цемры і было шмат цені вакол нас. можа быць, я што-то адчуў ўнутры мяне, але я зрабіў апраўданне ў лес і пачалі запавольвацца, агонь ўніз. мае сябры і мне. праз некаторы час сонечнае святло палегчаны лес, і мы паспяшаліся вярнуцца дадому. гэта было сапраўды страшна нават казаць пра гэта, але мае сябры, і я вырашыў не ісці ў лес больш у адзіночку і шумець там. таму што мы павінны паважаць прыроду і клапаціцца пра яго.