Сочинение на тему " мой родны горад "

                                                мой родны горад

  горад,у яким я нарадзиуся-гэты горад я могу назваць майго дзяцинства. я вельми люблю свой прыгожы и чароуны горад. асабиста прыгожы горад ноччу.у маим горадзе ёсць множства славутых мясцин,туды прыязжали турысты. я вельми рады,што я жыву у таким славутым для мяне горадзе.

Было гэта даўно. адразу ж пасля вайны. у маці прынесла аднекуль акрайчык хлеба. доўга-доўга раз-глядала яго, нюхала, паварочвала і так і гэтак, нібыта не веры-ла вачам сваім, што на далоні ў яе ляжыць хлеб — сапраўдны жытні хлеб, спечаны з чыстай, без ніякае домесі, мукі, на паду печы, на свежым дубовым лісці, пражылкі якога так прыгожа адбіліся на скарынцы. потым яна нейк, як мне падалося, аж надта борзда і неахайна разламала акрайчык напалову: адзін кавалак дала мне, а другі палажыла на стол, пад абрус. — гэта толі вернецца з лесу — то сама ж, узяўшы капаніцу, пайшла на агарод акопваць бульбу. я вельмі хацеў есці. i той кавалачак хлеба, што дала мне маці, з'еў, праглынуў мігам. i , вядома, ані не наеўся, толькі растравіў яшчэ болып свой голад. хвілін колькі я не мог нідзе знайсці сабе месца: чамусьці лазіў на печ, пад ложак, выбягаў на двор і зноў вяртаўся назад у хату. потым усё ж не вытры-маў. падсеў да стала, адгарнуў абрус, узяў у сваю руку той ка-валачак хлеба, што пакінула маці толіку, майму старэйшаму брату. не есці ўзяў. проста так, паглядзець. палюбавацца хле-бам, як любавалася маці. i тады раптам мне здалося, што маці мяне абдзяліла, брату пакінула хлеба намнога болып, чым дала мне. ад братавага кавалачка я адшчыкнуў крошачку. укінуў яе ў рот. пачаў жаваць. калі пракаўтнуў, не заўважыў, як пальцы мае самі, не пытаючы ў мяне на тое згоды, адшчыкнулі яшчэ крошку. маленечкую, малюпасенькую схамянуўся я тады, калі на маёй далоні асталася абшчыпа-ная з усіх бакоў скарыначка. што я нарабіў? што скажуць маці, брат, калі вернуцца хуценька-хуценька я палажыў скарыначку на стол, акрыў яе абрусам. але спакуса з'есці хлеб увесь, каб яго і духу не было ў хаце, каб ім і не пахла нават, была такая неадольная, што я не выцерпеў — зноў падсеў да стала, узяў скарыначку ў рукі і ўкінуў яе ў брат вярнуўся з лесу, як заўсёды, позна. ён цэлы дзень быў на леспрамгасаўскай дзялянцы, абсякаў сучча, зарабляў гро-шы, каб было на што сям'і жыць. дома есці ў нас не было нічога. i спаць брат лёг у той вечар галодны. ён доўга варочаў-ся, не засынаў. ніхто — ні маці, ні толік — ні ў чым мяне не папракнулі. ні ў той вечар, ні пасля. яны былі старэйшыя, я меншы. але калі я цяпер успамінаю той хлеб, які належала з'есці брату і які з'еў я, і той вечар, калі брат лёг спаць галодны, мне робіцца не па сабе. здаецца, аддаў бы ўсё, каб толькі не было ў мяне такога ўспаміну, каб як-небудзь пазбыцца, выкінуць яго са сваёй галавы. лепей бы я быў тады галодны, лепей бы я лёг спаць не еўшы! хай бы не я, а брат з'еў мой ды не! таго, што было, не вернеш, не пераробіш. i з памяці сваёй, якбыніхацеў, невыкінеш. не, невыкі (466слоў)

1. тонік, як і ўсе вясковыя дзеці, ў маці па гаспадарцы, пасціў кароў, а ў вольны час, "прыгнаўшы на дзень" быдла, гуляў ля рэчкі, купаўся, лавіў ракаў, "катаў па вуліцы рэхву", нават спрабаваў лазіць у чужы сад па яблыкі. 2. паліцаі прыйшлі сярод ночы, разбудзілі грукатам і напалохалі хлопца, прымусілі сярод ночы ісці з імі і паказваць, у каго ёсць коні. тонік разгубіўся, бо паліцыянтаў было багата, яны ўсе былі ў чорным, "з аўтаматамі на грудзях, з нейкімі малаватымі на булаватых галавах пілоткамі" і ліхтарыкам свяцілі яму ў вочы. тоніку ў тую хвіліну ўзгадаўся і піліпаў васька, якога ледзь не застрэлілі немцы толькі за тое, што скоса глянуў на іх. ён паказаў на хату мокуця, назваў іншых, у каго былі коні. але пра партызанаў ён не сказаў нічога, хоць і ведаў пра верчынага сярожу. 3. калі ў вёсцы з’явіўся мокуцеў конь, а самога гаспадара не было, тоніка апанаваў страх: "а што будзе, калі не вярнуўся? гэта ж усе , што я быў за старасту, і адразу падумаюць — удаў мокуця". i гэта думка ўжо не пакідала хлопца. а калі прыйшла звестка, што застрэлілі мокуця, пабаяўся выходзіць на вуліцу. тонік спрабаваў расказаць арсеніку пра тое, што гэта ён расказаў паліцыянтам, што ў іх ёсць конь, але не змог. 4. тонік недалюбліваў і баяўся свайго суседа сямёна мокуця за тое, што той злавіў большага жолудзевага хлопца і "нашастаў па вушах", калі ён з двума жолудзевымі залезлі ў іхні сад. сам тонік уцёк, прашыўшыся пад дрот але зачапіўся за калючку і разлупіў новую кашулю. за гэта яму дасталася ад маці, але гэта дробязь у параўнанні з тым, што чакае яго, так думалася хлопцу, пры сустрэчы з мокуцем: "мужчыны, пэўна, б’юцца не так". страх перад бацькам арсеніка пасяліўся ў яго душы. таму і узрадаваўся хлопец, што не будзе каго баяцца, калі мокуця забяруць у абоз. сваёй віны з’явілася ў хлопца тады, калі прапаў мокуць. тонік назіраў за арсенікам, які чакаў свайго бацьку, і яму станавілася ўсё цяжэй і цяжэй. ён быў шчырым і сумленным хлопчыкам, таму так невыносна было яму жыць з адчуваннем віны. 5. доўга цярпець такія душэўныя пакуты тонік не змог і прызнаўся арсеніку: "я ўдаў твайго , калі быў за старасту. але ж я не ведаў, што яго застрэляць". i ў тую ж ноч тонік захварэў, ён гарэў, як агнём. маці ўсю ноч сядзела над ім і ратавала хлопца. 6. апавяданне атрымала такую назву, магчыма, таму, каб аўтару праз ўленне лягчэй было данесці да нас думку, што салодкія яблыкі сталі прычынай горкіх хвілін у жыцці тоніка. 7. сваё пра тоніка можна пачаць так: дзесяцігадовы тонік знешне быў падобны да "незапісанага ў метрыку бацьку": такі ж таўстагубы і гэтак жа "зацята глядзеў спадылба" . нават насіў бацькаву мянушку — паплісты. жыў ён удваіх з маці. як і ўсе вясковыя дзеці, любіў гуляць ля рэчкі, купацца, бегаць з хлопцамі катаць рэхву. але жыў тонік у той час, калі любая дзіцячая забава магла стаць трагедыяй. гэта была вайна..