В6. у якой пары слоў няправільна падабрана да ўстарэлага слова сучаснае? падбярыце да гэтага слова правільнае і выпішыце пару ў радок: 1. места — горад 3) ловы — паляванне 2. каморнік — землямер 4) лемантар — кніга; буду безмерно тому, кто !

Знаёмства з чалавекам — гэта не проста сустрэча людзей, гэта з’яднанне двух лёсаў, наканаваныя лёсам. Знаёмыя нам людзі часта становяцца сябрамі, сяброўкамі — больш ці менш блізкімі людзьмі. У нас ёсць сябры — дрэнныя і добрыя. Усім заўсёды жадаецца мець добрага сябра, якога ты павінен не выбіраць, а знайсці. І не ўсе так проста, як здаецца. Няпраўда ці што? Няўжо мы лічым сябрам чалавека, які нам проста сустрэўся на шляху? Вядома няма! Усе людзі валодаюць рознымі каштоўнымі якасцямі і, безумоўна, і мы, і нашы сябры звяртаюць на гэта ўвагу ў першую чаргу. Знешні выгляд — якасць чалавека, арыгінальна, хутчэй за ўсе ім мы кіруемся ледзь ці не ў першую чаргу. Але знешнасць зманлівая — гэта факт! Вядома, ёсць людзі, якія вельмі міла выглядаюць ці наадварот. Напрыклад, чалавек, які носіць акуляры, можа здацца выдатнікам, днямі вучышчым ўрокі, а у рэчаіснасці ўсе можа апынуцца інакш — простыя праблемы са зрокам, ніякага дачынення да вучобы. Вядома, пры знаёмстве з чалавекам мала яго ўбачыць, — трэба пазнаць яго нашмат бліжэй, даведацца, што хаваецца за яго душой. Вось менавіта тут і мы пачынаем ацэньваць іншыя якасці чалавека і вывучаць іх, калі такія маюцца. Размаўляючы з чалавекам, мы слухаем яго, вызначаем узровень яго ведаў, даведаемся яго інтарэсы. Менавіта калі чалавек вам спадабаўся вонкава і сэрца кажа вам, што ён не дрэнны, а добры, тады, вядома, трэба працягваць мець зносіны з чалавекам. Я заўсёды звяртаю увагу на паводзіны чалавека ў грамадстве, яго розум, адкрытасць, дабрыню. Бо, напэўна, чалавек, будучы злым, прагным, якія імкнуцца пасябраваць толькі дзеля сваіх пэўных мэтаў, зусім не сябар. Адным трэба шанаваць! Бо не заўсёды можна знайсці чалавека, які будзе валодаць пачуццямі ўзаемнай дружбы, шанаваць чалавека, як аднаго, разумець, паважаць, дапамагаць, спачуваць. Хіба гэта не есць той самы сябар, якога кожнаму хочацца знайсці? ! Безумоўна, гэта так. Але кожны разумее гэта? ! Не кожны. Вядома, дзеці малога ўзросту сябруюць адзін з адным дзеля весялосці, забавы, — але проста яны яшчэ настолькі малыя, што ім разумець усіх загадак, праблем нашага і іх будучага жыцця яшчэ проста рана. Безумоўна, зараз ніхто за рэдкімі выключэннямі не сябруе “з кім патрапіла”. Ва ўсіх ёсць свае вартасці і недахопы. Менавіта зыходзячы з гэтага мы вызначаем чалавека як добрага сябра, ці сябра-суседа. Я лічу, што пры знаёмстве з чалавекам і наступным з ім сяброўстве трэба ставіцца сур’ёзна і думаць аб тым, што можа адбыцца заўтра. Гэта ў нашых жа інтарэсах. Вядома, бываюць выпадкі, калі адзін балбатун, ці любіць пахваліцца, або сціпла сябе паводзіць, але калі ён вам сапраўдны сябар і ўсе дробныя недахопы нічога сур’ёзнага не зробяць, так і дрэннага, зрэшты, таксама, то на гэта трэба проста зачыніць вочы. Вядома, гэта можа здацца дзіўным, але зразумець усе любаты сапраўднай дружбы можна пасля таго, калі пасля доўгага растання з адным, разумееш, што адзін гэта не той, каго можна назваць адным за “прыгожыя вочкі”, а той, хто будзе шанаваць і разумець аднаго, быць лепш для сябе і свайго сябра. Я лічу, што ў добрых сяброў павінны быць падобныя інтарэсы. Самае галоўнае памятаць, што добры сябар — гэта больш, чым чалавек, з якім можна пасябраваць і потым мець зносіны, маючы падобныя інтарэсы.

геранёны — замак, якога няма.

аднойчы мне давялося пабываць на гродненскай зямлі. каб больш даведацца аб гэтым краі я адправіўсяна экскурсію. аўтобус хутка даставіў нас у геранёны.

знаходзяцца яны ў нека­лькіх кіламетрах ад  мяжы з  літвою. пра былую веліч геранёнскага замку нагадваюць зараз хіба што земляныя валы і невялікія фрагменты каменных вежаў, парослыя хмызняком. тут пачалася гісторыя барбары радзівіл і скончыўся летапіс роду  гаштольдаў.

у захаваным дагэтуль касцёле святога міколы пайшла пад вянец за  станіслава гаштольда першая прыгажуня вялікага княства барбара  радзівіл.

можна сказаць, што геранёнскі замак  — яркі ўзор замкавага будаўніцтва ў беларусі на  мяжы хv-хvі ст. хоць тут і ёсць асобныя элементы еўрапейскай фартыфікацыі, усё  ж больш ярка і выразна вылучаюцца мясцовыя ваенна-будаўнічыя традыцыі. пра гэта сведчаць і будаўнічыя матэрыялы, і прынцып узвядзеньня валоў, і мураваны замак з  чатырма вежамі, размешчаны на  штучнай выспе, што было найбольш характэрна для беларускага ваеннага і царкоўна-цытадэльнага дойлідзтва тых  часоў.

пляцоўка геранёнскага замка была абнесена валам вышынёй каля 4  метраў і аточаная ровам глыбінёй каля 15  метраў.

падчас вайны з  маскоўшчынай 1654-1667 гг. замак быў разбураны, але, відаць, неўзабаве яго зноў  аднавілі.

у  пачатку хіх стагодздзя замак пуставаў, а  потым, у  сярэдзіне стагодздзя, яго пачалі  разбураць.

сумна, калі святыні знікаюць з твару зямлі, але яны застаюцца ў дакументах, у фотаздымках, у памяці народнай. значыць гэта камусці трэба…