Прыдумайце мини сачыненне на тэму "шануйце старасць

  ці многія з нас зараз звяртаюць увагу на бабуль і дзядуль? шмат хто разважае так: «а чаго на іх азірацца? яны ўжо пажылі сваё. чаго ім яшчэ трэба? » а яны ж таксама людзі, і ім патрэбна чалавечая цеплыня. тым болып, што яны могуць падзяліцца з намі сваімі і. старыя людзі жылі бліжэй да зямлі, і яны не забываюцца, як часам мы, аддзячыць ёй за цеплыню і шчодрасць.          можа, калі-небудзь трэба прыслухацца і да старых і людзей? магчыма, яны часта не разумеюць нас, сённяшніх, бо жылі ў зусім іншы час, калі маральныя каштоўнасці былі інакшыя. але заўсёды яны дапамогуць трапнай заўвагай, падбадзёраць ласкавым словам.лёс старых людзей шмат у чым залежыць ад нас. беражыце іх, людзі, прашу вас! беражыце.

 

Драма "раскіданае гняздо" напісана я. купалам у 1913 г. на аснове фактаў з сям'і дзеда ануфрыя, у якога князь радзівіл адабраў зямлю і хату. асэнсоўваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, я. купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: " гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона— гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне. такім чынам, на прыкладзе сымона я. купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску, здабыць зямлю і волю можна толькі шляхам барацьбы, змагання — такая асноўная думка твора.

                        белоруссия - небольшая страна на карте мира, но в годы последней войны она потеряла каждого четвёртого своего жителя. жестокая правда и трагедия войны и сегодня болью отзывается в наших сердцах. обо всём этом произведения народного писателя белоруссии василия владимировича быкова. быков знал войну не по рассказам. он в семнадцать лет ушёл в военное училище, а потом на фронт. какой он увидел и почувствовал войну, мы узнаём по его произведениям. недавно я прочитал повесть василия владимировича "журавлиный крик". эта повесть о суровых днях сорок первого. она была написана быковым в 1959 году, когда писатель жил в нашем городе гродно. с этого произведения начинается быков-писатель. что такое подвиг? в чём сущность героизма? на эти вопросы даёт ответ писатель в повести "журавлиный крик". шестеро солдат во главе со старшиной карпенко должны продержаться сутки на перекрёстке шоссе и железной дороги, чтобы обескровленный полк смог укрепиться на новых позициях. солдаты - разные, совсем не похожие друг на друга люди. у каждого свой характер, своё отношение к жизни, своё прошлое. в повести "журавлиный крик" быков пишет о том, о чём в то время говорили ! , а многие писатели вообще не писали. им не хватало мужества, чтобы сказать, что на войне были смертники, которым приказывалось ценой жизни останавливать фашистов. об этом - "журавлиный крик". о воинской чести и антигуманных решениях командования. о молодых и не людях, которым так хотелось жить. о людях, записанных в лагерь "врагов народа" (витька свист, пшеничный) , которые погибают один героем, а второй - предателем. о молодом, зелёном глечике, похожем на подбитого, израненного журавля, который, выбиваясь из сил, стремится догнать журавлиный клин и не может. сложная и жестокая эта война. героизм у быкова - это проявление высокого человеческого духа. образ солдата в повести "журавлиный крик" показан быковым на фоне сурового и трагического сорок первого года, самого тяжёлого года войны, когда наиболее остро стоял вопрос не только о миллионах человеческих жизней, но и о судьбе родины, её будущем. поставив себя на место самого молодого солдата, глечика, я подумал о том, сколько смелости и мужества надо было иметь, чтобы выстоять до конца и не дрогнуть. таким солдатам, мы сегодня живём, ходим в школу и мечтаем о будущем.