Сачыненне на тэму "вечная памяць" тым хто загінуу беларуская літэратура

мы усе абязаны сваим жыццем героям, якия баранили нас 4 гады. гэтыя людзи шмат усяго зрабили для пабеды, чаго тольки яны не бачыли. и прайши нават праз усе. у них не было вады, яды, и, нават, медыцынских прыборай, каб раненым у цяжкай битве з врагом. не кожны адважыуся пайци по гэтаму цяжкаму шмат чалавек загинула у тых страшных многия не звярнулися дадому, згинула шмат дзяцей. каб не забыць их вялики подвиг, как не забыць тых страшный часоу, как такого больш николи не здарылась, трэба памятаць и паважаць тых вяликих

Упэўненасць - у-пэў-не-насць [у] - галосны ненаціскны                 у [п] - зычны цверды, глухі               п [э] - галосны націскны                   э [ў] - зычны цверды, санорны         ў [н'] - зычны мяккі, санорны             н [э] - галосны ненаціскны               е [н] - зычны цверды, санорны         н [а] - галосны націскны                     а [с'] - зычны мяккі, глухі, свісцячы   с [ц'] - зычны мяккі, глухі, свісцячы  ц [-]                                                   ь 10 гукаў                                         11 літар

Ясядзеў ля акна і глядзеў, як з бярозы дадолу ляцеў жоўты ліст. ён кружыўся,  пераварочваўся, падстаўляў сонцу то адзін, то другі бок. вецер то ўзнімаў яго ўверх, то зноў кідаў уніз. і мне падумалася, што лёс гэтага жоўтага асенняга ліста вельмі падобны на лёс чалавека. ён нарадзіўся на галінцы маленькім і безабаронным. дрэва, якое, як матуля, дало яму жыццё, выпесціла яго і выгадавала. яны ўвесь час былі звязаныя непарыўнай ніццю, дакладна як чалавечае дзіця і яго маці. і вось яны павінны развітацца. ліст адрываецца ад галіны і адпраўляецца ў самастойны палёт. напэўна, маме-дрэву вельмі сумна развітвацца са сваім любімым дзіцяткам, але жыццё ёсць жыццё. мы таксама калі-небудзь павінны будзем пакінуць сваіх мам і тат і пачаць жыць самастойна. мы паступім у вышэйшыя навучальныя ўстановы ў іншых гарадах, скончым іх, уладкуемся на працу, ажэнімся. невядома, як складзецца наша жыццё, але мы, як той ліст, страцім цесную сувязь з бацькамі. будзем наведваць іх толькі час ад часу. жыццё будзе кідаць нас то ўверх, то ўніз, як раз як вецер кідае гэты жоўты асенні ліст. і невядома, як яно павернецца. той жа ліст можа апынуцца ў гербарыі, у букеце якога-небудзь рамантыка, проста ўпасці ў лужу ці быць змеценым са смеццем. яго лёс такі ж непрадказальны, як і наш. і вось назіраю я за асеннім лістом, мільёны думак праносяцца ў галаве, і становіцца крыху страшна ад невядомасці, што нас чакае ў будучыні. падумаць толькі, адзін маленькі жоўты асенні бярозавы ліст, а колькі разважанняў і пачуццяў ён змог выклікаць. дзякуй табе, ліст!