Характеристики героев поэмы янки купалы "могила льва" можно одного героя

у паэме янкі купалы “магіла льва” галоўным героем з’яўляецца машэка – малады асілак, закаханы ў дзяўчыну натальку. машэка меў дзівосную моц з малых гадоў, як піша купала “дзіцём нясці ўжо мог калоду, якой трох сталых – не маглі”. сваю сілу ён накіроўваў у працу, быў лагодным і ціхім. але яго змяніла няшчаснае каханне. наталька выбрала замест яго багатага пана. машэка ўцек у лясны гушчар і ад помсты стаў забіваць людзей.  

новага машэку, звар’яцелага ад крыўды, аўтар называе “разбойнікам, страшным на ўвесь мір”. цікава, што звычайна ў беларускай літаратуры асілкі, што жылі ў мястэчках, выступалі ў абарону простых людзей ад паноў або няшчасцяў. вобраз машэкі ў “магіле льва” наадварот, адмоўны. ён аслеплены асабістым болем і з рамантычнага волата пераўтвараецца ў злодзея. ён аднолькава помсціць усім, ненавідзіць і простых людзей, і пана. у гэтым страшным вобразе машэкі янка купала ўвасабляе тое, да чаго можа прывесці крыўда, як асобы, так і ўсяго народу. мы бачым тут папярэджанне, заклён ад аўтара паэмы.

Дзьмухавец - род шматгадовых травяністых раслін сямейства астравыя. гэта расліна з галінастым, стрыжневым коранем таўшчынёй каля 2 см і даўжынёй каля 60 см, які ў верхняй частцы пераходзіць у кароткае шматгаловае карэнішча. кветаносная стрэлка сакавітая, цыліндрычная, усярэдзіне полая, заканчваецца адзіночным кошыкам язычковых ярка-жоўтых кветак. квітнее дзьмухавец ў траўні, плоданасіць пачынае сямянкамі з белым чубком з чэрвеня. усе часткі расліны ўтрымоўваюць густы белы малочнападобны сок, які даволі цяжка выдаліць з адзення

Уродным лесе і куст родны у сваёй хаце і вуглы ад душы працуеш – радзіму мацуеш няма смачнейшай вадзіцы, як з роднай крыніцы”, “ радзіма — маці, умей за яе пастаяці”, “ чалавек без радзімы, што салавей без песні” хто радзіме здраджвае, тым народ пагарджае “кожнаму свой куток мiлы”, у сваiм краю, як у раю”, “дарагая тая хатка, дзе мяне радзiла матка”, ”мiлы той куток, дзе рэзаны пупок”, “дзе мацi нарадзiла, там i радзiма” “чужбiна не грэець”, “чужая старана тугою арана, слёзкамi засявана”, “чужая старана -- цёмны лес”, “чужбiна не родная матка: хлеба не дасць”, “родная зямля -- мацi,чужая старонка -- мачаха” iдзi ў родны край, там i пад елкаю рай”, “усякаму мiла свая старана”, “што край -- то абычай, што старана -- то навiна”, “на чужой старане i вясна не красна”