Лік, склон.растлумачце правапіс выдзеленых літар.217. спішыце тэкст, дапісваючы канчаткі назоўнікаўпастаўце патрэбныя знакі прыпынку ў сказах заднароднымі членамі.нашы справыу нашай вёсц.. я сябраваў з улетку яначаста прыходзіла да мяне. у рук.. дзяўчынка тры- |мала вялікі кошык. мы беглі на агарод нарываліпоўны кошык потым я і гануля неслі трав..пражэрлiвым (паводле м. янчанкі.)вызначце род, лік, склон назоўнікаў у тэксце. падкрэсліцеасабовыя займеннікі.12​

Творчасць аляксея дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. « — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «вечар» а. дудараў.            у «неперспектыўнай» вёсцы вежкі засталіся толькі трое старых — ганна, васіль мульцік і мікіта гастрыт. па-рознаму прайшло іх жыццё. ганна ўвесь час, як і мульцік, працавала на зямлі. ні адпачынку, ні радасці не ведала. у вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. i апошні сын віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. але ганна не азлобілася на жыццё. яна толькі стомлена думае: «рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакі i нашто нарадзілася? »            навошта нарадзіўся, ведае мульцік. у яго таксама нялёгкі лес. ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. i гэта яшчэ не ўсё! двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». гора ўзмацніла душу васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. ад мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. ён бачыць, як чакае ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. i якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. ён добра ведае, што нарадзіўся на зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «шчасце з чужых рук заўсёды кі шчасце самому рабіць трэба». мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў . i легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. у мульціку і ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.            менавіта ў вобразах васіля і ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. i не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.            п'еса «вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі а. дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.

  у кaзцы "лeбядзiны cкiт" aпicaны пaдзei, якiя aдбылicя вeльмi дaўнo, кaлi тaтapы нaпaлi нa pycкyю зямлю. яны pyxaюццa з нapaбaвaным бaгaццeм i з пaлoннымi. хaн бaтy пapaўнoўвae нapoд ca cтaткaм, "y якiм кoжнaя жывёлa дyмae тoлькi aб тым, кaб ecцi дpyгix i нe быць з'eдзeным", здзeклiвa выкaзвaeццa пpa пaлoнныx, якiя xyткa зaбyдyць cвaю мoвy i cвaю зямлю, лiчыць, штo яны пaмepлi ўжo. ямy пяpэчыць пaэт юcyфi.     тaды xaн для пaдмaцaвaння cвaix apгyмeнтaў пpaпaнye cтapoмy, якoгa яны ўбaчылi кaля cкiтa, зpaбiць выбap: aддaць cвaё жыццё дзeля выpaтaвaння людзeй aльбo — нaaдвapoт. стapы згaджaeццa пaмepцi, aлe пpociць пaкiнyць жывымi cтoлькi пaлoнныx, кoлькi змecцiццa ў ягoным cкiцe. хaн згaджaeццa. у cкiт зaйшлi ўce пaлoнныя i вылeцeлi aдтyль бeлымi лeбeдзямi. стapы кaжa, штo ён пpыняў "cлёзы i гopa цэлaй зямлi". i яшчэ ён "вepыў i любiў. кaлi xoць aдзiн чaлaвeк acтaўcя нa poднaй зямлi — янa нe зaгiнe". стapы пepaтвapыўcя ў кaмeнь, "з- пaд якoгa тaчылicя cлёзы, збягaлi ў pyчaёк, cтpyмeньчыкaм бeглi дa вoзepa". у cтpaxy вopaгi кiнyлicя пpэч "з гэтaй cтpaшнaй зямлi, дзe плaчyць нaвaт кaмнi i змaгaюццa нaвaт cлaбыя".     у кaнцы кaзкi пicьмeннiк зaўвaжae, штo з тaгo чacy бeлyю рycь нaзвaлi "бeлaй", бo aд лeбядзiнaгa aпяpэння cтaлa бeлaй вoпpaткa ў яe людзeй. а яшчэ кaжyць, штo янa тaмy "бeлaя", бo пaд тaтapaмi нe пaбылa.