Написать вобраз князя вячки из "меч князя вячки".

князь вячка паўстае перад намі мужным абаронцам сваёй зямлі, непрымірымым ворагам крыжакаў. яго любіць народ, і сам князь ганарыцца тым, што належыць да моцнага духам, унікальнага народу.

князь вячка – галоўны герой аповесці, яму ўляецца князь уладзімір, які думае толькі пра тое, як захаваць уладу, але не пра тое, каб выратаваць землі ад нападу. для князя вячкі, наадварот, галоўнае – гэта незалежнасць і воля.

вячка паказваецца таксама добрым бацькам, якога жыццё заставіла прымаць цяжкае рашэнне, калі ягоная дачка трапіла ў палон. мы бачым бацьку, якога разрываюць душэўныя пакуты, і князя, які адчувае адказнасць за сваю краіну.

князь вячка паўстае вельмі цэласным станоўчым героем, сумленным, смелым, самаахвярным. ён здольны дастойна вырашаць палітычныя пытанні, выдатна вядзе вайсковую справу. і нават калі ён сам трапляе ў палон, то бліскуча разлічвае і выконвае план свайго вызваленне. князю адпавядае і ягоная дружына – таксама таленавітыя і смелыя ваякі.

нават калі князь вячка загінуў, аўтар здолеў паказаць нам, што смерць князя не азначае скоранасць. яго нязломны дух працягвае жыць у народзе. гэта сімвалізуе ягоны меч, меч князя вячкі, што выносіць якаў палачанін, паплечнік і верны сябра князя. 

Мова — душа народа, векавая праца многіх пакаленняў, люстэрка духоўнага жыцця і творчасці грамадства, наш галоўны і неацэнны скарб. i сёння гонар і абавязак усіх нас — шанаваць родную мову, садзейнічаць яе развіццю і росквіту. мова ўваходзіць у наша жыццё з вуст маці. прыгожае гучанне роднага слова мы пачынаем успрымаць з матчыных песень, цудоўных беларускіх казак, легендаў, паданняў. 3 роднай мовай мы пакідаем бацькоўскі парог, выпраўляючыся ў далёкія вандраванні. i пачуццё роднай зямлі, якое неяк губляецца, калі ты жывеш на ёй, асабліва абвастраецца, калі апынешся дзесьці далёка. тады ўспамінаецца кожны куток роднай зямлі, яе людзі, асабліва мілагучнай становіцца мова.

у аўтобусе было душна і вельмі цесна. яго заціснулі з усіх бакоў, і ён ужо сто разоў пашкадаваў аб тым, што вырашыў паехаць на чарговы прыём да ўрача ранняй раніцай. ён ехаў і думаў пра тое, што зусім, здавалася б, нядаўна, а на самай справе семдзесят гадоў таму назад, ён ездзіў на аўтобусе ў школу. а потым пачалася вайна. ён не любіў успамінаць тое, што ён перажыў там, навошта варушыць мінулае. але кожны год дваццаць другога чэрвеня ён замыкаўся ў сваёй кватэры, не адказваў на званкі і нікуды не хадзіў. ён успамінаў тых, хто сышоў з ім добраахвотнікам на фронт і не вярнуўся. вайна была для яго і асабістай трагедыяй: падчас баёў пад масквой і сталі загінулі яго бацька і старэйшы брат.

во ещё одна

ехала я як то з школы на трамваі. ззаду сядзела нейкая матуля з 9-11 гадовым дзіцем на руках. і вось гэты «маляня» увесь час мяне тыкаў нагой у брудных чаравіках па белым штанах (адмыслова, я яму, напэўна), на што я звярнулася да яго матулі з просьбай яго суняць.

яна мне сказала, што яны выхоўваюць дзіцяці па сістэме нейкага «эйху..зера», гэта калі дзіцяці ўсё дазваляюць і няма чаго не зрабіла а потым ззаду падышоў хлопец, ледзь мяне старэй. дастаў з рота жуйку, наляпіў прама на лоб матулі і сказаў: «мяне таксама па гэтай сістэме выхоўвалі», - падміргнуў мне і выйшаў на наступным прыпынку.

объяснение:

вот, как то так