Павіншуйце вы сваіх родных з якім-небудзь святам з словамі загаднага ладу

я зрабила у сцихаха

 

 

калі ў дванаццаць будуць біць куранты,і твой напоўніцца келіх,ты проста успомні пра мяне.якое гэта шчасце на зямлі: што памятаюць пра цябе і не забыліся

Устанауленні беларускай ваеннай прозы максім гарэцкі адыграў вялікую ролю. у сваіх творах пісьменнік не толькі паказаў праз лёсы людзей антынародную сутнасць вайны, але і заклаў падмурак ліра-філасофскай і дакументальна-мастацкай прозы, узбагаціў яе глыбінёй псіхалагічнага аналізу нацыянальных характараў, ацэньваючы іх з вышыні агульначалавечых духоўных каштоўнасцей. у вельмі складаны для беларусі час максім гарэцкі стаў мастацкім летапісцам лёсавызначальных для краіны гістарычных падзей. дакументальная аповесць  «на імперыялістычнай вайне», аповесць «ціхая плынь» і іншыя творы пісьменніка без усякага красамоўства сведчаць, якое гэта пекла — вайна. сцісласць апісанняў, уменне намаляваць характар чалавека некалькімі штрыхамі, але выразна і запамінальна, глыбокі псіхалагізм у паказе перажыванняў героя — характерны асаблівасці прозы гарэцкага.

што ж такое бацькаўшчына?   гэта радзіма, родны край, краіна , горад ці вёска. гэта месца, дзе ты нарадзіўся і вырас. гэта месца, дзе прайшло тваё дзяцінства, дзе твае сябры, можа, і першае каханне.

нішто на зямлі не можа быць бліжэй, мілей, чым бацькаўшчына. у кожнага чалавека ёсць свая бацькаўшчына. у адных — гэта вялікі горад, у іншых — маленькая вёсачка, але ўсе людзі любяць яе аднолькава. для мяне слова «бацькаўшчына » значыць нешта вельмі дарагое, любімае, каштоўнае, дзеля якога можна памерці!

бацькаўшчына не абавязкова павінна быць вялікай. гэта можа быць які-небудзь куток вашага горада, пасёлка. у мяне ёсць сваё упадабанае мястэчка. гэта велічны лес. на ўсёй зямлі цяжка знайсці куток выдатней гэтага, таму што ўзімку лес зменьваецца, становіцца таямнічым, чароўным, казачным. асабліва ён прыгожы ў маразы. дрэвы   накрытыя цёплым інеем, здаецца, замерла ў чаканні цуду. снег на сонейку пераліваецца   як быццам гара алмазаў. калі ў гэты момант загадаць жаданне, яно абавязкова збудзецца. улетку я люблю валяцца на зялёнай траўцы, грэючыся пад сонейкам на беразе рэчкі. побач ціўкаюць птушачкі, і, здаецца, што час спыняецца. жыццё замірае, і ты забываеш пра ўсе праблемы.

блізкасць рэчкі, цішыня, у якой мноства гукаў : шолах дрэў, шамаценне чароту, сумны крык нейкі птушкі — усё гэта мне ўбачыць і пачуць маю бацькаўшчыну , адзіную і непаўторную.

я люблю сваю бацькаўшчыну. люблю таму, што толькі тут самае яркае сонца, толькі тут самая зялёная трава, толькі тут самае блакітнае неба, толькі тут самыя лепшыя людзі. люблю таму, што тут жывуць мае мама і тата, мая сям’я.

хочацца, каб час спыніўся, але ён бязлітасна рухаецца наперад. мы расцем, сталеем, але вось сваю бацькаўшчыну мы ніколі не забудзем. мы будзем любіць і шанаваць яе да апошніх дзён свайго жыцця.