Проходной балл ЕГЭ по специальностям Экономико-правовой институт ЭПИ

надеюсь

Объяснение:

Кинокартина рассказывает о легендарном матче, благодаря которому прославился Валерий Харламов. Уникальная и неповторимая игра состоялась 2 сентября в 1972 году. Хоккейная команда СССР выиграла с уникальным счетом 7:3 канадских профессионалов сборной НХЛ. Это произошло в стартовом матче в незабываемой Суперсерии СССР-Канада. Данная игра олицетворяет не только игру игроков, но битву двух стран. Эта игра, которая заставила пересмотреть мировое представление, сложившееся о хоккее.

Именно с этого момента Валерия Харламова мир узнал как игрока под номером 17. В этом знаменательном матче он забил две шайбы и мгновенно был возвеличен. Именно благодаря спортивному таланту и упорству сбылась заветная мечта Харламова. Не малую роль сыграли и суровые тренировки под руководством тренера Анатолия Тарасова. Благодаря всем составляющим Харламов смог из простого «номера 17» вырасти в легенду мирового хоккея.

Биографическая картина Николая Лебедева показывает нам вкратце и весь путь становления великого советского хоккеиста. Данила Козловский, исполнивший роль легенды № 17, то есть Харламова Валерия в молодости, постарался передать насколько упорным был Харламов. Валерий, можно сказать, добился всего своим упорством и стремлением к цели. До него советский хоккей даже не мечтал о победе НХЛ, только об участии. Валерий же забил аж две шайбы во время игры, что и сделало его легендой. Конечно, в становлении хоккеиста и тренер - Анатолий Тарасов (актер Олег Меньшиков). Он верил в успех Харламова. Молодой хоккеист долго стремился к тому, чтобы стать лучшим. Он и его тренер как люди-глыбы шли вперед, закрывая глаза и на советский режим и на слово невозможно. В то время победить канадцев со счетом 7:3 представлялось невозможным, фантастическим. В советскую команду никто не верил.

Қайрат, ақыл, жүрек үшеуі өнерлерін айтысып, таласып келіп, ғылымға жүгініпті. Қайрат айтыпты: «Ей, ғылым, өзің де білесің ғой, дүниеде ешнәрсе менсіз кәмелетке жетпейтұғынын; әуелі, өзіңді білуге ерінбей-жалықпай үйрену керек, ол - менің ісім. Құдайға лайықты ғибадат қылып, ерінбей-жалықпай орнына келтірмек те - менің ісім. Дүниеге лайықты өнер, мал тауып, абұйыр мансапты еңбексіз табуға болмайды. Орынсыз, болымсыз нәрсеге үйір қылмай, бойды таза сақтайтұғын, күнәкәрліктен, көрсеқызар жеңілдіктен, нәфсі шайтанның азғыруынан құтқаратұғын, адасқан жолға бара жатқан бойды қайта жиғызып алатұғын мен емес пе? Осы екеуі маған қалай таласады?» - депті. Ақыл айтыпты: «Не дүниеге, не ахиретке не пайдалы болса, не залалды болса, білетұғын - мен, сенің сөзіңді ұғатұғын - мен, менсіз пайданы іздей алмайды екен, залалдан қаша алмайды екен, ғылымды ұғып үйрене алмайды екен, осы екеуі маған қалай таласады? Менсіз өздері неге жарайды?» - депті. Онан соң жүрек айтыпты: «Мен - адамның денесінің патшасымын, қан менен тарайды, жан менде мекен қылады, менсіз тірлік жоқ. Жұмсақ төсекте, жылы үйде тамағы тоқ жатқан кісіге төсексіз кедейдің, тоңып жүрген киімсіздің, тамақсыз аштың күй-жәйі қандай болып жатыр екен деп ойлатып, жанын ашытып, ұйқысын ашылтып, төсегінде дөңбекшітетұғын - мен. Үлкеннен ұят сақтап, кішіге рақым қылдыратұғын - мен, бірақ мені таза сақтай алмайды, ақырында қор болады. Мен таза болсам, а алаламаймын: жақсылыққа елжіреп еритұғын - мен, жаманшылықтан жиреніп тулап кететұғын - мен, әділет, нысап, ұят, рақым, мейірбаншылық дейтұғын нәрселердің бәрі менен шығады, менсіз осылардың көрген күні не? Осы екеуі маған қалай таласады?» - депті. Сонда ғылым бұл үшеуінің сөзін тыңдап болып, айтыпты: - Ей, қайрат, сенің айтқаныңның бәрі де рас. Ол айтқандарыңнан басқа да көп өнерлеріңнің бары рас, сенсіз ешнәрсенің болмайтұғыны да рас, бірақ қаруыңа қарай қаттылығың да мол, пайдаң да мол, бірақ залалың да мол, кейде жақсылықты берік ұстап, кейде жамандықты берік ұстап кетесің, соның жаман, - депті. -Ей, ақыл! Сенің айтқандарыңның бәрі де рас. Сенсіз ешнәрсе табылмайтұғыны да рас. Жаратқан тәңіріні де сен танытасың, жаралған екі дүниенің жайын да сен білесің. Бірақ сонымен тұрмайсың, амал да, айла да - бәрі сенен шығады. Жақсының, жаманның екеуінің де сүйенгені, сенгені - сен; екеуінің іздегенін тауып беріп жүрсің, соның жаман, - депті. - Сен үшеуіңнің басыңды қоспақ - менің ісім, - депті. Бірақ сонда билеуші, әмірші жүрек болса жарайды. Ақыл, сенің қырың көп, жүрек сенің ол көп қырыңа жүрмейді. Жақсылық айтқаныңа жаны-діні құмар болады. Көнбек түгіл қуанады. Жаманшылық айтқаныңа ермейді. Ермек түгіл жиреніп, үйден қуып шығарады. - Қайрат, сенің қаруың көп, күшің мол, сенің де еркіңе жібермейді. Орынды іске күшіңді аятпайды. Орынсыз жерге қолыңды босатпайды. Осы үшеуің басыңды қос, бәрін де жүрекке билет, - деп ұқтырып айтушының аты ғылым екен. - Осы үшеуің бір кісіде менің айтқанымдай табылсаңдар, табанының топырағы көзге сүртерлік қасиетті адам - сол. Үшеуің ала болсаң, мен жүректі жақтадым. Құдайшылық сонда, қалпыңды таза сақта, құдай тағала қалпыңа әрдайым қарайды деп кітаптың айтқаны осы, — депті.