Как князь Владимир расширил и укрепил границы Древнерусского государства?

Своё княжение начал с проведением активной внутренней и внешней политики. Князь подчинил Полоцкое княжество, подчинил племена вятичей и радимичей, одержал победу на Воложской Булгарией. На южных границах Руси Владимир построил четыре линии оборонительных рубежей для защиты от набегов печенегов. Рубежи состояли из цепочки крепостей, валов, сигнальных вышек. Удержать под своей властью все восточнославянские племена только с помощью военной силы было невозможно. Поэтому Владимир решил призвать на помощь религию. После обсуждения и раздумий князь решился принять христианство по византийскому образцу.

Князь Владимир укрепил южные границы своего государства, построил крепости, сигнальные башни, на которых зажигали огни, если приближался неприятель. С соседними государствами Русь при Владимире поддерживала мирные отношения.

нередко показателем мужского или женского имени является определенное окончание или формант. Так, окончание –а, заимствованное вместе с женскими арабскими именами, указывает на женское имя, например: Дамира (от мужского имени Дамир), Камила (от Камил), Хафиза (от Хафиз). На то, что имя – мужское, указывают, такие форманты, как -ахун, -дин, -бек, -тай, -улла, Абд-: Илахун, Мухитдин, Хамрабек, Турсунтай, Асматулла, Абдукарим. Самый распространенный формант женских имен – Гуль-/-гуль: Айшагуль, Бахаргуль, Гульзара и др. Компонент -хан может встречаться как в мужских, так и в женских именах. Как отмечено в работе А. Гафурова, все имена с компонентом -хан – мужские, а в долинах Узбекистана и Таджикистана – главным образом женские имена. У уйгуров, как и у казахов, киргизов, туркменов, узбеков, формант -хан встречается преимущественно в женских именах: Адолятхан, Аманисахан, Ипархан, Мунжахан, Садатхан и др. В большинстве случаев имена на -жан в среде уйгуров – мужские: Азизжан, Каримжан, Рахимжан и др. Распространен в женских уйгурских

Ахмет Байтұрсынұлы - мемлекет қайраткері, ақын, публицист, қазақ тіл білімі мен әдебиеттану ғылымдарының негізін салушы ғалым, ұлттық жазудың реформаторы, ағартушы. Ол 1873 ж. он бесінші қаңтарда қазіргі Қостанай облысының Жангелдин ауданында дүниеге келген. 1895 ж. Орынбордағы төрт жылдық мұғалімдер мектебін бітірген. 1895 жылдан 1909 жылға дейін Ақтөбе, Қостанай, Қарқаралы уездеріндегі орыс-қазақ мектептерінде оқытушы, Қарқаралы қалалық училищесінде меңгеруші қызметін атқарады. 1905 ж. жазылған Қарқаралы петициясы (арыз-тілегі) авторларының бірі болды. Сол кезеңнен бастап жандармдық бақылауға алынған Ахмет Байтұрсынов 1909 ж. бірінші шілде күні губернатор бұйрығымен тұтқындалып, Семей түрмесіне жабылды. Көп кешікпей Ішкі істер министрлігінің Ерекше Кеңесі оны қазақ облыстарынан тыс жерге жер аудару жөнінде шешім қабылдады. Осы шешімге сәйкес Ахмет Байтұрсынов Орынборға 1910 ж. наурыздың тоғызында келіп 1917 жылдың соңына дейін тұрды. Осы қалада 1913 - 18 ж. өзінің ең жақын сенімді достары Әлихан Бөкейханов, Міржақып Дулатовпен бірігіп және қалың қазақ зиялыларының қолдауына сүйеніп, тұңғыш жалпыұлттық «Қазақ» газетін шығарды. Қазақ елінің азаттық қозғалысы тарихында Байтұрсынов редакторлық жасаған «Қазақ» газетінің алатын орны ерекше. Байтұрсынов 1917 ж.революциядан кейін өмірге келіп, қазақ тарихында терең із қалдырған алаш қозғалысына тікелей араласып, «Қазақ» газеті арқылы саяси теориялық бағыт-бағдар беріп отырды. Алаш партиясы бағдарламасын даярлаған шағын топтың құрамында болды және Екінші жалпықазақ съезінде Оқу-ағарту комиссиясы төрағасы болып сайланды. 1919 ж. наурызда Алашорда үкіметі атынан Мәскеуге Кеңес үкіметімен келіссөзге барды. Сол жылы сәуірде Байтұрсыновтың ықпалымен Алашорда басшылары мен мүшелеріне Кеңес үкіметінің кешірімі жарияланды. 1920 ж. қазревком мүшесі ретінде Қазақстанның Ресеймен шекарасының қалыптасу ісіне белсенді түрде араласты. 1920 - 21 ж. Қазақ АКСР халық ағарту комиссары қызметінде болды. 1922 ж. Өлкелік халық комиссариаты жанындағы Академиялық орталықтың, 1922 - 25 ж. Қазақ өлкесін зерттеу қоғамының төрағасы болып қызмет атқарды. Байтұрсынов түрлі қызметке ат салыса жүріп, 1921 - 25 ж. Орынбордағы, 1926 - 28 ж.Ташкенттегі Қазақ халық ағарту институттарында қазақ тілі мен әдебиеті, мәдениет тарихы пәндерінен сабақ берді. 1928 ж. Алматыда Қазақ мемлекеттік университетінің ашылуына байланысты ректордың шақыруымен осы оқу орнына профессор қызметіне ауысты. 1929 ж. екінші маусымда 43 Алаш қозғалысы қайраткерлерімен бірге тұтқынға алынып, Мәскеудегі Бутырка абақтысына жөнелтілді. 1930 ж. төртінші сәуірде ату жазасына кесілді. Бұл шешім 1931 ж. қаңтарда он жылға концлагерге ауыстырылды. 1934 ж. Максим Горькийдің жұбайы Елена Пешкованың көмегімен Байтұрсынов мерзімінен бұрын босатылып, отбасымен Алматыға оралады. Бұл жерде тұрақты жұмысқа қабылданбай, түрлі мекемелерде қысқа мерзімдік қызметтер атқарды. 1937 ж. сегізінші қазанда тағы да қамауға алынып, саяси қуғын-сүргін құрбаны болды; Ахмет Байтұрсынов Алматы қаласында 1938 ж. сегізінші желтоқсанда қаза тапты.