Малая группа, основанная на симпатиях или на неофициальной совместной деятельности, называется

Алмат Тобабергенұлының кесенесі - Ақтөбе облысы, Ырғыз ауылынан оңтүстік-шығысқа қарай 22 км жерде орналасқан 19 ғасырдың соңындағы сәулет ескерткіші. 1886-1888 жылдары Жыга атты шебер Алмат Тобабергенұлы мен оның ұлдарына (Төремұрат, Мақмұрат, Қосмұрат, Пірмахан) отбасылық мемориал ретінде салған. Кесененің солтүстік-батыс, солтүстік-шығыс және оңтүстік-шығыс бөліктерінде орналасқан және дөңгелек пішінді жалпы ауданы 154 м2 7 бөлмеден тұрады. Солтүстік-шығыс қабырғаның оң жақ бұрышындағы кіреберіс есігі орталық дөңгелек залға апарады, одан марқұмдарға арналған құлпытастары бар 5 камераға өтетін жолдар бар.

Түріктердің наным-сенімдері және діні — жалпы алғанда, отырықшы және көшпелі халықтың діни нанымдарында алдындағы дәуірлерден алынғаны көп. Адамдардың құдайлық күштермен «қарым-қатынасындағы» аралық міндеттер қоғамдағы ерекше топтың — ша- мандардың қолында болды, ал шамандар ертедегі түрік мәтіндерінде қам деп аталған. Шамандар, сәуегейлер, емшілер, «құдайдың қалауын» жариялаушылар болған. Ертедегі түріктер дінінің негізі Көкке (Тәңір) және Жер-Суға (Йер- Суб) сиыну болды". Құдірет деп есептелген бұл қос күштің негізгісі Көк болды. Қағандар нақ осы Көктің еркімен билік құрып, олар «Көк тектестер және Көкте туғандар» деп аталды. «Кек өз биігінен (көк жүзінен) менің әкем Илтериш-қағанға және менің анам Илбілге-қатынға жөн сілтей отырып, оларды (халықтан) жоғары қойды, менің өзімді түрік халқының аты мен даңқы жойылып кетпеу үшін қаған етіп отырғызған (қағандарға) мемлекетті сыйлаушы Кек деп ойлау керек». Көктің еркімен «түріктер жеңіске жетіп немесе жеңіліске ұшырап отырды». Жұт жайлаған жылдары түрік халқын Көк пен Жер-Су сақтап қалған. Түрік хандары өздерінің жазбаларында Көкті өздерін әрқашанда желеп-жебеуге шақырады.